We verblijven deze week in Sucre, alias de "la ciudad blanca" waarvan wordt gezegd dat ze de mooiste stad is van Bolivië. In 1991 is deze stad uitgeroepen tot Unesco werelderfgoed. Op deze manier behoudt de stad zijn "witte" karakter tot in de eeuwigheid. Sucre wordt samen met La Paz aanzien als de hoofdstad van het land; een gekke situatie.

Op de eerste dag is het een blij weerzien met allerlei andere reizigers van vorige bestemmingen en praten we een beetje bij over wat er allemaal te beleven valt in deze stad. Het is ons al wel duidelijk dat je hier lange tijd ongestoord kan blijven hangen omdat het zo'n leuke stad is. We brainstormen in een Hollands café "Florin" en spreken 's avonds opnieuw af voor het feestje voor "Koninginnendag". Sommige trouwe Hollanders hadden reeds een oranje t-shirt in hun backpack steken, terwijl anderen er snel eentje gaan kopen zijn op de zwarte markt. Wijzelf hebben niet meegedaan aan deze "oranjegekte", maar we hebben wel mee de verjaardag van Juliana gevierd. Het café was versierd met allerlei oranje slingers en ballonnen en de meeste mensen kwamen verkleed opdagen (ook al hadden ze niet eens de Hollandse nationaliteit). Al snel barste het feestje los en stonden we op de dansvloer. Het was een stevige eerste dag!

De volgende morgen zijn we toch (tegen al mijn verwachtingen in) uit ons bed geraakt en hebben we een minibusje genomen naar Tarabuco, een dorpje zo'n 1,5 uur verwijderd van Sucre, waar er elke zondagochtend een enorme markt plaatsvindt. Het was een mooie rit tussen de hoge toppen die fel afstaken tegen de blauwe lucht. (ik heb in heel mijn leven nog nooit zo'n mooie blauwe lucht gezien als in Bolivië). De inwoners van de omliggende dorpen komen elke zondag met hun koopwaar per ezel naar deze markt om geld te verdienen. Eerst hebben we de kat even uit de boom gekeken, maar daarna zijn we toch volop aan de koopjesjacht begonnen. Onze buit bestaat uit: 2 mutsen, handschoenen, tafelkleed en een oude wereldkaart. Ongetwijfeld gaan we nog meer hebbedingetjes kopen hier, maar we moeten de fun een beetje spreiden ;o) Toen we terug in onze hostel waren, zijn we toch even op ons bed moeten gaan liggen om te bekomen van de activiteit. Alles wat je hier doet is zoveel zwaarder omdat we ons redelijk hoog boven de zeespiegel bevinden (2750m) en onze ademhaling heeft daar toch wel wat last vast. Het is zeer belangrijk dat we het rustig aan doen en dat we veel drinken om ons bloed zo dun mogelijk te houden. Ons lichaam gaat zich uiteindelijk wel aanpassen aan de hoogte, maar het heeft wat tijd nodig. De mensen die hier wonen, hebben daar natuurlijk geen last van. Onze volgende bestemming ligt nog hoger: Potosi. Dit is de hoogst gelegen stad van de wereld. Die ligt op meer dan 4000m hoogte. 's Avonds hebben we, in café Amsterdam, naar een documentaire gekeken over de mijnwerkers in deze stad: The devil's miners. Deze documentaire gaat over een 14-jarige jongen die in de mijnen werkt om zijn familie te onderhouden. Ik raad iedereen aan om hiernaar te kijken om te beseffen hoe zwaar deze kinderen het wel niet hebben: http://www.thedevilsminer.com/index_new.html

