Yep, daar zijn we weer. We snoten net onze neuzen bij de MacDonalds en de witte tissues toonden zwarte stukjes. Dat past niet echt bij een wereldwonder toch? Ik denk dat de meneer die de Taj Mahal voor zijn overleden vrouw bouwde zich dan ook in zijn graf zou omdraaien als hij wist wat voor sh*thole Agra honderden jaren later zou zijn. De drang om vuile woorden te gebruiken is sterk India (haha, woordgrapje snap je). De weken dat we in India zijn heb ik verschillende blogs in mijn hoofd geschreven, of de start er van, maar het kwam er gewoon niet van. De eerste week had ik een valse start met een gevalletje diarrhoea continuare, waarschijnlijk opgelopen door een heerlijke BBQ chicken in Nepal. Wat het schrijven ook bemoeilijkt, is ons behoorlijk drukke reisschema en onafgebroken sociale contacten in hostels en guesthouses. Reizen is soms ook zo'n ongelooflijk drukke bezigheid. In India is dat drukke letterlijk en figuurlijk. Na drie weken kunnen we beide wel zeggen dat de mensen ons beginnen te irriteren. In de helft van de gevallen zijn de mensen die je benaderen oprecht aardig en geïnteresseerd. Maar die andere helft kan ik soms wel schieten, maar dan zou er een vrouwenoverschot zijn. Man met snor, mijn broer had me er voor gewaarschuwd. Ze komen met bosjes op je af; 'Yes hello my friend, you want riksja, where are u going?/yes hello, you have a look in my shop yes?/yes hello, where you from?/yes hello my friend, one snap? (fotomomentje)/yes hello, what's your name? En dit gebeurt dan minstens vijftig keer per dag, zonder overdrijven. Ik ga heel snel nog wat minpunten van dit land opschrijven en dan snel door naar de leuke kanten van India. Stank van vuilnis op straat, pislucht (urinelucht is een veel te nette omschrijving), bedelaars, toet toet van de tuk tuk en motors, afgesneden worden door werkelijk al het verkeer, starende blikken, afgesproken geldafspraken niet nakomen, voordringen, en waarschijnlijk nog wel een aantal andere zaken. Goed, dat waren de minpuntjes die we van tevoren soms wel en soms ook niet hadden zien aankomen. En in toeristische omgevingen worden deze punten natuurlijk versterkt.

De gouden tempel in Amritsar was echt een hoogtepunt voor ons. Het hoofdkwartier voor de Sikhs in de Punjab provincie. Prachtige mensen met lange baarden, tulbanden en een dolk. Lang van stuk, statig, trots, vriendelijk. Zo omschrijf ik ze wel vrij goed, denk ik. Wij hadden gehoord dat je als pelgrim of als buitenlander in het complex kon slapen en eten op donatiebasis. Na wat gezoek hadden we eindelijk het verblijf voor buitenlanders gevonden, een ruimte opgedeeld in vijf driepersoonskamers en grotere ruimte met acht bedden, wij sliepen de eerste nacht met een Duitser op de kamer en de tweede nacht met een zwaar snurkende Koreaanse. Het toilet deelden we met een paar honderd andere mensen die in andere verblijven van het complex sliepen, maar brandschoon dankzij een leger schoonmakers. En elke avond vulde de hele binnenplaats zich ook met mensen die onder de sterrenhemel sliepen, enkel om zo dicht mogelijk bij de gouden tempel te zijn. Wat er zo bijzonder aan is? Een complex opgetrokken uit marmer met in het midden een vijver en daarin een eiland met een gouden tempel waarin het heilige boek der Sikhs ligt. Grondleggers van het Sikhisme zijn tien Guru's en enkele pijlers zijn dat mannen en vrouwen gelijk zijn, dat er geen onderscheid in kasten worden gemaakt, geen tabak en een grote waarde hechten aan gelijkheid in het algemeen. Eten is voor iedereen hetzelfde en iedereen eet dan ook met elkaar in een grote ruimte. Duizenden monden worden driemaal daags gevoed door een heel leger aan koks, afwassers etc.. Elke keer als we ons slippers hadden achtergelaten bij een schoen/slipper verzamelpunt en we onze hoofddoeken hadden opgedaan maakten we ons op voor heeeeeeeeeeeel veel foto's maken. Toen we dachten dit te ontsnappen door lekker in een aangrenzend park wat te gaan lezen, zaten we heel erg verkeerd (mooie woordspeling hè?). In anderhalf uur hebben we welgeteld vijf minuten kunnen lezen en de rest van de tijd zijn we op de foto geweest met hordes mensen. One snap mister. Jaja, in een land van 1,2 miljard waar de mensen niet op hun mondje zijn gevallen levert dat wachtrijen op.

In Jaipur nam het ietsjes af en naarmate we verder trokken naar andere steden is het steeds wat minder geworden. Af en toe nemen we die leuke kiekjes ook met ons eigen toestel, leuk als herinnering. In Jaipur hebben we vooral genoten van het Amber fort en de roze stad. In Jaisalmer was het fort en het verblijf er in top. Smalle gangetjes en hoge huizen leverden een waardig Game of Thrones decor op. De koeien moet je wel wegdenken want daar viel niet aan te ontsnappen in die smalle gangetjes. En als je er toch aan ontsnapt was door er omheen te lopen stuitten we vervolgens op een mijnenveld van koeienvlaaien. Maar koeien zijn geen minpuntje. Het zijn mooie dieren die het de Indiërs moeilijk maakt door ongelooflijk eigenwijs te zijn en altijd in de weg te staan op de weg, iets waar Indiërs zelf ook wereldkampioen in zijn. Op het juiste moment op de verkeerde plek staan of lopen. Koeien in steden zijn verslaafd aan bananenschillen en karton. Je ziet ze vuilnisbakken doorspitten en genieten van stukken karton. Marloes presteerde het in Jaipur om zo dicht langs een koe te lopen dat de koe een dreun uitdeelde met haar horens, wat naast heel veel schrik slechts een schram opleverde. In Jaisalmer ondernamen we ook een erg leuke kamelensafari met Kalou de koppige kameel waarbij we de nacht doorbrachten in de woestijn onder de sterrenhemel met twee Turken en een Koreaan die ongelooflijk high was van bhang koekjes. Bhang is een soort marihuana die op sommige plekken legaal verkocht wordt. Of wij ook bhang hebben gehad? Nee, doe ons maar een lekker koude Kingfisher. Heerlijk pilsje maar moeilijk te verkrijgen. Niet zo moeilijk als vlees overigens. De eerste twee weken hebben we op een vegetarisch dieet mogen leven maar wat verlang ik naar een goed stuk vlees. Die behoefte is overigens verzadigd in Udaipur en vandaag bij de MacDonalds in Agra. Wij schamen ons er niet voor om af en toe eens lekker naar de Mac te gaan. Bij een aantal reizigers zal dat vast niet het geval zijn.

Af en toe komen we reizigers tegen die superlatieven tekort komen over India en weken op één plek blijven. Die liefde hebben wij nog niet ontwikkeld voor dit land. De ongewervelden noemen we ze. Tweemaal daags yoga, vegetarische leefstijl, geen alcohol of drugs. Marloes heeft ook een lesje yoga geprobeerd maar met de soepelheid van een barkruk lukte er meer niet, dan wel. Wie weet, misschien zijn we bij de volgende blog wel iets soepeler. Die zal dan zeker weten geschreven worden vanuit Varanasi, de een na laatste stop. De laatste stop is Kolkata of Calcutta, en dan vliegen we 8 december via Bangladesh naar Yangon, Myanmar. Tot over een klein weekje!