Zaterdag acht november was een reisdag niet uit het boekje. Afgelopen dagen hebben we in een heel leuk homestay in Bardia national park doorgebracht waar ik in de volgende blog iets meer over zal vertellen. Maar aan alles komt een eind en dus stonden we zaterdag om vijf uur 's ochtends op voor een onberekend avontuur. Zo'n avontuur waar je later nog met veel plezier op terugkijkt en vertelt aan vrienden onder het genot van een pilsje. We wilden namelijk in één dag van Bardia in Nepal naar Delhi in India reizen. Van tevoren wisten we dat o.a. een bus net buiten het park naar de grens konden pakken en dat er na de grens bussen direct naar Delhi gingen. Volgens de een gingen de bussen elke vijftig minuten, volgens de ander eenmaal 's ochtends en 's avonds. Stap 1 was een vooraf geregelde jeep van onze homestay naar de rand van het park waar we een bus konden aanhouden die vanaf Kathmandu kwam en doorreed naar de westelijke grensplaats Mahendranagar. Simpel, hoef je verder niets aan te doen behalve wat geld aftikken natuurlijk. De jeepchauffeur zou ons ook wel helpen met stap 2, de bus naar Mahendranagar. Aangezien hij een van de mensen was die zei dat de bussen naar Delhi slechts tweemaal daags gingen gaf hij vlak voor we de bus ingingen een tip. Als je eenmaal over de grens bent probeer dan een bus naar Rudrapur te pakken, wie kent het niet, om vanuit daar een trein naar Delhi te pakken. Ok, mooi die last minute tips waar echt nul komma nul over te vinden is in reisgidsen of op internetfora. Stap 2 was dus een busrit naar de grens. We hadden de laatste twee plekken in de bus, wel de meest beroerde natuurlijk als je nagaat dat je bij elke hobbel of kuil volledig loskomt van je zitting maar het houdt je in ieder geval wakker. Na drie uurtjes kwamen we om tien uur aan in Mahendranagar, vanaf waar je naar de grens moet zien te komen. En stap 3 doe je natuurlijk met ........... paard en wagen! Het is dat de chauffeur zegt dat je uit moet stappen om je paspoort af te laten stempelen anders rijd je zeker weten het Nepalese immigratiekantoortje voorbij. Vervolgens belandden we in een stukje niemandsland om vervolgens gecontroleerd te worden door.... geen idee. Het waren militairen met wie we een gesprek aanknoopten over relaties, kinderen en waar we vandaan kwamen reizen. Nepal natuurlijk, waar hadden we anders die ochtend vandaan moeten komen? De man van de 'Indiase Militaire Werkverschaffing' krabbelde onze paspoortgegevens in een notitieboekje, nadat hij aan een collega had gevraagd waar hij het paspoortnummer kon vinden, zodat we met paard en wagen verder konden hobbelen. Geen stempel in ons paspoort maar toch een semi immigratiehokje van een bij een vierkante meter afgedekt met golfplaten gepasseerd? Natuurlijk was er ook een 'echte' immigratiedienst. Een kantoortje in aanbouw met drie goed gevoede Indiase mannen en twee Fransen die waren gestrand omdat ze 61 in plaats van de toegestane 60 dagen in prachtig India hadden doorgebracht. Die werden vriendelijk verzocht om terug te keren naar Delhi om daar toestemming te vragen om Nepal te betreden. Ik ben ervan overtuigd dat wat dollars onder de tafel ook had geholpen. Wij kregen keurig een stempeltje en mochten verder met paard en wagen. We hadden echter een prijs afgesproken tot de grens. Vijftig Nepalese Rupees voor twee personen wat bij nader inzien natuurlijk vijftig Indiase Rupees per persoon had moeten zijn. In dat soort gegoochel had ik geen zin dus na wat boze blikken en Babylonische spraakverwarringen over en weer wilde de man met paard en wagen ons, tegen een voor beide partijen redelijke overeenkomst, wel naar het busstation in Banbassa brengen. Banbassa is de eerste stad in India, of dorp, en vanuit daar zouden volgens de man met paard en wagen elke vijftig minuten wel een directe bus vertrekken naar Delhi. Not. Tweemaal daags dus, maar Jeepman van stap 1 had ons dus die mooie tip gegeven. Zo snel mogelijk probeerden wij een bus naar Rudrapur te pakken ook al hadden we geen flauw idee waar dat lag. Stap 4 was een prima bus, zelfs beenruimte en geen lanceringen tegen het dak. Een goede eerste kennismaking met India dus. Om kwart over vier waren we in Rudrapur waar dus klaarblijkelijk ook een treinstation moest zijn. Nu heeft Marloes een heel handige navigatieapp op haar mobiel dus na een half uur lopen (dat was stap 5), kwamen we bij het treinstation. Natuurlijk drong er meteen weer iemand voor bij de ticketbalie maar hij moest ook naar Delhi en zou ons wel helpen met kaartjes kopen. Voor een paar euro kochten we 'wachttickets' en moesten we nog een half uur op het perron wachten. Dachten we, want er stond al een trein met onze bestemming te wachten. Na onze kaartjes aan vijf verschillende mensen te hebben laten zien of we goed zaten zei er eentje, ga maar aan boord. En daar sta je dan met stap 6. Terwijl de trein al rijdt, nog niet zeker weten of de trein daadwerkelijk naar Delhi gaat en wachten tot je een stoel aangewezen krijgt. Nou, we kunnen je vertellen, we zijn nog nooit zo willekeurig een trein ingestapt maar dit bleek een gouden greep. Vergelijk de stoelen met business-class stoelen van een goede vliegmaatschappij, tel daarbij dat je drie volledige maaltijden plus toetje en thee, water etc. krijgt en je komt volledig uitgerust en voldaan aan in Delhi. Of toch niet? De trein kwam net buiten Delhi aan dus we moesten nog een paar stappen nemen. De metro was een goede optie in dit geval zei een vriendelijke mevrouw in de trein. En zo liep stap 7 ook gesmeerd. Met één van de laatste metrotreinen van die avond zoefden we Delhi binnen en scheidde enkel een ritje per riksja ons nog met het hostel wat we die ochtend snel hadden opgezocht op het internet. De riksja, stap 8, zette ons om kwart voor twaalf 's avonds af, het hostel had nog twee bedden vrij en zo hadden we ons doel behaald. In één dag van Bardia, Nepal naar Delhi, India over land is mogelijk mensen, ook al duurt het achttien uur. Af en toe zo'n lange trip op een manier die nergens beschreven staat of niemand echt kent geeft wel een kick. Maar het geeft ook spierpijn. Spierpijn die voelt alsof alle voertuigen die je hebt gebruikt over je heen zijn gereden, achteruit zijn gereden (paard en riksja uitgezonderd want die hebben geen achteruitversnelling) om vervolgens weer over je heen te rijden. Maar van spierpijn word je sterker, net als van reizen.