Donderdag 21 mei 2015

Rond 06.40 hadden Divera en ik de bus van Wellington richting Auckland, een 8-10 uur durende trip. Ik mocht gelukkig halverwege uitstappen bij de National Park voor de Tongariro crossing. Rond half 12 stond ik dus op de stoep van de YHA, maar soms merk je gewoon dat je op plaatsen bent waar weinig mensen komen. Zo ook hier.. Bij de receptie drukte ik op het knopje 'assistance wanted' en na om en nabij 5 minuten kwam er een man aangewandeld. Toen ik zei dat ik in wilde checken zei hij redelijk kortaf zonder andere toevoegselen 'check-in is at 1pm'. Nou was dat niet gek, dat is meestal, maar vaak wordt er wel iets aan toegevoegd als: daar is de keuken of de lounge, je kan je tas daar neerzetten, etc. Deze man vond zijn zin blijkbaar afdoende informatie en aangezien ik hem zonder iets te zeggen aan bleef staren (meer van verbazing) herhaalde hij voor het gemak de zin nog twee keer. Waarschijnlijk schoot mijn wenkbrauw onbewust richting mijn haarlijn, want daarna besloot hij na wat vreemde momenten van stilte te zeggen dat ik mijn tas neer kon zetten en dat er misschien al een dormbed klaar was. Kijk, dat ging al beter. Verder was er bijna niemand in het hostel. Iedereen was volgens de vreemde man depressief geworden van het weer en verder getrokken. Ik vroeg hoe groot de kans was dat we de dag erna de crossing mochten doen, en ze zagen het zonnig in. De wind moest wel meer gaan liggen, dus dat werd afwachten. Later bood de vreemde man nog een keer zijn excuses aan voor het vreemde begin 'it is one of those days'. No worries zei ik blij terug, maar in mijn hoofd dacht ik alleen maar 'Mannen..'
Anyway, die dag lekker gechillt in het hostel en vroeg gaan koken zodat ik voor 2-3 dagen heerlijke risotto had om te eten. Dat was goed geslaagd! En daarna op tijd naar bed. Morgen zou de Crossing zijn. Nu heeft iedereen de prachtige foto's op Facebook al gezien, maar hier dan ook het verhaal erachter.
De Tongariro Alpine Crossing is een van de meest bekende, misschien zelfs de beste daywalk die je kan doen. De walk is 19,2 km (ik weet niet of dit met of zonder summit route is en) duurt gemiddeld 6-8 uur en minstens 1,5 uur langer als je ook de route richting de summit meepakt. Je gaat door 'Mordor' en kan 'Mount Doom' aanschouwen van LOTR, evenals prachtige vlaktes, sneeuwtoppen, de emerald en blue lakes en wat vulkanisch gebied. Zelf was ik erg nerveus over deze tocht. De afgelopen weken had ik veel walks gedaan van rond de 2-4 uur en erna was ik vaak erg moe, mentaal danwel fysiek.. Acht uur is toch wel wat meer en je moet de crossing binnen een bepaalde tijd afronden, gezien er niet veel shuttles terug gaan en ze niet uren gaan staan wachten. Kortom, lichtelijk wat tijdsdruk als je niet de snelste bent, maar in principe genoeg tijd. Verder was er gewaarschuwd om goed voorbereid aan de crossing te beginnen. Twee dagen voor 'mijn' crossing was er een Duitser 50 meter de berg afgegleden vanwege sneeuw en ijs gezien hij verkeerd schoeisel aanhad. Daarnaast was hij slecht gekleed en lag daardoor nog steeds in het ziekenhuis. Niet handig dus. Het werd een onrustige nacht voor mij, toch wat zenuwen over een goede afloop en toen ik rond 6.00 uur opstond, wist ik dus ook niet zo goed hoe ik me voelde. Ik had niet echt leuke mensen ontmoet in het hostel, dus ik wist dat ik de crossing alleen ging doen met behulp van mijn MP3-speler en achteraf kan ik alleen maar