Deel twee van het dagboek van twee Nederlandse Annapurna trekkers hoog in de Himalaya.

Woensdag 8 okt: Gisteravond hebben we nog flink doorgehaald met de Aussies met het spel weerwolven. We lagen pas om negen uur op bed. Vandaag hebben we definitief de rijstvelden en jungle gedag gezegd en hebben we in ons uppie in een prairieachtig gebied gelopen. Gezien de hoogte hebben we het looptempo teruggeschroefd, het laatste stuk met tweeëndertig haarspeldbochten was pittig maar we belandden met drie andere mensen in een prachtig Tibetaans dorpje. De lunchpauze werd in een spookachtig dorpje verzorgd door de dertienjarige Bikram wat best bijzonder was. Waar de andere honderdvijftig wandelaars zijn weten we niet. Morgen hebben we een soort rustdag, maar drie uurtjes lopen.

Donderdag 9 okt: Hiep hiep Hoera, Marloes is jarig. Slingers en zingen voor ontbijt, koffie met een brownie als traktatie met wederom zingen. We hadden vandaag een leuk maar heet slenterdagje en zowaar even internet om de verjaardagsberichtjes te lezen. We gooien de plannen ook iets om. Aangezien we ons superfit voelen en totaal geen hoogte ongemakken hebben stomen we door naar Tilitcho meer op ruim 4900 meter hoogte. Maar om daar te komen maken we morgen een lange wandeling naar het basecamp onder aan het meer.

Vrijdag 10 okt: Wouw, de wandeling van vandaag was zwaar maar enorm de moeite waard. Het einde liep door een enorme landslide aangetast door erosie, veel dramatischer zullen de uitzichten niet worden. We zijn nu echt ergens in de middle of nowhere boven de 4000 meter. We waren iets aan de vroege kant dus er was zowaar tijd voor een middagdutje, ik dan hè. Marloes heeft gelezen en gesocialized. Voor het eerst hebben we ook onze donsjacken aangedaan. Aan het einde van de middag zien we twee bekende gezichten binnendruppelen, Marcus uit Duitsland en Eva uit Spanje, gezellig!

Zaterdag 11okt: Ontbijt is om half zes 's ochtends en samen met Marcus en Eva lopen we omhoog. Bij het eerste beekje komt Eva echter uit te glijden uit een opgevroren steen en samen met Marcus loopt ze terug om schoenen en sokken te wisselen. Wij lopen door. Van 4100 meter komen we ruim twee uur later via een 5200 meterhoge pas uit bij het adembenemende meer. We lopen een stukje naar de zijkant waar je goed het ijs kunt horen kraken dat uit de bergen komt, wederom een magisch momentje op deze toch al wonderbaarlijke trekking. We lopen terug naar beneden naar het Guesthouse, pakken onze tas en lopen samen met Marcus en Eva terug naar een guesthouse op een zonnigere plek. We doen een klein wasje, lezen een boek, eten avondeten, kletsen wat met drie oudere Nederlandse dames en liggen om acht uur in ons bedje.

Zondag 12okt: We kunnen vandaag uit twee bestemmingen kiezen, Yak Kharka of Thorung Pedi. Marloes heeft wat last van haar knieën na een uur durende afdaling door ruig terrein dus we zien wel. In Yak Kharka zien we Marcus en Eva zitten, zij gaan door. Wij beslissen ook om nog drie uur verder te lopen. Met zijn vieren naderen we Thorung Pedi als er plots een enorme adelaar echt vlak over onze hoofden scheert, ongelooflijk. Bij aankomst zijn we een beetje opgebrand, dus we eten wat en doen een middagdutje. De spanning stijgt in het guesthouse, iedereen maakt zich op voor het ultieme doel van de Annapurna circuit, de Thorung La pas. Uitdagend omdat er eerst een kilometer tot de 5400 meter mag worden geklommen en vervolgens 1600 meter wordt afgedaald. Deze pas gaat zeker een aantal hoogteziekte slachtoffers eisen. Wij zijn ultiem goed voorbereid met viermaal een plus 5000 meter stijging in een maand.

