Onze bus vertrok uit La Paz waarbij we via het wat hoger gelegen (en dus iets koudere), aangrenzende El Alto richting het westen reden. De armoede van El Alto staat in sterk contrast met het redelijk welvarende en lager gelegen La Paz.

De rit naar Copacabana, het toeristische dorp gelegen aan het Titicaca-meer, begon voorspoedig met alvast mooie uitzichten over het meer vanuit de bus.

Om in Copacabana te komen moesten we de Estrecho de Tiquina oversteken, een smalle doorgang van het water tussen de twee delen van Lago Titicaca. De chauffeur was niet heel duidelijk met uitleggen hoe dat zou gebeuren, zodat we pas na een paar minuten doorhadden dat we los van de bus in een bootje het water zouden oversteken. Het was een raar gezicht om de bus op een vlot te zien rijden en we hoopten allemaal dat onze baggage droog aan de overkant zou komen... we zagen in gedachten de boot al in het water kieperen.

Gelukkig haalden we de overkant en de bus de uiteindelijk ook. Ondertussen gingen wij nog even naar de WC, die niet makkelijk te vinden was. Toen Frans bij de bus kwam (Anneke had wat langer nodig), bleek de chauffeur heel ongeduldig en wou zonder Anneke (en wat anderen) wegrijden! Hij vond dat we er veel te lang over deden, dat we alleen maar foto's aan het maken waren, en dat het allemaal "heel slecht" was. Gelukkig konden we hem overtuigen te wachten en kwam Anneke uiteindelijk de bus nog in. Een bus die zo graag op tijd wil rijden: dat hadden we nog niet meegemaakt in Zuid-Amerika! (Waarschijnlijk wilde hij gewoon alleen maar heel snel thuis zijn...)

In Copacabana zelf is niet heel veel meer te doen dan terrasjes pakken en mensen kijken. We merkten dat de mensen hier wat minder vriendelijk zijn dan we gewend waren in Bolivia. We vermoeden dat het toerisme hier net iets te hard heeft toegeslagen en dat de locals daar niet onverdeeld blij over zijn.

Het dorp ontleent zijn naam aan de Maagd van Copacabana, waarvan een standbeeldje (meer een soort pop) jaarlijks uit de kast wordt gehaald voor een processie. Het standbeeld is te bewonderen in de Basilica de Nuestra Señora de Copacabana. Helaas, foto's niet toegestaan, dus hieronder een mooie foto van de kerk zelf.

Vanuit het dorp kan je een heuvel oplopen vanwaar je een mooi uitzicht over het dorp en het meer hebt. De klim is niet heel extreem, maar door de ijle lucht op deze hoogte (rond de 4000 meter) kost het heel wat zuchten en steunen. Maar het uitzicht is er wel naar.

De volgende dag vertrokken we met een boot naar het Isla del Sol, een eiland gelegen in het Titicaca-meer een stukje van de kust af. De boot was nogal provisorisch, met twee buitenboordmotoren. Eén daarvan deed het eerst ook nog eens niet en de kapitein en zijn bemanning zijn een goed half uur aan het sjorren geweest om de motor aan de praat te krijgen. Uiteindelijk deed hij het, maar kwam er blauwe rook vanaf die precies het ruim waaide in waar de passagiers (wij dus) zaten.

Enfin, anderhalf uur later en met een jaar van ons leven af, kwamen we op Isla del Sol aan. En het was de moeite zeker waard. Prachtig eiland. Om bij het dorp Yamani te komen waar de meeste accomodatie zit, moet je meteen een stijle trap uit de Inca-tijd beklimmen.

Onderweg heeft Anneke nog even een fotoshoot met een lama gedaan:

Na een stevige klim hebben we in Yamani een kamer gevonden in een hotelletje bij een vriendelijk oud vrouwtje. 's Avonds hebben we tijdens het avondeten gekeken naar de zonsondergang over het meer.

De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om naar de noordkant van het eiland te lopen, een prachtige wandeling met uitzichten over het eiland, het meer, en wat Inca-ruïnes. Ze hadden ons verteld dat het pad redelijk vlak was, wat hier betekent dat je regelmatig omhoog en naar beneden moet. Al met al dus best een pittige tocht, maar absoluut de moeite waard!

Van de noordkant van het eiland hebben we een boot terug genomen naar Copacabana. Deze boot was nóg rokeriger, en aan het eind werden we nog getracteerd op een ongewenste stop van 45 minuten bij een nep drijvend eiland (we zouden de volgende dag in Puno aan de Peruaanse van het meer echte drijvende eilanden zien).

Maar gelukkig kwamen we nog op tijd aan in Copacabana om de bus naar Puno te pakken. Peru, we komen er aan!