Hallo iedereen,

We zijn wel een dagje later, maar zoals beloofd gaan we proberen iedere zondag iets te posten! J Maar tijd steekt niet zo nauw in Zuid-Amerika, dat leerden we hier al!!

We hebben een verlengd weekend gehad, 2 november is hier namelijk ook een feestdag! Jammer genoeg wisten we dit te laat waardoor we geen uitstap planden. Onze Spaanse huisgenoten gingen naar Tarija. Ze vroegen ons mee, maar aangezien wij Belgjes ons niet teveel wilden opdringen hebben we vriendelijk geweigerd. Wij bleven dus een verlengd weekend in Sucre. Om ons weekend in te zetten gingen we vrijdag tiramisu eten met een glaasje wijn en een tas chocomelk. Dat was genieten!! Agnetha begint hier haar oude Belgische gewoontes terug te vinden. Zo eet ze eerst een slaatje om dan het gezonde te compenseren met natuurlijk iets ongezonds, tiramisu (dieet nummer 67484564 mislukt). Zaterdag gingen we naar La Glorieta. Een mooi en oud kasteel net buiten Sucre. Langs de buitenkant was het echt prachtig en nog in vrij goede staat. Aan het kasteel lag ook een prachtige tuin. En Lorelien, we kunnen wel zeggen dat we zo geen tuinen hebben in België, want wie heeft er nu meters hoge palmbomen staan in zijn tuin. Van de 500 zaken die Febe ooit eens in haar leven wil doen, kan Febe er vanaf heden eentje schrappen, namelijk een boom knuffelen! Als we de bomen geheel op foto wilden krijgen, kunnen we een zoektocht houden, "Vind jij Febe of Agnetha?" (zo groot waren ze). Wel waren we beiden een beetje teleurgesteld dat er geen of weinig inkleding was in het kasteel, jammer dat zo een prachtig gebouw leegstaat!! We kunnen ons op die manier minder inbeelden hoe de mensen hier vroeger leefden. Toch was er een zaal waar enkele authentieke en prachtige schilderijen hingen, maar natuurlijk mochten we er niet in (dan maar door het raampje kijken)'s Avonds gingen we een hapje eten en alles was in Halloween sfeer! Kinderen waren verkleed in spoken, vampiers, prinsessen,… We moeten toegeven dat Halloween hier meer leeft dan bij ons!

Zondag was het hier Allerheiligen. Als we richting het hoofdplein, Plaza de 25 Mayo, gingen was de stad bijna volledig verlaten. Gingen we echter de richting uit van het kerkhof, dan konden we bijna spreken over zwermen mensen. Uit respect voor de overledenen en hun familie wilden wij ons op deze dag niet teveel tussen de bevolking mengen. Maar de receptioniste bij onze verblijfplaats vond dat we het juist wel moesten doen. Daarom trokken we maandag maar onze wandelschoenen aan en gingen we eens kijken op het kerkhof van Sucre. We kunnen beide besluiten dat het kerkhof hier mooier is dan het kerkhof in België, heel mooi onderhouden, kleurrijk, bloemen, bomen, bankjes,… Het leek hier voor veel mensen echt een plek van intimiteit en rust. Nadat we dit bezochten was het opmerkelijk hoeveel belang Bolivianen aan hun familie hechten. Echter had Agnetha het gevoel dat dit bezoek onrespectvol was, aangezien wij daar geen familie hadden en gaf het haar een naar gevoel om het verdriet van andere mensen aan te zien. Voor haar is dit zeker niet voor herhaling vatbaar.

Verder kwamen we er dit weekend nogmaals achter dat de koffie in Bolivia niet te drinken is (dus zet de koffiekan maar als klaar voor als Agnetha terugkomt). Maar dit is niet het enige, we kochten hier al meerdere keren kaas en daar zit ook een apart smaakje aan, hier beseffen we hoe goed de simpele dingen in België zijn. Momenteel bestaat ons middagmaaltijd dan maar uit boterhammen met confituur, zonder beleg of met enkel groeten voor Agnetha en voor Febe een droge boterham of eentje met philadelphia (die hier echt wel duur is).