Maandag 13 okt: Ontbijt om 05:00 en in dikke kleding de Thorung La pas op. Volgens de medewandelaars is het ongeveer anderhalf uur naar high base camp. Tot onze eigen verbazing is het maar drie kwartier. Met een overdreven ademhaling stampen we door. We komen op een punt waar mensen buiten adem een paard nemen om over de pas te geraken. Ook wij voelen onze longen steeds meer branden en stoppen af en toe om op adem te komen. Na tweeënhalf uur zijn we boven, het hoogste punt van het traject en tot nu het hoogste puntje van ons leven, 5416 meter. Tot onze verbazing zijn Roberto en Cicille ook op de pas, een onverwacht leuk weerzien en natuurlijk een mooi fotomomentje. Dan gaan we afdalen. Stamp stamp stamp. Knieën, enkels, tenen, rug, je voelt alles door je heen dreunen. Rond half 1 komen we aan in Muktinath, de eindbestemming van deze dag. Tijdens de beklimming zagen we een aantal mensen vierkant geparkeerd staan, we zijn benieuwd hoe het met hen is. Roberto en Cicille lopen door en we voegen ons samen met Marcus en Eva, die er al lekker aan de lunch zitten. Vanaf het dakterras zien we de mensen binnendruppelen, blije gezichten, moeë gezichte maar vooral opgeluchte gezichten. En dan volgt er leegte....... De pas is bereikt en nu? Wij gaan morgen verder lopen, een stukje met de bus en dan zien we wel weer. Andere mensen nemen meteen een jeep of een bus naar het dichtstbijzijnde vliegveld, weer andere mensen gaan helemaal door lopen.

Dinsdag 14 okt: Het sneeuwt!!! We raken tijdens het ontbijt aan de praat met andere Nederlanders en hun gids. Door de sneeuwval is het uitzicht beperkt en we weten niet precies waar de goede weg is dus we besluiten de start met hun mee te lopen. Bah, we lopen door besneeuwde weilanden en achteraf weggetjes. En het is modderig, overal zijn kleine modderstroompjes en binnen de kortste keren hebben we natte voeten. De rest blijft droog dankzij onze regenbroek en regenjas. Dit gaat een lange dag worden. Halverwege de wandeling gooien we het tempo omhoog, we willen z.s.m. droog ergens aankomen. De sneeuw verandert in regen en de rivieren in kolkende modderstromen. We denken aan de mensen die vandaag de pas op gaan, we hebben eens te meer het geluk aan onze zijde met het weer. Na vier uur komen we aan in Jomsom waar we een bus willen pakken naar Ghasa of Tatopani. Uiteindelijk geraken we in Ghasa, de bus gaat niet verder wegens landslides. We treffen het met ons guesthouse. Goed gezelschap en een stoof onder de tafel. Het goede gezelschap bestaat uit Hannes en Wolfgang, twee Oostenrijkers die tegen de zeventig aanlopen. Ze worden vergezeld door Colin, de zoon van Wolfgang. Een uiterst aangenaam gezelschap. We staan stil bij het slechte weer en het geluk dat we op zo'n fijne warme plek zijn, natuurlijk onder het genot van een biertje en appelbrandy. Met Colin blijven we tot kwart voor tien zitten, een absoluut record. Morgen gaan we met de bus naar Tatopani.

Woensdag 15 okt: Ik zou hier willen typen wat we vandaag hebben gezien en gedaan maar dat moet even wachten. Waarschijnlijk zien jullie nu op het nieuws dat er doden zijn gevallen op de Thorung La pas. Wij zijn veilig aan de andere kant en gaan langzaam naar de bewoonde wereld. De regen is gestopt en het risico op landslides is afgenomen. We doen voorzichtig aan en updaten dit dagboek zodra we in Pokhara zijn, op Kathmandu na de grootste stad van Nepal.