In de vorige blogs hebben jullie van dag tot dag onze belevenissen gelezen en misschien is jullie interesse wel gewekt? Wij vinden het leuk om nog wat achtergrondinformatie te geven waar jullie misschien binnenkort wel mee uit de voeten kunnen.

Voorbereiding
Voordat we aan een trekking in Nepal begonnen moesten we eerst uitzoeken welke onze zou kunnen bevallen. In Nederland hadden we reeds wat informatie opgezocht en we bleven bij onze eerste keuze, de Annapurna circuit. Na een inventarisatie van onze kleding en onderzoek op internetfora bleken we nog wat dikke kleding nodig te hebben. Ook een vergunning en een verblijfspas moesten van te voren geregeld worden. Tijdens het regelen ontmoetten we twee Australische dokters die in Nepal werkten en met vrienden dezelfde wandeling gingen maken. Zij hielpen ons met de aanvraag en later zouden wij nog veel met elkaar optrekken.

Kleding
Op water na, het belangrijkste van de trekking. Op duizend meter hoogte zweet je je een ongeluk, op vijfduizend meter ril je van de kou. Uiteenlopende kleding, laagjes, ademende stoffen etc.. Bij een winkel, gerund door een oude Britse man die vertelde over afgestorven vingers boven achtduizend meter, kon je dikke jassen huren en aanverwante artikelen kopen. Naast een gehuurde donsjack kochten we een extra thermobroek en handschoenen met muts. We hadden zelf al wat thermokleding en uiteenlopende kleding van t-shirts en afritsbroeken tot lekkere dikke vesten en relaxte joggingbroeken.

Uitrusting
Aangezien we geen gids of drager huurden waren we onze eigen gids en drager. Marloes droeg een Daypack met fototoestel, e-readers, ipad en mueslirepen/snickers/marsen/pinda's. Ik droeg een backpack met kleding, slaapzakken en persoonlijke verzorgingszaken. Ongeveer een twaalf kilo bij elkaar, en dan droegen we echt niets overbodig mee, zelfs de make up remover van Marloes bleef achter in Kathmandu. Twee weken Marloes zonder make up is absoluut geen straf hoor. We hadden vanuit Nederland fleece slaapzakken gekocht waar je een schone nacht in kan beleven als het beddengoed er niet zo fris uitziet, maar het voegt ook zo'n vijf á zes graden toe tijdens de koude nachtrusten. op hogere hoogte hoopten wij de overige warmte te gaan halen uit dikke dekens geleverd door hostels en guesthouses. In de winkel waar we kleding huurden/kochten schaften we ook een thermosfles, een waterfles, een hoofdlicht en Iodinepillen aan. Water is ongelooflijk belangrijk en met die pillen kun je elk water omtoveren tot drinkbaar. Het enige nadeel is dat de geur me deed denken aan het scheikundelokaal van meneer Bette op de MAVO, maar ook daar kun je aan wennen.

Begeleiding
Je kunt in Kathmandu of Pokhara een gids en drager inhuren maar voor deze trekking is dat echt overbodig als je jong en vitaal bent, maar belangrijker nog op het gewicht van je bagage let. Overal is bewegwijzering en van tevoren hadden we een kaart van de omgeving gekocht. Marloes hoorde halverwege mensen afgeven op mensen die zonder gids liepen. Maar kom op, iedereen met gids staat laat op, legt korte afstanden af, gaan langs de makkelijkste en dus minder mooie routes, je betaalt er een klein fortuin voor en veel gidsen kunnen niet eens het weer lezen. Wat heb je er dan aan? Als je minder vitaal bent kunnen de dragers je veel gewicht uit handen nemen en de gidsen kunnen van tevoren accommodatie reserveren. O ja, je stimuleert er de economie van Nepal mee. Nobel, maar tijdens een lange reis past dat niet in ons budget en wij houden van onze vrijheid.

