Shangri-la, bekend van het boek ' Lost horizon' en natuurlijk van de Shangri-la hotelketen waar een kamer ongeveer 100euro per nacht kost. Maar voor ons was Shangri-la, wat eigenlijk Zhongdian heet, de laatste stop. Zoals gezegd vertrokken we vanuit de TLG met een busje naar plaats van bestemming.Twee uur in een busje met twee fantastische Italianen, Marco en Matteo uit Venetie, die niet ophielden met praten over hun land, cultuur etc. Helaas verbleven ze niet in Ann's kitchen, zoals wij. Wie er de volgende dag wel aankwamen waren James, Nicola, Raffaela en Marsha. Helaas hadden ze de zware tocht naar Habba mountain niet goed verteerd (waarschijnlijk hoogteziekte) en alleen James zat niet de hele dag op de pot. Helaas was het druilerig weer en Marloes moest weer in haar lange mouwen shirt met vlekken zitten. Daniel had inmiddels met veel pijn en moeite een tweede paar sokken weten te vinden en kon het andere paar dus wassen.

Na lekker uitgeslapen te hebben liepen we het hostel uit voor een ommetje. Voordat we het wisten zaten we in een bus naar het klooster van Shangri-la, samen met een Koreaanse Canadees die honderduit vertelde. Waarschijnlijk ook enigszins aangetast door hoogteziekte slenterde wij wat door de tempel van Shangri-la, die erg mooi en Tibetaans was (denk aan de Lhasa in Tibet) maar ook vrij Chinees vertoeristischt (hoge woordwaarde met Scrabble). Het meest indrukwekkend waren de Boeddhistische muurschilderingen met soms ietwat verontrustende afbeeldingen. Na het bezoek aan het klooster werden we bij terugkomst door het personeel uitgenodigd om uit eten te gaan, want tja, wij zijn tenslotte managers van een ander guesthouse. We hadden al veel gehoord over Yak producten, Yak thee, Yak melk, Yak kaas, Yak Yak Yak. Wij gingen Yak hotpot eten met Yak dumplings en noodles als sidedish. Het was overheerlijk, we hebben dit jaar in China nog niet eerder zo lekker gegeten. Zo heerlijk, dat we de volgende dag met James, Nicola, Raffaela en Marsha hier weer gingen eten.

Die volgende dag had ook een veelbelovende wandeling in petto door de 'ruige' landschappen van Shangri-la. Maar het enige wat ruig was waren de Yakschedels die we her en der verspreid op ons pad vonden. Gelukkig waren Marco en Matteo, de Italianen die in een ander hotel verbleven, en dat volkje kan prachtig en gepassioneerd vertellen. Natuurlijk over eten en vrouwen, maar ook over alledaagse zaken en tot Daniels grote geluk, boeken van Niccolo Ammaniti. Na 4uur waren we weer terug en de volgende dag reisden wij terug naar Lijiang om vanuit daar de trein terug naar Kunming en Guilin te pakken.

Lijiang was tevens de plek waar het feest der herkenning begon. Eerst kwamen we Jake en Maria tegen op straat, die we in Yangshuo en ook Dali hadden ontmoet, en die de volgende dag ook met de trein naar Kunming gingen. In ons hotel ontmoetten we hen weer en haalden ze Pauline, een Nederlandse dame, over om tijdens haar bezoek in Yangshuo bij ons te logeren. En jawel, Pauline is gekomen, en heeft hier haar verjaardag gevierd met taart en bier. Per toeval zat ze ook bij ons in de trein en samen met 5 Koreanen hebben we 7u doorgebracht met Uno en Jungle Book/Robin Hood kijken op Jakes laptop. En wie troffen we aan op het treinstation in Kunming? Marco en Matteo, en Chris met zijn internetvriendin, allemaal op weg naar Guilin. Heel gezellig zijn ze ook bij ons guesthouse langsgeweest en hebben we ze op een biertje getrakteerd. Zo zie je maar, de wereld is a global village. Wij gaan over een uurtje weer naar Hongkong om een nieuw visum aan te vragen. Misschien ontmoeten we net als vorige keer wel weer oud gasten waar we een biertje mee kunnen drinken. Het leven als managers gaat, zoals je leest, niet over rozen.

En voor de mensen die ons missen, jullie moeten ons nog wat langer missen. We hebben net twee tickets van Chengdu, China naar Kuala Lumpur, Maleisie geboekt om daar een 60 dagen visum voor Indonesie aan te vragen, en waar we dus ook Kerst en Oud & Nieuw gaan vieren. Na Hongkong plaatsen we weer een verhaaltje met meer info en foto's, ook over Daniel's verjaardag.

Nu nog een cijfer voor Shangri-la.

Shangri-la krijgt van ons mede door het fantastische guesthouse en de mensen die daar waren een 8. Zonder zou het een 7 zijn. Je krijgt wel een Tibetaans gevoel en voorproefje Tibet, maar het is het net niet. Het het enkel Shangri-la omdat men denkt dat de auteur van het boek' Lost horizon' deze plek in gedachten heeft maar helemaal garanderen kan men niet. Op internet vind je het ook enkel onder de naam Zhongdian. De mooie vlaktes die ooit om het klooster heen lagen zijn in rap tempo aan het plaats maken voor bebouwing. Het heeft voor toeristen qua activiteiten niet heel veel te bieden en alles is vrij prijzig voor Chinese standaarden. Als je door dit alles heenkijkt kun je echter een hele leuke tijd hebben in Shangri-la, net als wij hebben gehad omdat het toch een Tibetaans sfeertje uitstraalt.

Tot de volgende blog, na terugkomst uit Hongkong.

Daniel en Marloes