Als we 's avonds met de bus La Paz binnenrijden, worden we meteen verblind door alle lichtjes. De ligging van de stad is zeer bijzonder te midden van een reusachtige canyon omringd foor besneeuwde bergtoppen. Ook doet het ons enorm denken aan de buurt Thamel in Kathmandu vanwege een drukte van jewelste. Overal zie je mensen op straat die hun koopwaar aan de man proberen te brengen. Alles lijkt wel te koop, als je weet waar je moet zoeken. Onze hostel ligt vlak in dit "economische" hart. Het is dan ook niet al te ver stappen om een leuk restaurantje te vinden. De Britse invloed is hier zeer groot en zo komen we terecht bij een Indiër. Voor mijn wederhelft is dit restaurantbezoek niet zo leuk afgelopen aangezien hij zich gewaagd heeft aan de "Vindaloo"… de pikante specerijen zorgden ervoor dat hij spontaan ging hikken, begon te zweten als een rund en dat de tranen over zijn wangen rolden. Het was duidelijk dat dit gerecht als grap bedoeld was. No living soul zou dit ook maar kunnen opeten. Moe en niet voldaan kropen we dan maar onder de wol.

De volgende dag stond helemaal in het teken van voetbal, maar voor het zover was, gingen we een kijkje nemen op de heksenmarkt. Bijgeloof is heel courant in Bolivië - er wordt geopperd dat wanneer je een nieuw huis bouwt, je best een gedroogde lamafoetus begraaft aan je voordeur. Dit om "moeder aarde" gunstig te stellen zodat ze je geluk brengt. En de plek om zoiets te vinden, is de Mercado de Hechiceria. Je vindt er allerlei soorten kruiden tegen alle mogelijke kwaaltjes waaraan een mens kan lijden. De smalle straatjes zijn ook gevuld met winkeltjes die de typische souvenirs verkopen, zoals alle spullen gemaakt van lamawol. In de buurt van deze straatjes ligt het toeristische hart van de stad, waar verschillende pubs gelegen zijn die specifiek cateren voor de eenzame reiziger. We zijn met een groep gezellig gaan "doorzakken" bij Oliver's travels om naar de voetbal te gaan kijken. De Engelse pub zat stampvol en was duidelijk in 2 kampen verdeeld. Wat een beetje bizar was, was het feit dat een hele hoop Engelsen "verkleed" waren in Duitse shirts (gezicht geverfd en al). Blijkbaar waren ze niet zo gek op Chelsea en zagen ze liever de Duitsers winnen. Het was spannend kijken na de match en nadien brak er uiteraard een feestje los!

De meeste mensen zijn echter op zoek naar een kick wanneer ze naar La Paz komen. Ze zijn uit op één ding: the death road of el camino de la muerte. De baan is op sommige plekken slechts 3,2 meter breed en als je hiervan afwijkt, staat je een val te wachten van 600 meter. Dit is de gevaarlijkste baan van Bolivië en toch wagen zich nog enkele auto's aan het traject. Het merendeel van het verkeer zijn wel de talrijke mountainbikers die zich maar al te graag laten "glijden" over de baan. Er bestond geen twijfel over: dit ging ik niet doen! Ik ben al niet zo'n geweldige fietser en dan nog eentje met hoogtevrees… Met veel plezier liet ik deze activiteit aan mij voorbijgaan. Nico was er uiteraard wel voor te vinden en hij heeft zich met een kleine groep gewaagd aan de afdaling van in totaal 3500 meter - van de koude Altiplano op 4700m naar het warme regenwoud op 1200m. 's Avonds heb ik met volle teugen genoten van hun verhalen bij "pot en pint" en was ik toch wel heel blij dat ik niet had deelgenomen.

Onze laatste dag werd een culturele uitstap naar de ruïnes van Tiwanaku. Er is zeer weinig geweten over de toenmalige bevolking die 1000den jaar geleden woonde langs de oevers van het Titicacameer. Rond 600 VC bevolkte deze groep het gebied en vanaf 1200 is alle spoor bijster. Er is sprake van een "verloren beschaving". Helaas hebben de Spanjaarden - zoals bij vele sites - het goud geplunderd en veel vernieling achtergelaten. Volgens de archeologen was Tiwanaku een zeer belangrijke rituele/geestelijke plaats van het pre-Inca tijdperk. Wat er te zien is, is niet overweldigend door het feit dat er nog zoveel opgravingen moeten gebeuren. De krachten van de natuur hebben ervoor gezorgd dat de tempels bedolven zijn door lagen zand en ze letterlijk uit de berg moeten gegraven worden. Onze gids raadde ons dan ook aan om binnen een jaar of 10 eens terug te komen :o)