verbazing uitspreken over hoe goed het ging. Blijkbaar loop ik met muziek op veel makkelijker dan wanneer ik gesprekken moet voeren of mij bewust danwel onbewust afstem op het looptempo van anderen. Binnen 3 uur was ik halverwege de crossing als een van de eersten van mijn shuttlebus. Imagine my surprise. Én met genoeg tijd over om ook de summit mee te pakken. Mijn benen voelden gek genoeg nog fris en fruitig en na een korte lunchstop ben ik er dan ook voor gegaan. Na een kwartiertje lopen kwam ik op een uitkijk punt waar je het blauwe meer kon zien liggen in de verte. Zo ontzettend mooi. Hierbij moet je niet vergeten dat je de hele tijd al door de bergen loopt, dus de bergpassen en de bergen met sneeuw zijn er gewoon haha. Helaas lag op de route richting de summit nogal wat ijs en sneeuw en soms was er geen andere mogelijkheid dan over ijs. Dat is niet de meest prettige ervaring; soort van ravijnwaarts glijdend over het ijs, want ja de berg is schuin.. De wolken werden ook dikker en ik zag ze rondom mij omhoog komen, wat niet handig is voor het zicht. Halverwege werd het me dus allemaal wat te avonturistisch en besloot ik om te keren. Ik had immers al wat mooie uitzichten mogen zien en daar kon ik het mee doen. Na een tijdje kwam ik weer halverwege de wandelroute en vervolgde ik mijn pad. Dit werd erg interessant. Van te voren word je kort gebriefd over het pad, welke dingen je tegenkomt en hoe je hier het beste mee om kan gaan. De mevrouw van de shuttle had het gehad over het pad bergafwaarts waar je beter maar gewoon vanaf kon 'glijden', je voeten laten rollen en vooral niet zijwaarts want dat zou je door je enkels gaan. In de shuttle heb je geen idee waar zo'n vrouw het over heeft, but once you're there you get it! Ik probeerde de berg af te glijden en mijn voeten netjes af te rollen, maar ik ging meer als een soort trein naar beneden haha. Het was bijna skieën zonder skies. We weten allemaal hoe goed ik daarin ben. Poeh! Het uitzicht tijdens het skieen was wel prachtig voor zover ik vooruit durfde te kijken in plaats van naar beneden. Twee prachtige groene meren en een blauwe. Ze lijken klein maar eenmaal beneden merk je dat ze toch best groot zijn.. Ah well. Ook ruik je de dampen van lava (?) terwijl je afdaalt en het is gewoon een bizarre ervaring. Heel mooi! Na deze meren kom je na een tijdje nog een groot blauw meer tegen (het meer dat ik vanaf de summit route kon zien!) en hierna kom je in vulkanisch gebied.
Voor dit gebied wordt je van te voren gewaarschuwd. Er is vulkanische activiteit, waarbij witte rook prima is. Echter verandert dit in zwart dan is het goed mis "don't stop to watch, turn around and run away, and i do mean running!". Er zijn drie kanten die je in zon geval op kan rennen. Achteruit (dus de 4-5 uur die je dan net gelopen hebt, alleen dan rennend), opzij (dit begreep ik zelf niet zo goed), of vooruit als je voorbij de laatste hut was (dit was ruim 2 uur nog, alleen dan rennend). Ik heb zelf dus wel even opgelucht adem gehaald toen ik voorbij de laatste hut was en wist dat ik in geen geval om hoefde te keren. Het was wel mooi om de vulkanische wolken te zien. Helaas mochten we niet te dichtbij komen.
Het laatste stuk van de crossing (circa twee uur) vond ik redelijk saai en ik begon ook moe te worden, maar ik was totaal niet zo moe als ik had verwacht te zullen zijn.
Uiteindelijk heb ik gelopen van 08.10 tot 15.05! Een mooie tijd dacht ik zo:)