Weet je nog dat je vroeger met topografie de steden, rivieren en gebergtes van Zuid-Azië moest leren en Calcutta als eerste bleef hangen omdat daar zo'n vies woord in zat? Wij zijn daar nu gewoon, ook al heet het officieel Kolkata. Gelegen in West-Bengal en onze laatste bestemming in India (zie je dat hier weer hetzelfde woordgrapje had gekund?). Dit is tevens de afsluitende blog van dit schizofrene land. Ik had beloofd om vanuit Varanasi te schrijven maar tsjah, die sociale contacten die elk vrij moment opvreten...De vorige keer had ik Udaipur en Agra al even laten vallen maar toch wil ik daar nog kort op inhaken. Eerst Udaipur, voor ons de mooiste stad van India omdat we daar vers gras hebben geroken en het aan een meer ligt. Elke avond kon je bij elk restaurant James Bond Octop**** kijken omdat een groot deel van de film hier is geschoten. In het hostel bevonden zich werkelijk enkel leuke mensen, mensen die ook van fietsen hielden. Dus wij gingen lekker fietsen om het meer heen en ook nog naar een ander meer. Slechts een van ons had zwemkleding aan, de overige zeven hadden niet de intentie om te gaan zwemmen. Maar nadat we een paar biertjes hadden gekocht onderweg en het meer er wel erg verkoelend uitzag besloten we er om met zijn allen in te springen. Heerlijk in ons ondergoed, de vrouwen overigens iets beter bedekt vanwege de vele hongerige Indiase mannenogen aan de oever. Al met al was Udaipur dus de leukste bestemming so far, en dat wil best wat zeggen. De mensen die je onderweg ontmoet, maken het verblijf in India leuker dan het land zelf. Vreemde gewaarwording. En toen met ons favoriete transportmiddel, de trein, naar Agra. De Taj Mahal, met recht een van de mooiste bouwwerken op aarde. Zo ongelooflijk mooi, elk moment van de dag anders vanwege het licht wat weerkaatst op het gebouw. Echt een must see, Hanneke en Marian weten wat we bedoelen. Toen snel door naar Varanasi. Helaas moesten we heel erg lang op een klein station wachten en daar zagen we India van zijn ruwste kant. Als je dierenliefhebber bent, en dat ben ik best een beetje, dan frustreert het je enorm als je zwerfkinderen een hond ziet mishandelen zonder dat er iemand ook maar ingrijpt. Het was me eerder opgevallen maar Indiërs zijn over het algemeen egoïstisch en megapassief. Ikke ikke en de rest kan stikke, letterlijk en figuurlijk. Zo ongelooflijk veel bedelaars en straatkinderen, je struikelt er soms over. Je kunt niet iedereen redden en ons beleid is dan ook om enkel leprapatienten of lichamelijk gehandicapten een paar roepie te geven. Maar ik moet positief blijven dus snel door naar Varanasi. Ons hostel was een schot in de roos met leuke mensen en op een rustige plaats gelegen. Een absolute must in India is om een hotel of hostel te vinden waar je geen getoeter en kabaal hoort. De hele dag wordt je zo enorm bestookt met prikkels. India vreet je op en spuugt je uit, het grijpt je bij de keel en laat pas los als je in het hostel bent. Met die leuke mensen hebben we onder andere een zeer geslaagde yogasessie gehad waar we vier dagen later nog steeds spierpijn van hebben, zijn we diverse malen naar de bar geweest, een eettour gedaan (waarbij Daniel pruimtabak naar binnen werkte maar dat zo'n heftige reactie veroorzaakte dat de zojuist genuttigde lassie door zijn neusgaten weer naar buiten kwam, verder was het prima te pruimen), een bootje gehuurd en de Ganges op en neer gevaren en vooral veel gelachen en geouwehoerd. We sliepen in een tentje op het dak wat leuke herinneringen aan onze kampeertrip in Scandinavië naar