Zaterdag 18 april 2015
Nelson, Nieuw Zeeland
Om 06.30 was ik braaf aan mijn ontbijtje. Hier kwam nog even persoon drie van het discouragement team langs (where do these people come from?!). 'The Coast Track..? But won't you only see coasts..?' Poehh. Om 07.05 werden Victor en ik opgehaald bij ons hostel door de Abel Tasman taxi. Vijf minuten later hadden we ook Siobhan en gingen we op weg naar Marahau. Helaas nogal wat regen op deze morgen, niet heel ideaal als je 6-7 uur gaat hiken, maar vooruit. We waren goed voorbereid met regenjassen/broeken dit was namelijk het voorspelde weer. Rond 9.00 waren we in Marahau en werden we vervolgens met de watertaxi verder gebracht naar Totaranui over water. Gelukkig klaarde ook het weer op en was het een mooie tocht met wat stopjes bij mooie baaien en wat zeehondjes! Rond half 11 werden we gedropt bij Totaranui en vanaf daar begon de grote uitdaging. We zijn echt lucky geweest, want vanaf hier hebben we alleen nog maar zon gehad. Op dag 1 zouden we het stuk van Totaranui naar Awaroa lopen (ongeveer twee uur) vanaf waar we eerst op low tide moesten wachten. De weg naar Awaroa was al zo mooi, dat het de drie volle dagen al had goedgemaakt, mochten die tegen waren gevallen. Het is grappig en ironisch hoe onze allereerste berg ook het allerzwaarst was. Hij ziet er niet zo uit op het kaartje en we hebben niks tegen elkaar gezegd. Maar alledrie gingen we stuk bij de eerste berg en vroegen we ons af of we dit eigenlijk wel aankonden. (Uiteindelijk bleek het een goede eerste beproeving, want hierna was alles minder zwaar. Achteraf gezien grappig hoe je er dan achter komt dat je niet de enige was die hem stiekem aan het knijpen was.) We kwamen rond 12 uur aan in Awaroa. Lunchtime en echt een prachtige plek om wat minuutjes te wachten tot het water weg is! Tide crossing zou mogelijk zijn vanaf en tot twee uren na 14.53! We were on a schedule want we hadden deze avond een hutje bij Bark Bay, nog 4,5 uur verder vanaf na de tidal crossing en aangezien het rond 18.00 uur donker wordt, was er toch enige haast bij. Om half 2 hadden we dus genoeg van het wachten en gingen we maar een poging wagen. Aan onze kant van de baai leek het water redelijk weg, alleen aan de andere kant waren er duidelijk nog wat donkerblauwe stukken. Uiteindelijk liep het water alsnog tot boven onze knieën en werd de onderkant van mijn opgestroopte legging nat, maar verder ging het redelijk prima. Het duurde ongeveer 35 minuten om te crossen. De schelpen waren echter wel enorm naar om op blote voeten overheen te lopen.. Toen we de diepste water stukken hadden gehad ben ik dan ook op m'n backpack geploft om schoenen aan te trekken zodat ik niet voor niks door de schelpen hoefde te rennen. Daardoor wel natte sokken, but who caressss. Ook de thermo legging krijgt een complimentje, want deze was doorweekt na de crossing aan de onderkant en na 5
minuten was hij droog (terwijl ik hem aanhad!). Dus hallelujah voor mezelf en dat ik voor mezelf meestal gewoon goede spullen koop ondanks het geld. Love yourself people: kwaliteit, geen kwantiteit. Anyway, na de tidal crossing moesten we dus nog 4,5 uur. Bij de tidal hadden we Simon uit Zwitserland leren kennen, die de rest van de weg met ons meeliep. We kwamen echt de mooiste sceneries tegen. Moeilijk om ze allemaal te gaan beschrijven, maar de foto's spreken zeker voor zich. Deze eerste dag was denk ik de grootste uitdaging voor mezelf, want het was figuurlijk echt doodgaan. Die laatste 3 uren met backpack nog berg op en berg af. Last van je schouders, het gevoel dat je heupen misbruikt worden, je tenen en voeten die schreeuwen en spieren in je benen die verzuren en moe worden en op gegeven moment niet meer willen. En constant het stemmetje in je hoofd 'doorlopen, want we moeten met daglicht bij de hut komen'. Ik heb oprecht twee keer mezelf uit opperste wanhoop moeten trekken en moeten toespreken dat ik me niet aan moest stellen en de pijn inbeeldde. Het ergste is namelijk als je onrustig wordt, want dan raak je in paniek of kan je alleen nog maar denken aan hoe zwaar het is en ga je aan je rugzak trekken en zuchten: not good. Toen ik mezelf echt niet meer kon helpen zei