Dust in the wind, all we are is dust in the wind. Dit liedje van Kansas had ik constant in mijn hoofd op weg naar het Everest Base Camp (EBC). De clip van dit nummer moet je eigenlijk ook meteen kijken, zo mooi worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt. Een bezoek aan het EBC, een misleidende naam omdat je totaal niet in de buurt komt van de plek waar de bergbeklimmers overnachten, was een van de vele onderdelen van onze georganiseerde Tibet trip.

Georganiseerde reizen, we hebben er nauwelijks ervaring mee, maar voor Tibet heb je geen andere keuze. Met de voorbereiding alleen al merk je de enorme invloed van de Chinese overheid op deze 'provincie'. Flink geld aftikken voor een vergunning die onneuzel veel tijd in beslag neemt. Zoals je hebt kunnen lezen in de vorige blogs hebben we de tijd nuttig gebruikt en onder andere kunnen wennen aan de hoogte. Wij waren overigens niet de enigen die lang moesten wachten, zo ook Nick & Lianne en Shu & Sohei, onze Nederlandse en Japanse reisgenoten. In de trein van Chengdu naar Lhasa passeerden we wederom een 5000m hoogtepunt, dit keer zonder problemen. Om een kleine voorsprong te nemen op onze Tibet kennismaking doodden we de tijd met het leren van nuttige woorden en zinnen aan de hand van een schattig lokaal dansclubje wat tweede was geworden tijdens een wedstrijd in Chengdu. En na vierenveertig uur kwamen we aan in Tibetaans Lhasa......................

Slik, uhhhhh, tsjah, de aankomst was behoorlijk schrikken. We waren gewoon in een zwaar verbouwde Chinese stad aangekomen. We werden opgewacht door Tenzin, onze coole gids, en met een busje naar ons hotel gebracht. Oh wacht, natuurlijk was ons permit al drie keer gecheckt, stel je voor dat er ongewenste gasten Tibet binnenkomen. Nou, het was zoeken naar Tibetaanse huizen zoals we die drie jaar geleden in west Sichuan hadden gezien. Ik moest echt bijkomen van de schrik maar werd snel gerustgesteld door het aanzicht van Potala Palace. Ongelooflijk groot en bizar mooi. Waarom het Christus beeld in Rio wel een wereldwonder is en het Potala Palace niet is mij een raadsel. Al snel vonden wij de Tibetaanse wijken, kloosters en tempels bezaaid met monniken en pelgrims. Dat snelle was er overigens ook snel van af want op de een of andere manier gingen de benen niet zo soepel meer op 3600m hoogte. De volgende dagen reden we naar verschillende kloosters op prachtige locaties met heerlijk weer. We leerden in rap tempo de ins en outs van het Tibetaans Boeddhisme. We hadden ons al een beetje verdiept in het geloof maar hadden vrij veel vraagtekens over de politieke kanten (aanstellingen, gestuurde reïncarnaties, machtsverdeling etc.) ervan. Helaas liepen we bij onze gids tegen een hele dikke muur met deze vragen. Welgeteld diende hij ons eenmaal van repliek; 'You should be careful with these questions, anybody can be listening, especially in the neighbourhood of foreigners and their guide'. Tot zover vrijheid van meningsuiting. Zo staat er een steen uit de negende eeuw waarvan de strekking is 'Tibetanen moeten in vrijheid leven in Tibet, Chinezen moeten in vrijheid leven in China'. Het staat er wel, maar je mag er niet over praten. Voor meer achtergronden over de lastige politieke situatie verwijs ik jullie naar www.thetibetpost.com.

Goed, Tibet is meer dan Lhasa, veeeeeeel meer. Met een ervaren chauffeur die eenmaal zwaar over de rooie ging met andere Tibetanen, om vervolgens als de rust zelve zijn weg te vervolgen, Tenzin en de vier andere medereizigers vervolgden we onze weg door prachtige landschappen en stoffige dorpjes. Lachende Tibetaanse gezichten (zo zwart als roet wilde ik zeggen maar dat mag vast niet in Pietengevoelig Nederland), yaks, schapen en veel parende zwerfhonden kleurden de kanten van de weg, of soms op de weg. Shigatse, na Lhasa de grootste stad van Tibet, had nog een mooie klooster met tegenstrijdigheden over de elfde Panchen Lama voor ons in de aanbieding en toen was het tijd voor EBC, en Kansas natuurlijk. Want de weg naar het Everest Base Camp is niet verhard. Dat betekende zo'n vier uur lang hobbelen in onze tienpersoons-bus. Bepaald niet comfortabel, maar je moet er wat voor over hebben! Daar aangekomen moesten we nog even voor de laatste keer onze portemonnee trekken voor de bus die ons naar het toeristische gedeelte van de Everest Base Camp bracht en toen kwam er toch wel een beetje een droom uit. De hoogste berg ter wereld, in al zijn macht, een klein beetje gehuld in de wolken. 8844m hoog, hij steekt boven zijn broertjes uit met een prachtige top, geheel besneeuwd. Die dag, en de volgende bleven onze hoofden maar naar de Everest draaien. Na buspech, wat helemaaaaaal niet erg was, keerden we met weemoed weer over de zandwegen terug. Wat volgde was wederom een adembenemende rit over asfalt richting de Nepalese grens.

Ik ga nu nog niet verder in op Nepal, anders wordt dit verhaal te lang maar we willen nog wel een korte samenvatting geven over Tibet. Als je ooit naar Tibet wilt, ga nu, niet morgen. China rukt op, en in een moordend tempo. Net als in Xinjiang kreeg ik het gevoel dat er een soort culturele genocide aan de gang is en dat is geen fijn gevoel. Een dubbel gevoel gaf Tibet ons . Kijk, als toerist hebben Marloes en ik ons er allang bij neergelegd dat niet alles altijd authentiek kan zijn, maar het kan ook doorslaan naar te gereguleerd. Zo wordt ook de snelheid op de wegen zo erg beperkt dat alle auto's op totaal willekeurige plekken verplichte stops maken. Dat krijg je als je minimaal 80 minuten over 30 km moet doen. Maar de landschappen zijn prachtig, de mensen zijn supervriendelijk en mooi, de tempels zien er prachtig uit, het gegein tussen jonge monniken is aandoenlijk en de huizen blijven bijzonder stijlvol. En dat verandert ook niet, want dat kan China niet verbieden. Maar een open dialoog is weg, mensen moeten tegen hun zin langs de kant van de weg met Chinese vlaggetjes zwaaien als de elfde Panchen Lama langskomt, die door Beijing naar voren is geschoven. Je voelt de verdrukking, of tenminste, wij voelden die. Geniet daarom nu van Tibet, want het is met recht een van de mooiste en meest bijzondere plekken op aarde.

Tot de volgende blog, die misschien wel sneller komt dan je denkt.