boven bracht. In Varanasi sterven en gecremeerd worden is het beste wat je als Hindu kan overkomen omdat je dan verlost wordt uit de cirkel van reïncarnatie. Een enorm deel van de oever bestaat uit Ghats, trappen met verschillende doeleinden die de Ganges inlopen. Ze heb je zwemghats, wasghats, trouwceremonieghats, bidghats en crematieghats. Dag en nacht brengen nabestaanden de overledene op een drager en in doeken gehuld naar de Ganges om hem/haar te verlossen van slechte karma. Vervolgens heeft een voorbereider een stapel hout klaargemaakt waar de overledenen op wordt gelegd om vervolgens te worden afgedekt met nog meer hout. Na een korte ceremonie, geleid door de vader of zoon van de overledene steekt men de houtstapel in brand. Vrouwen zijn niet toegestaan vanwege hun emotionele kant en tranen of gehuil leidt tot slechte karma. Elke crematie duurt zo'n drie tot vier uur en afhankelijk van je kaste lig je dicht bij de Ganges, ver weg of op een verhoging. Nadat de crematie is voltooid wordt de as in de Ganges geschoven. Wat er nog meer in de Ganges belandt? Uitwerpselen, afval, overledenen (zwangere vrouwen, kinderen onder de tien jaar, heilige Guru's, leprapatienten of mensen die door een slang zijn vergiftigd) en ik weet niet wat nog meer. Verreweg de ranzigste waterplaats die ik ooit heb gezien. Desondanks vonden wij Varanasi een fijne plek, het was er relatief rustig en we werden niet 24/7 lastig gevallen. Natuurlijk was er nog wel een prachtige oplichtpraktijk die we jullie niet willen onthouden. Op een avond zaten Phil, Lily, Marloes en ik bij een aftands restaurant omdat er simpelweg niets beters in de nabije omgeving te vinden was. Phil vroeg om een biertje maar dat hadden ze niet. Vijf minuten later konden ze plotseling toch aan bier komen, prima. Drie biertjes dan maar, Kingfisher strong. Weer tien minuten later stonden er drie koude pilsjes op tafel voor een prijsje van twee euro twintig de fles. Dus wij maken onze biertjes open maar mijn eerste slok is enorm waterig. De Kingfisher hoort sterk te zijn, anders heet het ook geen strong. Marloes deelde die van haar met Lily maar met het inschenken bleek er helemaal geen schuim op te zitten. Na nadere bestudering bleek dat met alle zegels geknoeid te zijn. Dit was overduidelijk aangelengd bier. Phil, net uit Nepal, wilde niet geloven dat er zo'n scam bestond maar Lily, Marloes en ik waren overtuigd. Dus wij met de baas in gesprek en wat dan telt is dat je meteen duidelijk maakt dat je geen zin hebt in zulk soort praktijken. Ik kan echt genieten van dit soort momenten dus bats, vol er in. De baas kon niet geloven dat het winkeltje waar hij ze had gekocht bier verkochten waar mee geknoeid was. Uiteindelijk zei hij dat we niet hoefden te betalen als we dat niet wilden, en als we dat wel wilden ala. Phil dacht dat daar de kous wel mee af zou zijn maar wij wisten wel beter. Phil vond ook dat we wel agressief hadden opgetreden naar de baas, misschien wist hij echt van niets. Totdat we gingen afrekenen. We moesten plots de helft van de biertjes betalen, en toen ontplofte Phil. India was hem ook onder de huid gekropen. Genietend van het schouwspel wat zich vervolgens ontwikkelde resulteerde in het natuurlijk niet betalen van die verlepte pilsjes. Misschien lezen jullie dit met stijgende verbazing maar geloof mij, in India everything is possible. Morgen wordt kolkend Kolkata ingewisseld voor de Sunderbans Delta waar frisse lucht, stilte en serene natuur de boventoon voeren. Ik kan niet wachten, stiekem ben ik India meer dan zat. Tot in Myanmar!