Het is weer gebeurd, we zijn weer in een nieuw land! En het maakt me blij dat ze hier Spaans spreken en dat ik de mensen opnieuw versta ;o) Op het einde had ik het Portugees wel een beetje onder de knie, maar toch nog net niet goed genoeg.

's Morgens nemen we de stadsbus richting de grens en beginnen we aan het grensavontuur. Aan de Braziliaanse kant krijgen we dan een "exit stamp" in ons paspoort en zijn we vrij om het land te verlaten. Enkele 100 meters verder stappen we dan de Boliviaanse immigratie binnen, waar we na wat getreuzel en heen en weer gedoe, een "entry stamp" krijgen in ons paspoort. Het verschil met Brazilië is al wel meteen te merken aan de staat van de wegen, de huizen en de straathonden. Bolivië is duidelijk minder rijk en welvarend dan zijn grote buur. Als Nico de resterende Braziliaanse reals wil wisselen voor Boliviaanse boliviano's wordt hij al snel verwezen naar het lokale wisselkantoor. Blijkt dat dit gewoon een oud vrouwtje is die op een plastic stoel op straat zit met een rekenmachine in de hand en geld in haar bh. Welcome to Bolivia! J Aangekomen aan het treinstation is het dan 5 uur wachten op te nachttrein naar Santa Cruz, dus dat geeft ons genoeg tijd om te ontspannen na de vermoeiende dagen die we achter de rug hebben…

Het was trouwens geweldig op de nachttrein. Eerst hebben ze typische Boliviaanse muziek gespeeld met de bijhorende videoclips (hilarisch) en daarna hebben ze 3 Engelstalige films laten zien. Ondertussen hadden we al een warme maaltijd genuttigd ook en tegen de morgen hadden we een behoorlijke nachtrust achter de rug. Enkel vervelend dat de trein zo hard schudde. Te voet zijn we op zoek gegaan naar de beste hostel in de stad en toen we daar aankwamen, bleek die vol te zitten en er stonden al zelfs mensen voor ons op de wachtlijst. Dan hebben we gauw naar nummer 2 gebeld en daar konden we dan nog wel terecht. In de stad zijn we hopeloos op zoek gegaan naar de Lonely Planet van Bolivië, maar die was echt nergens te vinden! Dan zijn we maar een Ierse pub binnengewandeld om naar de match Real Madrid - Bayer München te kijken. Zeer bizar, maar de lokale mensen supporterden voor de Duitsers - bleek dat ze allemaal voor Barcelona waren, dus zagen ze de Duitsers maar al te graag winnen.

Santa Cruz is een enorme stad, dus die hebben we na 1 nachtje al snel achter ons laten liggen. We hebben een collectivo (= gezamenlijke taxi waarbij het principe is: wachten tot er genoeg volk opdaagt en dan vertrekt die pas) genomen naar het bergdorpje Samaipata, gelegen op 1650 meter. We gaan op het gemak de hoogte in, om zo het risico te verkleinen om ziek te worden. Toen we aankwamen, heerste er een enorme regenbui en die is niet echt overgetrokken. De temperatuur is ook gedaald en bijgevolg voelden we ons meteen thuis :o) Ik heb maar 2 lange broeken en 1 trui bij en die ga ik de komende weken serieus verslijten. Één ding staat al vast: ik ga shoppen op een markt voor warme kledij, een muts en handschoenen!