We kwamen aan het einde van de middag aan in La Paz en hadden 's avonds al de gelegenheid om iets van de stad te zien, zoals de grote katedraal van de heilige Franciscus.

Maar ons belangrijkste eindpunt voor deze avond was een restaurant, want we hadden honger. Het goed aanschreven Arabische restaurant dat we zochten bestond niet meer, maar een slimme ondernemer was een paar deuren verderop een ander Arabisch restaurant begonnen, dus kwamen we daar terecht. Er zaten Israeli's wat een goed teken was. Het was wat rommelig (niet afgeruimde tafel), had interessante posters aan de muur en we moesten lang op ons eten wachten, maar we hebben er heerlijk gegeten.

Onze eerste ochtend in de hoofdstad van Bolivia zijn we begonnen met het wegbrengen van onze vieze was naar één van de lavanderias in de straat. Het zou 's avonds om 8 uur klaar zijn. Mooi vooruitzicht.

Toen trokken we het historische centrum in om het één en ander van de geschiedenis van La Paz te zien, zoals de historische straat Calle Jaen waar in vroegere tijden de lamamarkt was.

We hebben een bezoekje gebracht aan het muziekmuseum waar je allerlei traditionele instrumenten kunt bekijken en soms ook bespelen.

Daarna zijn we in de toeristische straten terecht gekomen waar vrouwtjes in ontelbare winkeltjes Boliviaanse kleren, sjaals, en andere artikelen gemaakt van lamawol proberen te verkopen. Daarnaast had Frans z'n vader om een traditionele Boliviaanse gitaar, een charango, gevraagd, dus zijn we daar ook naar gaan kijken.

Tussendoor hadden we de gelegenheid iets over de cocaplant te leren in het informatieve cocamuseum. In het buitenland, voor een groot deel dankzij de bemoeienis van de VS, heeft coca een negatieve naam als grondstof voor cocaïne. Maar de rauwe cocabladeren worden al honderden jaren in de Boliviaanse hooglanden gebruikt voor allerlei medicinale doeleinden en het kauwen van de bladeren is een wijdverbreid en geaccepteerd gebruik dat helpt tegen hoogteziekte en dat je, net als koffie, wat meer uithoudingsvermogen geeft. Dat de VN het kweken van coca dus afkeurt, en dat de VS landen als Bolivia, Peru, Ecuador en Colombia onder druk zet om hun cocaproductie te stoppen, is wat het cocamuseum betreft onterechte bemoeienis in een jarenlang cultureel gebruik.

Toen we 's avonds onze was ophaalden, bleek dat ze niet al onze kleren in een wasmachine hadden gestopt, maar dat deze samen met kleding van anderen gewassen was en om onze kleding te herkennen voorzien was van eringenaaide oranje draadjes. Dus waren wij een uur bezig om alle draadjes met heel veel moeite eruit te halen. Bovendien hadden ze hun werk niet goed gedaan, want we vonden tussen onze was een niet zo schone onderbroek van iemand anders...

De charango en allerlei andere souvenirs die we gekocht hadden, hebben we de volgende dag in een doos richting Nederland verscheept, waardoor we onze rugtassen ook weer wat lichter konden maken, altijd fijn. Nu nog hopen dat het pakketje ook aankomt...

Na een lekkere lunch met echte koffie en uitzicht op een werkend zebrapad (heel bijzonder in ZA) met echte zebra (nou ja, een persoon in zebrapak) zijn we de volgende dag in de bus richting de Peruaanse grens gestapt, met nog één laatste stop in Bolivia: Copacabana aan het Titicacameer.