Met de shuttle bus vanuit Flores werden we helemaal de grens overgebracht en zegden we Guatemala vaarwel. Uiteraard gebeurde dit niet zonder slag of stoot, want alweer eiste de immigratiedienst geld voor het zetten van een stempel in onze reispas. Na al die maanden reizen, zijn we goed geworden in het "neen" zeggen. Als ze zien dat je het echt meent, geven ze uiteindelijk op. Weer goed gedaan van ons! Eens de grens over, valt het ons meteen op dat we in een ander land zijn: de taal. Belize is een kolonie geweest van Groot-Brittannië (welk land niet eigenlijk?!) en hierdoor is de taal dus Engels en staat de Britse Queen nog steeds afgebeeld op het geld. De mensen die we onderweg spraken, waren ook allemaal vriendelijk - zonder iets van ons te willen (ook een hele verandering). Langs de wegen zijn de huizen van gekleurd hout ipv grijs beton en ze zijn allemaal voorzien van een leuke hangmat aan de voordeur. Wanneer we Belize City binnenrijden, lijkt het wel één of andere gettowijk uit een Amerikaanse politiefilm. Op voorhand hadden we al gezegd dat we hier niet zouden rondhangen en namen dus de eerste beschikbare boot naar Caye Caulker. Na een uurtje zagen we het paradijs… blauw water, gezellige restaurantjes, leuke bars, geen gemotoriseerde voertuigen (behalve de golfkarretjes) - perfect! Op goed gevoel ging Nico op zoek naar een slaapplek terwijl ik de bagage bewaakte in gezelschap van een drankje - een goede deal ;o) Hij had er weer een pareltje uitgekozen "Tropical Paradise". Het wordt onze thuis voor de komende dagen…

De voorbije dagen hebben we volop genoten van de rust. De lokale bevolking is dan ook zeer relaxed. De meesten zijn afstammelingen van Afrikaanse slaven die hun toevlucht hebben gezocht in de Caraïben. Naar Nico werd maar al te vaak geroepen: "Yo man, why you walking so fast" :o) Het is overduidelijk dat we in een andere wereld zijn terechtgekomen. Lange leve Bob Marley! Het leven van de kinderen bestaat hier uit het spelen in het water en zo heeft ook Nico het kind in hem naar boven moeten halen wanneer hij uitgedaagd werd door 3 snotters om allerlei salto's te doen. Daarenboven kwam een straathond ook meespelen, maar die geraakte niet uit het water want het was met een trapje. Dus elke keer als die erin sprong, moest Nico hem de pier op dragen. Nico heeft meermaals de hond zijn leven gered al leek die te denken dat het andersom was. Uit pure noodzaak hebben we hem moeten vastbinden om hem uit het water te houden. Terloops hebben we ook nog 3 Belgen leren kennen - ongebruikelijk want die kom je nergens tegen. We hebben er meteen een memorabele avond mee beleefd. Eerst zijn we gaan eten in een typisch restaurant "Little Kitchen" waar er geen menu is, maar je enkel kan eten wat de pot schaft. Daarna zijn we beland in de reggae bar van het eiland: I&I en hebben we geproefd van de dancehall muziek. Iedereen stond te wiegelen op de dansvloer dat het niet meer schoon was. Tegen de bewegingen van Afrikaanse meiden, daar kan niemand tegen op! Al snel werd het later en later en bijgevolg hadden we de dag erna alweer een rustdag :o)