En opnieuw. Wat jullie kunnen volgen op televisie en nieuwssites, heeft ook ons bereikt. Af en toe druppelen er verhalen binnen over wat er boven op de pas is gebeurd en het zijn geen prettige verhalen. Iedereen die zijn/haar zorgen heeft geuit bedankt, voor zover wij weten zijn er geen Nederlandse slachtoffers gevallen.

Woensdag 15 okt: Wij besluiten om vandaag te gaan lopen in plaats van met de bus. We horen namelijk dat er halverwege een landslide is en de bus niet verder gaat. Wij gaan niet over de grote weg maar langs een prachtig paadje aan de andere kant van de rivier. Onze tassen zijn behangen met vochtige kleding van gisteren, we zijn net lopende drogers. Marloes heeft een fikse verkoudheid opgelopen. Meteen zien we langs het pad een kolibrie (wat achteraf een sunbird blijkt te zijn). Vol goede moed lopen we verder. De wereld is weer groen en de lucht is gelukkig blauw. We komen door gemoedelijke dorpjes waar meer waterbuffels wonen dan mensen. Af en toe moeten we ons er echt tussendoor wurmen. De kleren drogen snel in de zon, dat is een grote meevaller. Marloes ziet met haar haviksogen plotseling een slangetje wegglijden en even later zien we een groep makaken in de bomen. Samen met de geiten, ezels en een enorme pad op ons pad lijkt het wel dierendag. De eindbestemming van vandaag, Tatopani, staat bekend om zijn hotspring. Daar brengen we de rest van de dag door met o.a. Twee Nederlandse meiden die via hun gids ons meer weten te vertellen over de tragedie.

Donderdag 16 okt: Gisteravond onder het avondeten horen we van een Brit dat er ook een flinke storm heeft gewoed in de plaats waar we naartoe gaan, Ghorepani. Landslides en veel omgevallen bomen tot gevolg, dus goed oppassen vandaag. De wandeltocht blijkt echter een uit het boekje, zo prachtig. Tijdens het lunchen zien we een bekend gezicht voorbij wandelen. Een klein meisje met donker haar die ook in de bus van eergisteren zat. Ze lacht vriendelijk, groet ons maar loopt verder. Wij lopen ook verder maar met hele zware benen. Het is verreweg de zwaarste dag tot nu toe. Met verkoudheden, pijnlijke ruggen en stramme kuiten dwingen we onszelf de berg op. Vandaag is het echt alleen maar bergop (1700m omhoog) en vooral trapsgewijs. Stel je voor dat je vijf uur een flinke inspanning hebt geleverd en dan thuis de trap op wilt, maar de trap lijkt zich plotseling tweehonderd keer te hebben vermenigvuldigt. Dat komt een beetje in de buurt van wat wij vandaag ervaren. Maar geen medelijden, we kiezen er zelf voor om een enorm zwaar traject af te leggen vandaag. We besluiten de dag in een guesthouse met prachtig uitzicht en gezellig kwekkend Belgisch gezelschap.

Vrijdag 17 okt: Het mysterieuze kleine meisje blijkt een Argentijnse te zijn genaamd Liz. Met een backpack bijna groter dan haarzelf en een wandelpas sneller dan menig man is het ook nog eens een powerhouse. Vandaag gaat ze om kwart voor vijf s'ochtends met ons mee Poon Hill op, een berg in de buurt vanaf waar je een prachtig uitzicht over de omgeving hebt. Het weer is definitief opgeklaard en we kunnen dan ook genieten van een prachtige zonsopkomst. Na deze krachttoer dalen we af en beginnen we aan ons ontbijt. We spreken met Liz af in de volgende bestemming, Chomrong, en gaan alvast lopen. Vandaag weer een hele lange dag, maar volgens de kaart meer op en neer. En dat klopt, de benen krijgen meer rust dan gisteren maar helaas zijn de uitzichten minder. Onderweg spot ik wel een Langur in de boom, en alsof hij ons ook gespot heeft springt hij boven onze hoofden van boom tot boom. Die kunnen we ook afstrepen op de lijst van dieren die we hebben gezien. Marloes knapt redelijk op van haar verkoudheid en we komen tot haar geluk achterop een wandelaar met gids die BSB liedjes op zijn telefoon heeft staan en keihard mee blert. Mooi als je dat zo in de jungle meepakt. Halverwege zie ik plots een man met enorme baard en petje, die herken ik van onze China trip. Het is Emiliano, de Italiaan die op de meest hartelijke Italiaanse wijze die je maar kunt bedenken, ons groet. Hij heeft ook gehoord van de tragedie op de pas en is ongelooflijk blij ons heelhuids te zien. Het doet wat met ons om iemand zo vol met passie opgelucht te zien. Na een stevige handdruk en 'ciao' wensen we elkaar veel geluk en succes. Dan komen we op een tweesprong, gaan we naar Chomrong of naar Jhinu Danda, waar klaarblijkelijk een hotspring is. Het begint te druppen en we kiezen voor de laatste. We hoeven vandaag dan minder te lopen, morgen minder te lopen en natuurlijk die hotspring. Wat we er voor inleveren is uitzicht, maar we zijn redelijk op en willen een eind breien aan deze trekking. We eindigen dan ook, na acht uur plus s'ochtends nog anderhalf uur lopen, in Jhinu Danda. We relaxen lekker in de hot spring, dineren aan een tafel vol met Spanjaarden en een Ecuadoreaanse en gaan als een blok slapen.

Zaterdag 18 okt: En of we als een blok hebben geslapen. Onze laatste dag begint vandaag. Uiteindelijk blijkt het een makkelijk dagje te zijn en komen we om kwart voor een bij de bushalte richting bewoonde wereld aan. En in de bewoonde wereld zien we wederom bekende gezichten, gezichten van mensen die met ons dezelfde dag de pas zijn overgeklommen. Wederzijds zijn we heel erg blij elkaar te zien. Een Duits stel waar we ons zorgen om maakten, hebben het gehaald en zijn een dag langer in de aankomstplaats Muktinath gebleven. Daar horen ze tegenstrijdige verhalen van gidsen, gidsen die betaald worden om mensen veilig rondom het Annapurna circuit te loodsen. Er zijn gidsen die heel wijs zeggen dat ze met deze weersomstandigheden nooit en te nimmer die pas op gaan, en er zijn blijkbaar gidsen die geen kennis van het weer en de omstandigheden hebben en hun klanten een levensgevaarlijke situatie insturen. We hebben gehoord dat een groep van achttien oudere Nederlanders die dag de pas is opgegaan en dat er acht de oversteek hebben gehaald, en de andere tien terug zijn gekeerd. Ook horen we dat een groep Israëli's zijn gaan schuilen in een theehuis onderweg en toen ze buitenkwamen overal lichamen lagen. Blijkbaar zijn er overlevenden die ledematen hebben bevroren en waar amputatie de enige uitkomst is. Het is al met al flinke horror en tragedie. We laten het voor nu hierbij. Z.s.m. plaatsen we een extra blog over deze trekking met tips en overige ervaringen. Bedankt voor het lezen van dit dagboek en tot een volgende blog. Het is tijd voor bier, pizza en een warme douche, we hebben het overleefd!