De grensovergang naar Puno ging voor ons wel makkelijk, dus we zaten aan de Peruaanse kant van de grens alweer snel in onze comfortabele busstoel. Maar een aantal andere mensen had wat meer moeite om de grens over te komen. Eén Amerikaan die aan z'n verhalen te horen meer bezig was geweest met drinken dan met sightseeing in Bolivia was langer dan de toegestane 2 maanden gebleven en moest een flinke boete betalen. De buschauffeur werd nogal ongeduldig (het was echt niet te geloven: opeens hadden de bussen de behoefte om op tijd te zijn!) en dreigde weg te rijden. Maar uiteindelijk zat iedereen na drie kwartier toch in de bus en konden we verder naar Puno.

Onze enige reden om naar Puno te gaan was om de Islas Flotantes te bekijken, drijvende eilanden gemaakt van riet. We brachten de nacht door in een hotel en konden via het hotel een tour boeken die om 12 uur terug zou zijn en een bus die om één uur weg zou gaan. We kenden inmiddels de zuidamerikaanse tijdsinschattingen en vroegen of we dat wel gingen halen, maar nee, de tour zou echt om 12 uur terug zijn en we zouden zelfs nog tijd hebben om te lunchen voordat we de bus pakten. OK, als jij het zegt...

Het was een leuk bootritje naar het deel van Lake Titicaca net buiten Puno waar de drijvende eilanden liggen. En een stuk sneller dan de bootjes die we aan de Boliviaanse kant van het meer hadden gehad.

Aangekomen op één van de vele drijvende eilanden (de toeristengroepen worden met een soort roulerend schema elke dag aan een ander eiland toegewezen zodat iedereen gelijkmatig profiteert van het toerisme) gingen we allemaal in een kringetje zitten en legde de "president" van het eiland (inwoneraantal: 12) ons uit hoe dat werkte, zo'n eiland. Vooral vermakelijk maar ook wel interessant.

Toen konden we een kijkje nemen in de woningen en de dames in de groep konden zelfs de traditionele kledij uitproberen. Frans vond het geweldig staan, Anneke voelde zich vooral een aankleedpop.

De president en zijn vrouw roeiden ons toen persoonlijk in een traditionele boot naar een ander eiland waar we konden lunchen.

Inmiddels begon de tijd behoorlijk te dringen en het leek ons verstandig dan hier alvast maar te lunchen omdat dat in Puno niet meer zou lukken. Anneke genoot van een 'ceviche' van vis uit het meer en Frans van gegrilde kaas.

Na de lunch voeren we terug naar Puno waar iedereen weer naar z'n hotel werd gebracht. We legden uit dat we al héél laat waren en dat we zo snel mogelijk naar ons hotel moesten, en de chauffeur knikte min of meer en bezorgde vervolgens iedereen eerst en toen ons pas. 12:50 stonden we bij ons hotel (de bus zou om 13:00 gaan en het was een kwartier naar het busstation) en zelfs de hoteleigenaar die die ochtend zo overtuigd was dat het allemaal zou lukken zat wel aardig in de stress. Hij had de busmaatschappij gebeld om te wachten op ons. De taxi kwam snel, wij al onze spullen erin en wegwezen. Uiteindelijk stonden we dan om 13:05 op het busstation en de bus was er nog (en ging niet direct weg)!

Vanuit de bus hadden we nog een mooi uitzicht op Puno en het standbeeld van de maagd Maria die obligaat lijken te zijn in elke zichzelf respecterende zuidamerikaanse stad.

Op naar Cusco en Machu Picchu!