In Cuzco hebben we kunnen genieten van de uitgebreide keuze aan restaurants, weer eens wat anders dan de kip-met-rijst-en-patat die je meestal in peruaanse restaurants tegenkomt.

Uiteraard wilden we ook naar de bekende verloren Inca-stad Machu Picchu. De beroemde Inca-trail is al weken van tevoren volgeboekt, maar er zijn wat andere meerdaagse wandelingen die je in de buurt kunt doen waarbij je ook op de laatste dag naar Machu Picchu gaat. We besloten uiteindelijk een wandeling te doen naar een andere, minder bekende, verloren stad, Choquequirao, omdat die minder druk en toeristisch zou zijn. Maar dat bleek helaas in het regenseizoen niet te kunnen. Dus stelden we onze hike-plannen uit voor een andere plek in Peru en kochten we een treinkaartje naar Machu Picchu.

Nu hadden we de grote pech net midden in de drukste week van het jaar te zitten: de heilige week voor Pasen, Semana Santa. Heel Zuid-Amerika heeft dan vrij en veel toeristen komen naar Cuzco en willen ook naar Machu Picchu. Een treinkaartje vinden was dus nog niet heel makkelijk, maar vooral ook duur ($50-75 voor een rit van vijf kwartier/60 km vinden wij best prijzig). Maar kaartjes terug waren er al helemaal niet meer!

Ondertussen hebben we nog een uitstapje gemaakt naar twee plekken in de Valle Segrada vlak bij Cuzco: de zoutmijnen van Maras en de ronde Inca-terassen van Moray.

Bij Maras komt er heel veel zout water uit de bergen lopen, dus hebben ze daar een soort baden gemaakt waar het water heen geleid wordt. De zon verdampt het water en er blijft zout over. Erg handig!

De oorsprong van de Inca-terassen van Moray is waarschijnlijk een landbouwexperiment van de Inca's om te proberen gewassen uit hogergelegen gebieden in een lager gebied te cultiveren. Door kleine temperatuurverschillen in de laagjes kunnen ze een gewas langzaam aanpassen aan een andere hoogte. Maar eigenlijk zag het er vooral heel mooi uit.

Onderweg stopten we nog bij een dorpje dat duidelijk op toeristen was ingesteld. We kregen een demonstratie van hoe ze hier traditioneel wol kleuren met allerlei dingen uit de natuur. Wel interessant.

Woensdag stapten we op de dure trein naar Machu Picchu. De rit was erg mooi door de vallei, en we kregen zelfs nog wat te eten en drinken. Dat mag ook wel voor dat geld.

We hebben de nacht doorgebracht in het dorpje Aguas Calientes (tegenwoordig officieel hernoemd naar Machu Picchu Pueblo: "Machu Picchu-dorp"). 's Avonds begon het te regenen en hield het niet meer op. We hoopten maar dat het de volgende ochtend over zou zijn, want we zouden om 4 uur gaan lopen om bij de opening van Machu Picchu om 6 uur bij de ingang te zijn...

De volgende ochtend goot het nog steeds. Na een ontbijt hebben we onze regenjassen en poncho's aangetrokken en zijn we gaan lopen.

Na wat wachttijd bij een brug die pas om 5 uur open ging konden we aan de 400m hoge klim beginnen naar de Incastad. Het was zwaar, zeker vanwege de regen en het feit dat je door de regenjas en poncho enorm ging zweten.

Maar rond half zeven waren we dan boven en konden we genieten van het prachtige uitzicht over de stad...

...niet dus. Het was zo mistig en bewolkt dat er (vrijwel) niets van de stad te zien was. Nogal een teleurstelling na het vroege opstaan en het trotseren van het hondenweer. Toch zijn we maar wat door de stad gaan lopen waarbij de bewolking af en toe lang genoeg wegwaaide om een foto te kunnen maken met meer dan witte wolken erop.

Maar in de loop van de dag klaarde het dan toch op en werd het zelfs nog mooi, zonnig weer.

Zo hebben we uiteindelijk schitterende uitzichten kunnen krijgen.

Omdat we geen treinkaartje hadden, moesten we via een lange omweg terug naar Cuzco komen: terug naar Aguas Calientes, onze spullen ophalen, een hike van ruim 2 uur naar de waterkrachtcentrale aan de andere kant van de berg, een bus of taxi naar het dorp Santa Teresa, een bus naar Santa Marta, gevolgd door tenslotte een bus via Ollantaytambo naar Cuzco.

De hike naar de waterkrachtcentrale was mooi, maar volgde het spoor waarbij je af en toe over de rails een riviertje moest oversteken. Zeker voor Anneke die wat hoogtevrees heeft een leuke opgave.

Aangekomen bij de waterkrachtcentrale was er een auto van een arbeider daar die ons naar Santa Teresa kon brengen. Maar daar aangekomen bleken er geen bussen meer te vertrekken. Dat zou betekenen dat we daar vast zaten voor de nacht!

We zijn wat gaan rondlopen om te kijken of er misschien nog iemand privé richting Santa Marta of Cuzco moest. In een restaurant zat een groepje dat op backpackers leek. Ze bleken net een vierdaagse wandeltoch naar Machu Picchu te hebben gedaan, maar er was iets misgegaan met hun treinkaartjes en daarom had het tourbedrijf waar ze mee waren een busje gehuurd...waar nog twee plekjes in waren! Zo kwamen we uiteindelijk om 2 uur 's nachts weer aan in Cuzco waar we konden uitrusten van een heel lange, maar mooie dag.