De woestijn rondom Tupiza is wereldberoemd, zonder dat mensen het weten, vanwege de gelijkenis met het wilde westen van de VS. Films als Wild Wild West met Will Smith zijn hier opgenomen. Ook hebben naar verluid hier vlakbij de beruchte gangsters Butch Cassidy en de Sundance Kid hun einde gevonden die na een serie bankovervallen niet opgewassen waren tegen het Boliviaanse leger.

Wij waren hier vooral om te ontspannen, en dankzij het droge en warme woestijnklimaat ging dat prima. Voeg daar een lekker hotel met zwembad en goed ontbijt, een aantal redelijk restaurants in de omgeving en een paar goede boeken aan toe, en we hadden niets meer nodig.

Onze enige noemenswaardige activiteit in deze drie dagen was paardrijden door de woestijn. Frans z'n paard Tabacco vond hem vooral vervelend en deed wat hij zelf wilde.

Anneke had speciaal om een pittiger paard gevraagd en die had wat meer succes. (Het succes kan er ook mee te maken hebben dat ze jaren paardrijervaring heeft tegenover 4 uur in zijn hele leven voor Frans.) Niet dat ze hier veel aan had, want we gingen welgeteld 2 minuten in galop en 3 minuten in draf tijdens de 5 uur durende rit... Er liepen ook twee veulens mee die nog niet zo hard liepen; misschien had dat er mee te maken.

Maar zowiezo waren de uitzichten prachtig en een mooie sombrero beschutte ons tegen de genadeloze zon in de woestijn.

We hebben allerlei rotsformaties gezien waarvan de meest opvallende wellicht de Valle de los Machos was, oftewel de vallei van de piemels. Met wat inbeeldingsvermogen hebben de rotsen een zekere fallische eigenschap. Freud zou zich hier wel vermaakt hebben.

We hadden onderweg al heel veel cactussen gezien, maar konden er steeds niet mee op de foto. En aangezien Anneke erg gefascineerd was door de bijzondere planten, wilde ze dat wel heel graag. En gelukkig kon ze nu eindelijk met een grote cactus op de foto :).

Die avond aten we bij een restaurant waar, ontdekten we later, Will Smith tijdens de opnames van Wild Wild West ook had gegeten. Een poster hing trots achterin het restaurant.

Toen we in de bus terug naar Potosi zaten, stapte er een nogal zonderling uitziend figuur in, die op een gegeven moment begon aan een soort gezondheidsvoorlichting. In het begin dachten we: "goed bezig", eindelijk iemand die ze vertelt dat suiker niet goed voor je is. Maar we dachten ook: " what's in it for him?" En ja hoor, na enige tijd kwamen die Chinese pillen te voorschijn, "een pil per dag en je voelt je heel gezond, en dat voor 'maar' 5 euro!"

Na aankomst in Potosi moesten we even wachten op een bus naar Sucre en omdat het zo koud was, hebben we genoten van een hete kop thee bij een straatstalletje.