Aangezien onze lezers zo genieten van onze reisverhalen nog een kleine flashback op onze laatste week Nepal. De dag voordat we vertrokken uit Pokhara wilden we heel graag raften. Het was tenslotte voor ons beiden ruim tien jaar geleden dat we afzonderlijk van elkaar ergens over een rivier in Frankrijk raften. En waarom dan niet meteen een pittige, een beetje beweging in die luie spieren kan geen kwaad. Wij zaten in een raft met een Amerikaanse, een Nepali en natuurlijk de bestuurder. Ik rechtsvoor, Marloes linksachter. Ik superrelaxt, Marloes zenuwachtig. Totdat de boot de rivier ingleed. Dit was absoluut geen Frankrijk, dit was een woest kolkende rivier waar ik liever niet inviel. Dat was tenminste mijn eerste gedachte, maar meteen ging de knop om en na amper een minuut hadden we de eerste volle lading water over ons heen. Met de nodige instructies van dien gingen we best lekker. Vooruit peddelen, achteruit peddelen, de boot induiken, gewicht verschuiven naar links/rechts. Hier was echt een team aan het werk, totdat we de bocht uitvlogen. Maar net op tijd kon ik de boot inkomen om langs een rots langs te schuren. Behalve een schram op mijn bil en een hapje uit mijn duim geen man overboord, letter en figuurlijk. Marloes zat lekker te genieten achterin boot, zij wel. Volgend hachelijk momentje was dat we niet met genoeg snelheid een stroomversnelling (klinkt dat tegenstrijdig?) ingingen en we bleven steken. Man, of vrouw, ik kreeg het Spaans benieuwd omdat ik voorin zat en een constante flow van water over me heen kreeg. Ik moest me met alle macht vasthouden om niet uit die boot te worden gespoeld en wederom zat Marloes op de goede plek. Gelukkig werden we er op een gegeven moment uitgespuugd en kreeg ik weer wat meer plezier in het raften. Wat een rivier, wat een kracht, wat een energie. Na nog wat intense momenten waarbij ik natuurlijk steeds de Sjaak was en Marloes niet, landen we veilig met onze boot op de oever. Eerste opmerking van Marloes; 'van mij had het nog wel intenser gemogen'. Dan had ze dat mooie plekje rechtsvoor moeten nemen, ik heb mijn portie voorlopig wel gehad. Na Pokhara gingen we naar Bardia national park. We hadden best veel research gedaan maar zowat alle accomodaties boden zeer prijzige pakketten aan zonder veel keuzevrijheid. Totdat we een homestay tegenkwamen gerund door een Nederlandse en een Nepali. Schot in de roos bleek na wat mailcontact. We konden onze activiteiten zoals door de jungle lopen en met de jeep door de jungle helemaal zelf samenstellen tegen gewoon heel goede prijzen. Wat hebben we genoten. We wilden drie dagen blijven maar dat werden er vier en eigenlijk hadden we er nog wel veel langer kunnen blijven. Ergens op het platteland van West Nepal hebben Sonja en Budhi een gastenverblijfje gebouwd met één kamer en een back up kamer als er onverwacht meer mensen komen. Twee nachten konden we in de wat luxere kamer slapen en twee nachten in de wat mindere bedeelde, maar toch prima kamer. Ontbijt, lunch en diner wat de pot schaft. Eenvoudig maar heerlijk. Zo werd er op de derde avond een kip geslacht, gemarineerd en op een bbq klaargemaakt. Heeeeeeeeeeeeeeerlijk! Drie dagen zijn we onder begeleiding van Budhi op zoek geweest naar hoofdzakelijk tijgers en neushoorns. Neushoorns wilden we echt heel erg graag zien omdat we de tijgers zeer waarschijnlijk ook wel in India zouden gaan zien. En neushoorns hebben we gezien, sommige na zes uur wachten op een plek, sommige nadat we amper een half uur hadden gelopen. De tijgers waren we zeker weten op het spoor maar waarschijnlijk andersom ook. Wij hebben ze niet gezien, wel heel veel sporen en pootafdrukken. Maar zoals gezegd, we hebben genoten en weer meer ontzag voor natuur en wildlife gekregen. Helemaal op de laatste avond toen we tijdens het avondeten geschreeuw vanuit het dorp hoorden. Er bleek een wilde olifant door de omheining te zijn gebroken. De voorgaande weken kwam er ook een wilde olifant dagelijks op bezoek bij de olifanten die worden gebruikt voor het patrouilleren tegen stropers. Maar die kwam via een poort binnenlopen. Het bleef niet altijd rustig, zo had hij reeds twee huizen beschadigd en voor veel onrust gezorgd. En nu dus weer een wilde olifant in het dorp. Met vuur, stokken en heel veel schreeuwen probeerde de bevolking de olifant weer de jungle in te krijgen. Je hoorde af en toe het getrompetter van de olifant en weer een stuk van de omheining die het begaf. Mens versus natuur met laatstgenoemde als bovenliggende partij. Budhi vertelde dat mensen soms niet durven te slapen omdat die olifant zomaar hun huis omver kan lopen en de mensen verplettert worden of met de slurf worden opgepakt. Gelukkig stond het homestay een stuk verder van de jungle dus die zorgen hebben Sonja en Budhi nooit gehad.

Nu zijn we in Delhi, India, en het bevalt ons. We kijken erg uit naar het ontdekken van dit land. Veel mensen, of eigenlijk iedereen, die we zijn tegengekomen in Nepal of vanuit Nederland hebben gesproken, zeggen dat India superdruk en intens is. Maar tot nu toe valt het mee, echt. Vergelijk het met een berg beklimmen, als je ineens van nul meter naar 5000 meter klimt dan is de overgang megagroot. Als je al twee maand op 4000 meter zit dan is de overgang naar dat laatste stuk niet meer zo groot. China en Nepal zijn goede opstappen voor India denken we. Het zal ons vast nog wel ergens tegenvallen maar vooralsnog kunnen we wel van de chaos genieten. Voor sommige mensen is het vast verschrikkelijk en benauwend als je in een golf van mensen de metro mee in wordt gesleurd (Marloes niet hoor, die mag in de veel rustigere vrouwenwagon stappen) maar ik zie het als een nieuwe ervaring en als een kick. Zolang je maar controle over jezelf hebt en het kunt relativeren dan valt alles mee. OK, aan de raftervaring kan nog gewerkt worden.