Alweer een blog? Ja, alweer een blog. De woorden blijven maar komen tijdens onze minivakantie in Xinjiang provincie. We zitten nu in een 4x4 jeep van Tashkurgan terug naar Kashgar. We wilden vanochtend gewoon met de bus maar alle tickets waren gisteren al uitverkocht, vast voor de zwarte markt. Dus we stonden vanochtend om 9u (of Xinjiang tijd 7uur) te liften bij een groot kruispunt in Tashkurgan waar na een half uur twee Chinese zakenlui ons wel mee wilden nemen naar Kashgar.

We rijden nu dus weer door het fantastische landschap waar we al wat van hebben laten zien via het Instagram profiel van Marloes. Tashkurgan was trouwens echt het uiterste puntje van China, verder konden we niet. Kon wel, dan zouden we deze blog vanuit Pakistan schrijven. Had me ook wel wat geleken op zich maar zondag vertrekt onze trein naar Tibet. Het kan gewoon allemaal niet op, dat beseffen we ons maar al te goed. Daarom proberen we jullie ook zo levendig mogelijk mee te nemen tijdens onze reizen. Wat wij beleven is niet voor iedereen weggelegd om wat voor reden dan ook. Neem nou Kashgar, een unieke plek in ieder geval in China, en misschien ook wel de wereld. De hele dag kun je door deze enorme levendige stad lopen en dan in het bijzonder de oude stad. De straten zijn een grote markt met elke straat zijn eigen specialiteit. Messen, potten, pannen, kruiken en heel veel ander zilver/bronswaar wordt hier met de hand gemaakt. Ons fototoestel draait overuren met het vastleggen van het dagelijks leven. Elke man/vrouw geeft een vriendelijk knikje ter begroeting. Dit is China, maar ook geen China. Mensen spreken geen Chinees, sommigen kunnen dat niet en sommigen willen het niet. Het doet me weleens aan Friesland denken. Dus we begroeten met 'salaam aleikum' en bedanken met 'rahmat'. Dat zijn de enige woordjes Oeigoer die we spreken maar samen met onze glimlach opent het op de markten alle deuren. Oeigoeren spreken een soort Turks en hanteren het Arabische schrift. Ze hangen de Islam aan en daar hebben we tijdens onze reizen altijd goede ervaringen mee gehad. Ik moet oppassen dat ik niet alle moslims over een kam scheer maar doorgaans zijn ze vriendelijk, geïnteresseerd en netjes gemanierd. En vooral dat laatste is een hele verademing in vergelijking met de Han Chinezen. Wij waren tot nu toe enkel Han Chinezen gewend, vooral omdat ze 90% van de Chinese bevolking vormen en zo'n beetje alle belangrijke posities bij overheidsorganen bezetten. Maar hier in Xinjiang vormen ze een minderheid en als jullie misschien sinds de vorige treinblog nog wat achtergrondinformatie hebben opgezocht over de situatie in deze provincie levert dat af en toe een gespannen situatie op. Zo wilden wij laatst bustickets kopen en liepen hierbij langs een school met enkel Han Chinezen. Helaas werden wij tegengehouden door een burgerwacht van vier man, bewapend met ijzeren pijpen. Verderop zat een SWAT eenheid van wederom vier man met mitrailleurs en helemaal aan het einde nog een burgerwacht van vier. De school ging net open na de middagpauze en met ons stond nog een groepje van tien Oeigoeren te wachten. Alle Han Chinezen die naar het busstation moesten mochten echter gewoon doorlopen. Discriminatie ten top, oooooeeeeh, daar kan ik me zo aan ergeren. Ik probeer zo min mogelijk vooroordelen te creëren maar je voelt de spanning soms gewoon zo goed waarbij ik neig naar sympathie voor de Oeigoerse bevolking. Aan de oppervlakte lijken die relaxt en altijd goedlachs. Ik weet nu al dat ik deze plek ga missen. Voor ons is het bezoek aan deze provincie een hele grote verrijking voor onze toch al uitgebreide China ervaring. De provincie die zeker dertig keer zo groot is als Nederland, waar het stof je constant de neusgaten in waait, waar bergtoppen met sneeuw bedekt zijn, waar werkelijk elk persoon je toelacht, waar de mannen hun baard gladstrijken voordat ze in gebed gaan, waar je kunt knuffelen met Kirgiezen om de onderhandelingen te bevorderen, waar je moet afremmen omdat er kamelen de weg oversteken, waar je in de verte ezels hoort balken, waar je de lekkerste broodjes kebab kunt eten, waar eeuwenoude ruïnes aan de glorietijden van de Zijde route doen herinneren, waar je Chinees geen cent telt, waar de hoedjes van de ene bevolkingsgroep nog kleurrijker zijn dan de ander en tot slot...................... de provincie die je thuis laat voelen in een cultuur die mijlenver weg ligt van onze Nederlandse cultuur.

De Chinezen van onze lift vragen of we zin hebben in een lunch, dat hebben we zeker aangezien we zeven uur geleden zijn opgestaan en nog geen ontbijt hebben gehad behalve onze vertrouwde Oreo koekjes. We eten noedels met schapenvlees en hoeven niet te betalen aangezien de ene helft van het duo bulkt van het geld (zo heeft hij 3 huizen en wilde hij onderweg een steen van zo'n 400 euro kopen). De chauffeur zet ons af bij een bushalte en we willen beide mannen bedanken maar ze zijn al weg voordat we het weten, gelukkig hebben we nog een foto gemaakt van ons vijven. Dit vriendelijke gebaar zullen we niet snel vergeten, het kenmerkt in al zijn eenvoud de mentaliteit van deze provincie. Xinjiang bedankt!