Een nieuwe dag in de zon onder een blauwe hemel en hoog tijd om plannen te smeden. Nico en Rik zijn zich gaan inschrijven in de "Me gusta" school om de hele week Spaanse lessen te volgen. Tegen de vroege avond moesten ze dan terugkomen om een testje te doen om hun niveau te kunnen inschatten. Het was schattig om te zien hoe geconcentreerd ze waren om zo goed mogelijk te scoren. In tussentijd zijn we ook langs de markt gelopen, waar ze de beste sapjes maken die ik ooit geproefd heb. Je hebt keuze tussen zoveel fruitsoorten en ze maken het dan lekker vers voor je klaar. Er is geen betere manier om de dag te starten! Zoals we wel gewend zijn, ligt er ook veel vlees te koop op de markt en is mijn maag allesbehalve bestand tegen het zien van koeien-, varkens- of schapenhoofden. We houden het wel bij de sapjes… Ook al schieten de temperaturen hier niet in de hoogte, toch houden de mensen hier een siesta! Tussen 12u en 15u is dan ook alles, wat interessant is voor reizigers, gesloten. We besloten om nog eens over de zwarte markt te lopen op zoek naar wat extra warme kledij, maar daar hielden ze dus ook een middagpauze… Dus zat er niet anders op om hetzelfde te doen :o) Het enige dat we dan toch nog hebben kunnen bezoeken was het Convento San Felipe Neri. Het gebouw maakt deel uit van een meisjesschool waar je moet aanbellen bij de nonnen om je binnen te laten. Er was nogal wat gegiechel als we het gebouw betraden :o) Vanop de klokkentoren heb je een fantastisch zicht over de stad en weet je meteen waarom Sucre de "ciudad blanca" genoemd wordt. Toen we het gebouw weer wilden verlaten, vroeg de non me of ik de sleutel kon teruggeven… mmm, er heerste wat verwarring… ze dacht dat ik één van de kinderen was! :o) Alweer kleurde het café Amsterdam oranje, want deze keer was het dan wel Koninginnendag. Samen met onze Hollandse vrienden hebben we dit op de gepaste wijze gevierd met een lekkere portie hutspot.

De voorbije dagen hebben we ons met het volgende beziggehouden:

- Nico is elke morgen vroeg opgestaan om naar de Spaanse les te gaan, die trouwens bijzonder interactief was. Zo is de docent met de groep naar de markt geweest om alles aan te leren over groenten en fruit. En zo weten we welke dame de beste mango's van de markt verkoopt. Ze probeert ons wel telkens meer aan te smeren dan enkel mango's als we bij haar kraampje passeren :o)

- Op diezelfde markt, hebben we ons ook bijna dagelijks tegoed gedaan aan de lekkere sapjes die vers worden gemaakt waar je bij staat. Je kan allerlei fruitsoorten mengen en dan kiezen of het met melk of water wordt aangedikt en of je, als een echte zoetebek, suiker wil. Dit zouden ze in België ook op de markt moeten hebben!

- De dag van de arbeid vieren zoals dat betaamt: genieten van de muziek van de fanfare die gepaard gaat met folkloredansen. Vanaf 's morgens is het dan blijkbaar ook de gewoonte om bier te drinken: Paceña à volonté. Uiteraard is op de dag van de arbeid alles gesloten, dus ook alle bezienswaardigheden. Het was een verplichte rustdag.

- We bezoeken museums, zoals het "Casa de la Libertad", waar een Braziliaan vroeg aan de gids of die kon aanduiden op de kaart van Bolivië waar er cocaïne gemaakt wordt. Volgens ons had die wel bepaalde onzuivere plannen. De Bolivianen zijn trouwens erg gevoelig voor het verschil tussen coca en cocaïne!

- We genieten van al het lekkere eten dat overal wordt geserveerd. Zelfs Rik vindt het niet al te erg om even de vegetarische toer op te gaan. Er hebben al zoveel horrorverhalen de ronde gedaan over salmonella die ervoor zorgen dat vlees niet meer op de menu staat bij vele mensen. Waar we wel van geproefd hebben is de coca; in thee en aardappelsalade eh ;o)