De Islas Bellestas worden ook wel de "poor man's Galapagos" genoemd, oftewel de plek waar je heengaat om allerlei dieren te zien als je een reis naar de Galapagos eilanden niet kan betalen. Voor ons was het vooral handig dat het op de route naar Lima lag en dag je in twee uur heel wat kon zien.

We werden opgehaald door een busje dat vervolgens drie kwartier nodig had om in het kleine dorpje Huacachina alle mensen van alle hostels op te halen. Dat de zuidamerikanen niet het meest georganiseerde volk ter wereld zijn, wisten we inmiddels wel, maar dit was wel heel erg. Zeker als je vroeg op moest staan en bedenkt dat je best een half uur langer had kunnen slapen. Maar goed, uiteindelijk waren we dan onderweg.

In de haven in het dorpje Paracas werden we op de boot gezet. Een stuk sneller dan onze één-na-laatste boot, die van Copacabana in Bolivië naar Isla del Sol. Onderweg vaarden we nog langs een soort echo van de Nazca-lines, een figuur in de vorm van een kandelaar, ook heel oud en indrukwekkend (groot). Al snel kwam het eiland in zicht met een ontelbare hoeveelheid vogels erboven. De eilanden zijn van economisch belang voor Peru juist vanwege deze vogels, en dan wel de hoeveelheid poep (guano) die ze achterlaten. Die poep wordt als mest verkocht, wat genoeg oplevert om een behoorlijke industrie te vormen. Gelukkig is het eiland redelijk intact en worden de dieren over het algemeen met rust gelaten.

Verder was er best veel te zien! Pinguins:

Zeeleeuwen:

Allerlei vogels:

Eén van de laatste stops was "de zeeleeuwencreche", waar allerlei jonge zeeleeuwtjes hun eerste zwemslagen in de zee probeerden. Erg schattig en een gekrijs!

Terug in Paracas konden we door naar Lima. Na eerst door de tourleider (die van het ongeorganiseerde busje) de verkeerde informatie te zijn verstrekt kwamen we erachter dat we eerst naar het dorp Pisco moesten en dat vandaar elke paar minuten een lokale bus naar Lima ging. Dat klonk goed. In Pisco hadden we nog tijd voor een lunch, en toen stapten we op een bus naar Lima.

Een Peruaanse vriendin van Frans die in Nederland heeft gewoond, woont nu weer in Lima, en we konden bij haar in het huis van haar ouders verblijven. Rosana haalde ons op bij het busstation. Het was erg leuk elkaar weer te zien en Rosana vond het heel leuk om Anneke te ontmoeten.

's Avonds hebben we een klein beetje van de stad 'by night' gezien en besloten we dat we geen energie hadden om het nachtleven mee te maken.

De twee daaropvolgende dagen heeft Rosana ons heel wat van Lima laten zien. 's Zondagochtend de Spaanstalige kerk van haar ouders (waar heel veel gedanst, gedraaid en herhaald wordt) :

en erna haar internationale kerk. Vervolgens hebben we heerlijk Peruaans geluncht.

Daarna zijn we met een vriendin van Rosana in haar antieke kever naar het strand gereden voor de zonsondergang (en de surfers).

En 's avonds zijn we naar het Parque de la Reserva geweest, waar het Circuito Mágica del Agua was. Erg leuk! Allerlei fonteinen in alle vormen en kleuren.

Met een muziek/licht/beeld-fonteinshow

en een fontein die onverwacht aan en uit ging met de uitdaging om daat droog doorheen te lopen. Een uitdaging die Frans graag aanging, maar niet kon winnen...

De volgende dag gingen we wat cultuur bekijken. Eerst naar een pre-Inca bezienswaardigheid: een soort piramide, bestaande uit 7 niveaus, waar allerlei rituelen werden uitgevoerd, waaronder het levend begraven van maagden, om vruchtbaarheid van het land te waarborgen. De piramide is nog maar recentelijk ontdekt en half uitgegraven; men vond de heuvel midden in de stad wat onnatuurlijk overkomen, dus is toen eens gaan graven, bleek er een enorm en heel oud gebouw onder te liggen ;).

Vervolgens hebben we een flitsbezoek aan het Spaanse inquisitiemuseum gebracht.

En hebben we de oude binnenstad bekeken.

Eén van de hoogtepunten (althans voor Frans) was het Plaza San Martin waar achter een standbeeld van de generaal te paard een standbeeld van een vrouw staat. De opdracht uit Peru was dat ze een kroon van vlammen moest hebben maar het spaanse woord voor vlam -- llama -- is ergens verward voor een daadwerkelijke lama waardoor ze nu met een lama op haar hoofd staat.

Hierna was het alweer tijd om afscheid te nemen tijdens ons laatste diner samen (met, hoe kan het anders in Peru, veel kip). Om vervolgens de nachtbus naar Huaraz te nemen.