ik tegen Siobhan: als we er nu niet binnen 10 minuten zijn dan moet ik denk ik echt huilen, want ik kán gewoon niet meer. En zo voelde ik me ook echt.. Nog geen 1 minuut later ziet Victor een bordje '40m to the hut'. Ergens heb ik een engeltje zitten die op me past.. We waren alledrie echt dood toen we aankwamen. Ik denk dat we alledrie hadden verwacht dat het zwaar zou worden, maar dit en die 6,5 uur, omg. We zijn alledrie in die 6,5 uur ongeveer 10 jaar ouder geworden. Simon was totally fine, want die had alleen een rugzak en blijkbaar nul eten. De Bark Bay hut was een oude hut met twee slaapzalen, waarbij eigenlijk gewoon op twee verdiepingen zeven matrasjes naast elkaar liggen en je er maar gewoon eentje uit moet zoeken. Op zich geen elektriciteit of stromend water binnen, wel drie mini lampjes in het gemeenschappelijke gedeelte. Heerlijk de smakeloze pasta naar binnen gewerkt en hierna met onze cooker wat water gekookt voor soep en warme chocolademelk. Heel fijn iets warms! Je bent namelijk doordrenkt met zweet als je aankomt, maar zodra je stopt met bewegen heb je het opeens enorm koud. And no hot showers here, dus ja.. Ergens onderweg had ik Merino Wol Cabinsocks gekocht, die kwamen hier mooi van pas. Nice warm feet ^^
Rond 21.00 uur gingen we met z'n allen naar bed. Ik viel helaas niet als een blok in slaap, geen geweldige nacht gehad, maar het was okay. De wekker stond op 06.30, zodat we de sunrise konden zien. Dat was het meer dan waard! Dit verwachtte ik bij de East Cape en viel daar enorm tegen, maar was hier echt geweldig! En het is 19 april dus: happy birthday mam!! Rond 08.00 gingen we weer op pad. De tocht ging deze dag van Bark Bay naar Anchorage: circa 4 uur. De eerste twee uur ervaarden we allemaal als relatief zwaar. Enorm veel
verzuring, nog wat spierpijn. Maar gelukkig deze dag (en morgen ook) alle tijd om te stoppen en te pauzeren. Dit hebben we dan ook volop gedaan. Wat d-tours genomen naar uitzichtpunten, baaien en Cleopatras pool. En als cherry on top kwamen we rond 13.30 aan bij Anchorage: een prachtige hut bij een prachtig strand (wel zandvlooien, Cambodja trauma!). Hier lekker de hele middag gechillt. 's Avonds wat water gekookt met onze cooker voor noodles en warme chocolademelk. Dat smaakte prima. Met z'n drietjes wat gekaart en ook deze avond weer vroeg naar bed.
Op dag 3 staat ons weer een tocht van vier uur te wachten en rond 17.00 worden we in Marahau opgepikt om naar Nelson gebracht te worden.
Dag 3!
Helaas ondanks het vroege opstaan geen mooie sunrise gezien.. Er lag een berg voor, mweb. Victor voelde zich op dag 1 al niet zo lekker, gister voelde hij zich waardeloos en vannacht moest hij overgeven. Dus hij is helaas gesneuveld en gaat met de watertaxi terug van Anchorage naar Marahua. Een klein gelukje voor Siobhan and me want dat betekende dat we de slaapzakken en kookspullen bij Victor konden achterlaten. Je zou het niet zeggen, maar dat was echt een enorm verschil! Het scheelt misschien 1.5 kg, maar op je rug en je heupen voelt het zoveel lichter. Rond half 9 vertrokken we dus fris en fruitig en deze dag was gewoon een enorme eindsprint. We verwachtten een mega berg (zie het kaartje) en daarna enkel afdalingen, maar de berg bleek het stuk wat we de dag ervoor naar beneden waren gelopen. Voor de rest was het eigenlijk alleen maar vlak, geen steile stukken meer omlaag of omhoog. Siobhan en ik waren totaal verbaasd: saved the best for last! Het einde van de track leverde nog wat mooie foto's op! Tussen half 1 en 1
uur kwamen we aan in Marahau waar we Victor vonden die in een hoekje lag te slapen. Aangezien we nog 4 uur hadden voordat we opgehaald werden, gingen Siobhan en ik terug naar het Park Café aan het einde van de track waar we ons op wat heerlijk warm eten gestort hebben. Lasagne!! That's really nice na 3 dagen koud eten danwel noodles. Uiteindelijk hebben we 41 km gelopen. Waarvan 28.6 km met een backpack van >10 kilo. Het klinkt misschien als niks, maar vergeet de bergen daarnaast niet. It's not bad people! De eerste dag was hels, maar prachtig en ik ben zó trots op Siobhan, Victor en little old me dat we het gedaan hebben. Een van de mooiste dingen in NZ so far.