Verder waren de voorbije dagen op ons vrijwilligerswerk nog zeer moeilijk. Zo moesten de kinderen bij Agnetha twee ochtenden Tv-kijken, waarbij we niet konden spreken over educatieve programma's. Ik kreeg ook te horen dat het meer voorvalt, dat belooft voor de komende twee maanden. Als ze dan 's middags in een klasje gaat helpen, is het nog erger. Voor de theepauze mogen de kinderen alleen kleuren (met maar één kleurtje, een doosje kleurpotloden is hier als een schatkist, iedereen wil ze maar niemand kan ze krijgen) en na de theepauze mogen ze enkel met plasticine spelen. Toen Agnetha vroeg of de juf haar job graag uitoefende zei ze ja. Natuurlijk is het leuk om een hele middag te kleuren en tekenen wie zou daar nu niet graag voor betaald worden. Agnetha is al meerdere keren woedend thuisgekomen, de educatie in de klassen is 0,0. En als ze dan vraagt waarbij ze kan helpen krijgt ze als antwoord dat de kinderen niets kunnen bijleren want dat ze het telkens vergeten. Jammer, ze heeft echt het gevoel dat de kinderen dom worden gehouden en geen mogelijkheden krijgen. Het is jammer dat ze niet geloven in de mogelijkheden van de kinderen, het onderwijs is hier totaal verschillend dan in België. We mogen allemaal blij zijn dat we zelf of onze kinderen de kans krijgen voor kwalitatief onderwijs!!!

Febe begint beetje per beetje haar draai te vinden in de psychiatrie. Toch wens ook ik geen enkel kind in België dit toe.. Zo is er een jongen in unidad uno (waar ik 's ochtends werk) die enorm agressief is t.o.v. van de andere kinderen, verzorgend personeel, de dokter,… De dokter leerde mij ondertussen wel al hoe ik zijn 'aanvallen' moet afweren, maar dit is naar mijn mening geen oplossing. Toen ik de dokter vroeg of deze jongen geen medicatie kan krijgen voor rustiger te zijn, dan was het antwoord negatief. Zelf ben ik absoluut geen voorstander van medicatie om te kalmeren, maar deze jongen terroriseert zijn leefgroep en de daarbij andere 12 kinderen. Bon ja, ze doen zoals ze het hier willen, maar ik weiger om hem alleen in therapie bij mij te nemen. Alleen als iemand anders van het personeel erbij is, dan wil ik hem therapie geven, wat het personeel ook wel meer dan begrijpt. Misschien lijkt dit een beetje alsof ik teveel op mijn strepen sta, maar deze jongen gaat gewoon over mijn grenzen heen. Verder is unidad uno ook de unidad, naar mijn mening, met de laagste leercapaciteiten. Zo heb ik een cliënt die kan schrijven, een tweede geef ik les in de kleuren (rood-blauw-groen-geel), zijn naam schrijven en tellen van een tot 20. Maar voor de rest zijn het kinderen waarmee ik vooral snoezel, omdat de meesten onder hen niet praten en enorm lichaamsgericht zijn. In unidad dos is het wel heel anders werken. Hier is er ook niets van materiaal, maar de groep is rustiger. Hier werk ik vaak een op een bij het snoezelen en leer ik enkele kinderen hun naam schrijven, geef ik iemand rekenles, werk ik met iemand op de posturale tonus en help ik iemand om beter zelfstandig te stappen door elke dag met hem een begeleide wandeling te maken…

We kunnen wel stellen dat in België kinderen met dezelfde leercapaciteiten toch wel veel meer mogelijkheden hebben tot het zich ontwikkelen. Wij denken dat dit vooral komt door zowel de attitude van de professionals als door het (te) kleine budget dat hier wordt uitgereikt aan de psychiatrie en pediatrie.

Morgen gaan we aan de broeder vragen of we naar de Salar de Uyuni mogen met onze Spaanse vrienden. Mogelijks is dit een probleem, omdat we een paar dagen verlof vragen terwijl we hier nog niet zo lang zijn, dus iedereen duimen zodat we een ja krijgen!!

Heel veel groetjes,

Febe en Agnetha

Ps Het afgelopen weekend was het weer in België beter! Hier zit de zon verscholen achter de wolken en was het een paar keer aan het druppelen, het regenseizoen is dan ook in aankomst, dat voelen we!!