Zaterdag 11 april 2015
I feel it in the water, I feel it in the earth, I smell it in the air.. It's Hobbiton day!! En hallelujah: mooi weer. Hobbiton ligt eigenlijk op een farm, omringd door heuvels. Vanaf Rotorua was het ongeveer 1,5 uur rijden en pas als je er echt bent, kan je dus ook echt wat zien. Het idee van de regisseur was om alle kenmerken van NZ uit het landschap te halen, zoals gebouwen/andere dingen achtergrond en inclusief de vogels zodat The Shire echt een totaal andere wereld was. Echter waren er toch wat slimme vogels die de bergen (!) herkenden in de film, die blijkbaar maar 2sec te zien waren. Voor de guide begon hadden we 15 minuten om te betalen, naar de wc te gaan en de souvenirshop te doen: stress!! Helaas vond ik de souvenirs echt enorm tegen vallen.. Met moeite heb ik iets uitgezocht en gingen we erna vol verwachting weer de bus in om afgezet te worden bij de movieset. Hobbiton is puur een buitenset, dus alles in huisjes is er niet opgenomen, maar het was prachtig! Als ik het goed onthouden heb, zijn er in totaal iets van 44 huisjes en sommigen hebben hun eigen crafts (honingmaker, schilder, tuinier, etc). Alles is klein en schattig, met een vibe van de Efteling: mooie details en overal rekening mee gehouden. De wegwijzers zijn awesome, laddertjes tegen bomen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het enige wat mistte was een achtergrondmuziekje van de Shire. Je gaat erdoorheen met een guide, dus je fladdert niet los rond, maar dat is denk ik ook maar beter ook.. Je eindigt bij de Green Dragon, waar je komt door een korte mooie route te lopen met uiteindelijk een brug, een huisje met waterrad, boot en een meertje. In de Green Dragon kan je een gratis drankje krijgen (met keuze uit light beer, stout beer, apple cider en ginger beer). De 'partytent' set ligt hier ook omheen, van Bilbo's verjaardag. Vandaag gingen er mensen trouwen, dus een klein stukje was daarvoor afgezet. Al met al was het echt ge-wel-dig.
De dag bleek nog beter te worden. Vanaf Rotorua gingen we (Emily en ik, maar ook Beth, Suly, Jessica, Terri en Helen) een nieuwe bus in om onze reis richting het zuiden voort te zetten. De nieuwe chauffeur is Splash (ze hebben allemaal bijnamen..), wat mij betreft iemand die wat teveel waagt, vooral bij de meisjes, maar zolang hij niks bij mij probeert kan ik ermee leven. We gingen op weg naar Lake Aniwhenua. In dat gebied ligt het grootste door mensen gemaakte/geplante bos. Very large! Onderweg sprong er een jongen van de plaatselijke tribe in de bus als guide om ons naar de oudste carvings van NZ te brengen en daarover te vertellen, evenals naar een waterval en de plaatselijke dammen. Hierna vertrokken we naar de lodge aan het prachtige Aniwhenua meer. Voor mij een van de mooiste locaties van NZ tot nu toe. Het werd echt een geweldige avond. We hebben geleerd hoe we een armband konden vlechten met ..riet? Sommige kregen kookles om fried bread te maken. Iedereen vond het heerlijk, maar ik kon de smaak vooral plaatsen als het traditionele oliebollenbeslag van mam minus misschien wat suiker? Dus voor mij was het niet heel speciaal. Mam, wat kan je toch goed koken! Verder werd er voor ons een traditioneel hangi diner gekookt. Dit houdt in dat in een gat in de grond stenen worden opgewarmd. Hierboven op wordt eerst varken (mind you, grote stukken varken) dan kip (jep, hele kip) dan stuffing geplaatst en daarover worden natte zakken gelegd, hierover een zeil en daar wordt zand overheen gegooid. Kortom alle warmte blijft in de grond, het vet van het vlees houdt het 'vuur' gaande en na 2.30 uur heb je heerlijk malse kip en een heerlijke maaltijd. (Het varken vond ik persoonlijk iets minder..). De lokale tribe eet de hangi vooral met speciale gelegenheden, dus begrafenissen en feesten. Het eten wat overblijft gaat of de dag erna naar de kinderen op school (helaas is het hier paasvakantie.. Ja, het bestaat én duurt 2 weken! Bestaat blijkbaar ook in Engeland..) of dezelfde avond nog naar de ouderen in de gemeenschap. Het idee erachter is prachtig. De stray bus gaat normaal gesproken mee naar de school, waar de lokale kinderen in contact komen met alle mensen die reizen met de stray bus. Het effect hiervan op de kinderen is zó bizar groot. De kinderen leren hoe verscheiden de wereld is, hoeveel er mogelijk is en het maakt ze gemotiveerd, geeft ze hoop en maakt ze trots over wie ze zijn en waar ze vandaan komen. De kinderen schrijven soms een stukje om te omschrijven hoe het ze verandert. De speech waarin dit ons verteld werd en de stukjes die we te lezen kregen waren echt enorm ontroerend, ik moest zelf een beetje slikken en toen ik opzij keek zag ik over Emily haar wangen de tranen biggelen. Het bizarre is dat het blijkbaar zo motiveert dat de school, ook de kinderen met probleemgedrag, bovengemiddeld presteert vergeleken met de rest van het land ondanks(!) dat het een probleemgebied betreft met een van de hoogste crime rates, meeste bendes, etc. Al met al maakte het geheel het een prachtige dag. Ik krijg eindelijk het enthousiaste gevoel over NZ dat ik had verwacht.