Zo, dat was weer een enerverend dagje, eigenlijk net als alle dagen in Xinjiang tot nu toe bijzonder leuk waren. Stof in de neusgaten, daar hebben we helaas ook al een dikke week last van. Maar terug naar vandaag, en misschien nog wel meer naar gisteren.

Vanochtend werden we allebei met hoofdpijn wakker in onze yurt, ik iets eerder dan Marloes omdat ik graag de zonsopgang wilde zien en omdat Marloes niet de kou in wilde. En koud was het. De Pyjamabroek en lange mouwen slaapshirt heb ik maar aangehouden. Daar overheen een extra broek en shirt en daar over een jas met sjaal. Hoe het plots zo koud kan zijn? We werden wakker op 3600 meter hoogte, en gistermiddag waren we twee uurtjes op 5000 meter. Daar krijg je hoofdpijn van, en je wordt duizelig, en je kunt niet meer scherp denken. O ja, je voelt ook steeds je hart in je hoofd bonzen. Maar wat was het ongelooflijk de moeite waard.

Gistermiddag arriveerden we met de bus via de Karakoram Highway, de hoogste international Highway op aarde, bij Karakul lake. Meteen werden we door de lokale cowboys opgepikt om ons naar een yurt te brengen. Daar konden we voor zes euro incl avondeten en ontbijt overnachten. Prima deal dachten we zo. Onze yurt (Google maar) stond pal aan het meer met een indrukwekkend uitzicht op de Muztag Ata (7546m). In dit gebied wonen de Kirgiezen, een vriendelijk volkje met grappige hoedjes die vooral yaks, paarden, ezels, kamelen en schapen hoeden. Heeeeeeeeel veel schapen. Die leuke Kirgiziërs hadden meteen een leuk tripje voor ons in de aanbieding. Lekker achterop de motor naar de voet van Muztag Ata rijden. Startkosten €24,- p.p.. Het moet wel leuk blijven dus Bal en ik begonnen lekker met onderhandelen, Bal in het Engels, ik in het Chinees. Af en toe een lekker knuffeltje met die gasten ter bevordering van de onderhandelingen met als eindresultaat €12,- p.p.. Wij blij, zij iets minder blij maar ach, zo aan het einde van het seizoen toch nog wat werk. Wij trokken warme kleding aan, zij gingen nog ff sleutelen aan de motors. De rit zelf was supermooi, over eindeloze grasvlaktes met schapen en op de achtergrond enorme bergen. Af en toe moesten we stoppen om de motorblokken te koelen met water of ijs maar na een uur rijden waren we op plaats van bestemming. Of we ons duizelig voelden vroeg de opperKirgiez. Ja, wel een beetje inderdaad, en ook hoofdpijn. Logisch omdat we op 5000 meter hoogte waren. Na een flinke krachttoer over rotsen en door sneeuw genoten we van de uitzichten op de gletsjer en de berg maar pfieuw, constant je hart in je hoofd horen bonzen is geen pretje. Natuurlijk hadden onze Kirgizische vrienden hier helemaal geen last van dus die zaten al lang en breed bij een vuurtje van gedroogde yakdrollen te roken terwijl wij nog aan het ploeteren waren. De terugweg ging iets minder vlekkeloos. De voorband van de motor van de opperKirgiez raakte al vrij snel lek en de zon verdween ook al achter de bergen. De opperKirgiez liet zijn motor ergens bij een schapenhutje achter en klom bij Bal achterop en Marloes kwam bij mij op de motor. Lekker krapjes allemaal maar we wilden snel naar yurt. Marloes verkleumde helemaal maar er stond wel een van de mooiste zonsondergangen tegenover. Eenmaal in de yurt stond ons avondeten klaar en we voelden ons helemaal happy door het zuurstofoverschot in onze hersenen. Nog happier werden we van de lekkere warme kachel maar het meest happy ben ik toch wel geworden van de meest heldere sterrenhemel uit mijn leven. Alles onder het genot van een licht kloppende hoofdpijn natuurlijk.

Terug naar vandaag. Marloes is uiteindelijk toch uit haar behaaglijke slaapzak/kleed gekropen en samen hebben we ontbeten met brood en yakmelkthee. O ja, ik zei toch dat ik vroeg op was voor de zonsopgang? Daarna heb ik aan de rand van het meer een boek gelezen van zeven tot half negen met een verbrande neus als resultaat. Zo intens schijnt de zon hier en een rode neus is natuurlijk koren op de molen van Marloes om me belachelijk te maken. Nadat ook Bal klaar was (lamBal is een meer toepasselijke naam, zo tergend langzaam is die man), gingen we aan de rand van de weg staan om naar het uiterste puntje van China te liften, Tashkurgan. Na een uur hadden we eindelijk beet. Een grote vrachtwagen stopte, helaas paste er maar twee mensen in dus voor Bal stopte er speciaal nog een vrachtwagen. Voor Marloes was dit de eerste keer in een vrachtwagen en snel ging het niet tot ons geluk want de omgeving is simpelweg adembenemend, letterlijk en figuurlijk. We kletsten met de chauffeur was over koetjes en kalfjes, Marloes deed een dutje en ik moest het gejank van Justin Bieber aanhoren. Chinezen houden er een vreemde smaak Engelstalige muziek aan over. Langzaam maar zeker rolden we een nieuwe omgeving binnen, met Tajik als belangrijkste populatie. Waar bij de Kirgiziërs de mannen leuke hoedjes hebben zijn het bij de Tajik de vrouwen die grappige hoedjes dragen. We kwamen ook tot de enorme ontdekking dat we aan de voet zijn van de K2, de op een na hoogste berg ter wereld! Aan de andere kant ligt Pakistan. We zijn best wel bergfanatics dus dit is heel erg mooi meegenomen, 8611 meter hoog is deze berg maar liefst.

Op het moment van schrijven van deze blog is de hoofdpijn afgenomen, we durven weer aan een biertje te denken maar de stof blijft in onze neusgaten. Ja, lach maar, maar op de Iphone weer-app is de weersverwachting voor Tashkurgan 'stof, 29 graden' (die van Amsterdam 'half bewolkt 23 graden', geniet ervan!)