Accommodatie
Wij dachten geen warme douches en elke avond Dal Bhat (meest bekende Nepalese gerecht) voor ruim twee weken. Onder de 3500 meter was er echter vrijwel elke avond een warme douche en een ruime keuze aan diverse gerechten. Boven de 3500 meter werden de accommodaties wat meer Spartaans, de keuze uit eten bleef ruim. De prijzen voor de kamers varieerden van gratis tot €2,50. Ik dacht dat er een addertje onder het gras zat bij die gratis kamers maar nee hoor. Sommige dorpjes hadden zulke hevige onderlinge concurrentie dat onder de belofte van avondeten en ontbijt bij hetzelfde hotel waar je sliep een gratis overnachting opleverde. Per dorpje golden er overigens vaste prijzen voor elk restaurant/hotel. Veel kamers hadden twee bedden, sommige gescheiden door een bescheiden tafeltje. Over het algemeen bevond de badkamer zich buiten de kamer.

Eten
Jahaaaa, eten! Als ik het woord alleen al typ, krijg ik trek. We moeten namelijk nog ontbijten op het moment van schrijven. Marloes had haar Daypack zoals gezegd gevuld met mueslirepen, snickers, marsen etc. Elke dag ontbeten we met een pannenkoek, chapati of Tibetaans brood en een gekookt ei. Dit spoelden we weg met thee, en onze thermoskan vulden we er ook meteen mee af. Belangrijke kanttekening: waar ook ter wereld ik een pannenkoek eet, zo lekker als die van mijn moeder proef je nergens. De gedachte aan zaterdagmiddag 1u een stapel pannenkoeken van mama eten bezorgt instant heimwee. In de eerste week liepen we zo snel en waren de bergen blijkbaar nog niet zo uitdagend voor ons dat we na de lunch niet meer hoefden te lopen. Voor lunch namen we vaak noedels of dumplings met groenten. Vlees is vrij schaars en dus duur in de Annapurna regio en stond vaak niet eens op de menukaart. 's Avonds gingen we weleens op de luxe toer en namen we lasagne, spaghetti of zelfs pizza! Geen overgemaakte pizza maar in een pan. En lekker, woooooh. We hebben zelfs Mexicaans gegeten onderweg, gebrek aan luxe is er dus niet echt. En als we echt heel erge trek hadden aten we Dal Bhat, het typische Nepalese gerecht wat je kunt bij laten vullen tot je bommetje vol zit.

Drinken
Water, heeeeeeeel af en toe een biertje en verder thee afgewisseld met twee koppen oploskoffie per dag. Mooi om te zien dat echt elke Hollander trouw zweert aan koffie.

Reisgenoten
Als je er voor openstaat kun je de hele trekking met diverse mensen doorbrengen. Wij staan in principe altijd wel open voor gezelligheid en dat bracht ons al vanuit de bus in contact met Roberto en Cicille. Waarom het met Roberto klikte is geen wonder, dat is een Italiaan. En Cicille vormt echt een uitzondering op de Fransen. Wetenschapper en Yoga instructrice, in ieder geval genoeg gespreksstof voor onderweg. Pas na zes dagen scheidden onze wegen om uiteindelijk per toeval toch nog weer een keer te ontmoeten op het hoogtepunt van de trekking, de Thorung La pas. In de tussentijd ontmoeten we Marcus en Eva, een gelegenheidsduo uit Duitsland en Spanje. En hard lopen die twee, pffff. Maar het was wel weer erg gezellig als we eenmaal klaar waren met lopen. Dan hebben we nog zes Australiërs waarvan we er twee al hadden ontmoet in Kathmandu. Een zeer bont gezelschap waar bijna geen normaal gesprek mee te voeren viel maar waarmee het weerwolven spel erg geslaagd was. We hebben met allen nog contact en als het goed is gaan we met de Aussies nog een keer op stap in Kathmandu. Helaas zijn hun plannen in de war geschopt door de sneeuwstorm. Verder hadden we wat losse contacten met Jan en alleman waaronder een flink aantal Nederlanders. En weet je wat ze naast koffiedrinken nog meer gemeen hadden? Ze hadden geen van allen grote problemen met de hoogte of moeilijkheden met de steilheid van de wandelpaden. Dat is toch fantastisch? Komen we uit een landje wat onder de zeespiegel ligt en waar de hoogste heuvel iets van driehonderd meter hoog is, en dan toch zo doorstampen in de Himalaya.

Risico's
Deze blog is natuurlijk geschreven na de grootste tragedie in de geschiedenis van het gebied dus misschien denken jullie wel dat dit een heel gevaarlijke onderneming is. Dat is het dus helemaal niet. Het enige enge aan de hele trekking zijn de lange hangbruggen die je soms over moet. Met een kolkende watermassa onder je en een niet een hele hoge leuning (voor lange mensen dan) liep ik het liefst zo snel mogelijk over deze noodzakelijke obstakels. Bij een zijroute die we namen (Tilicho lake) liepen we weleens over smalle paadjes waar je niet teveel naar links of rechts moest kijken maar waar niet direct gevaar bestond dat je naar beneden viel. De grootste risico's lagen toch echt in de fysieke sferen. Uitdroging door de combinatie van te weinig drinken en veel stijgen overkwam echt heel veel mensen. Resulterend in hoofdpijn, misselijkheid en diarree. Ongeveer drie liter vocht per dag is echt het minimale en bier en koffie zijn op hogere hoogtes niet echt aan te raden.

Lichaam
Gedurende de wandeling ontstonden er ook enkele, maar zeer logische ongemakken. Zo begonnen mijn rugspieren na drie dagen wat tegen te stribbelen. Marloes kreeg met veel afdalen te maken met pijnlijke knieën en tenen. Bij de afdaling van grote stukken (meer dan 1000 meter) begonnen ook vooral mijn knieën zeer te doen, natuurlijk ook door de twaalf kilo op mij rug die steeds mee dreunt. In Tibet hadden we ook al te maken gehad met dit fenomeen, maar de ontlasting kreeg bij ons beiden een heel vieze kleur haha. Grote hoogtes brengt ook droge lucht mee wat resulteerde in kloven in vooral mijn vingers. We hadden soms ook dikke vingers en handen. Verbranding van de huid gaat vanzelfsprekend ook veel sneller op grotere hoogte dus rond het middaguur was het veel smeren of een hoofddoek om. Uiteindelijk hebben we ook tijgerbalsem gekocht om de spieren goed warm te krijgen of te houden voor of na een wandeling. En die spieren deden het bij ons supergoed. Christel merkte op dat we niet te snel moesten gaan en er geen wedstrijd van moesten maken. Maar als je bergop loopt dan voel je aan je lichaam wat kan en wat een fijn looptempo is. En zowel Marloes en ik hebben vrijwel hetzelfde tempo, wat echt flink doorstappen is. Hierdoor waren we zo'n beetje elke dag als eerste in een dorp of nederzetting terwijl we onderweg toch heel veel tijd namen om foto's te maken of rustpauzes. Maar hoe hoger je komt hoe gevoeliger het lichaam wordt voor natuurlijk de ijle lucht. En zelfs dan liepen we hetzelfde tempo, over het algemeen luid ademhalend om meer lucht in de longen te krijgen en zonder te stoppen op steile stukken. Het gaf wel een kick om het lichaam zo bewust te voelen werken om hoogte te overwinnen. Pas op 5100 meter sloegen de longen van Marloes dicht, dus dat was een verplichte pauze van een paar minuten om op adem te komen. En wat krijg je als je twee weken lang elke dag vijftien kilometer loopt in de hitte van de jungle of op de ijzige hoogtes van de Thorung La pas? Juist, gewichtsverlies. Ik durf het nu wel aan om te zeggen dat ik dunner ben dan Mark Robijn, jaja, gewaagde uitspraak. Maar maak je geen zorgen, ik voel me kerngezond. Marloes ook hoor, ook al kun je daar duidelijk aan zien dat die geen laagje overtollig vet meer heeft. We zijn nu elke dag flink aan het eten om wat van onze verloren kilo's er bij aan te eten.

Conclusie
Een trekking in Nepal stond heel hoog op ons lijstje tijdens onze eerste acht maanden van reizen en het was echt ongelooflijk de moeite waard. Ik kan wel weer allemaal aanbevelingen gaan doen maar de Instagram foto's van Marloes hebben waarschijnlijk wel genoeg gezegd. Over en uit!