Hallo vrienden en familie,

Zes dagen geleden begonnen wij aan ons langverwachte avontuur in Bolivia!

Na het afscheid op de luchthaven, kregen we drie kwartier voor vertrek een telefoontje van ons reisbureau. Onze vlucht van Santa Cruz naar Sucre kon een dagje verlaat worden. De beslissing was snel gemaakt: tegen een dagje Santa Cruz zeggen we geen nee!

Het vliegen op zich viel mee, alleen het wachten in Madrid leek eindeloos. We hoopten na 10 uur wachten onze vlucht naar Santa Cruz te nemen... Maar neen, als verrassing mochten we nog een uurtje langer blijven in Madrid. Natuurlijk waren we blij Madrid te kunnen verlaten na onze flaters. Want als bij de info stand gaat vragen waar terminal 1 is en dan te horen te krijgen dat je in terminal 1 bent, is toch een beetje genant (typisch Agnetha)!

We kwamen aan om half zes 's ochtends in Santa Cruz, waarbij het al T-shirt-weer was. Rond de middag was het al bikiniweer (38 graden), waardoor we gretig gebruik hebben gemaakt van ons zwembad. Santa Cruz was samengevat niet zo spectacular als we verwachtten. Echter hadden we wel het gevoel in Latijns-Amerika te zijn door de palmbomen, de hitte, feestelijke stemming, overal muziek, de geur van rot vlees,... misschien beviel het ons ook niet doordat er kinderen temidden van de markt hun broek afstaken en begonnen te plassen.

Na een vlucht van 35 minuten boven het Andesgebergte kwamen we donderdag aan in Sucre! Hier stond Martha ons op te wachten: 'bienvenidas Febe y Agnetha'. Na kussen en knuffels uit te wisselen, sprongen we in de auto. Op onze kamer lagen bloemen klaar en stond er een zakje met informatie over Sucre. Ons huis is basic, maar alles is aanwezig. De communicatie met Martha verliep moeilijk, aangezien Martha geen Engels spreekt en ons Spaans toch niet alles blijkt te zijn.

Bij aankomst in ons huis zagen we drie werkmannen werken aan onze twee wc's. Deze hadden ons verzekerd dat onze toiletten gingen werken. Echter na uitproberen, liep het water er
Langs alle kanten uit, wat een kleine overstroming veroorzaakte. En als je denkt dat dit het enige was, dan ben je mis! Tijdens de kookkunsten van Agnetha gaf ons kookvuur er plots de brui aan... dit resulteerde in harde bloemkool en half uitgebakken vlees. Na dit gemeld te hebben aan de receptie van het centrum, mogen we nu gaan eten in de 'cocina' van het centrum. Dus zo eten we al enkele dagen soep met daarin groenten (die je moet zoeken), rijst, aardappelen en vlees (voor Febe toch vlees). Wel hebben we een supermarkt gevonden, waar we voor 7 Bolivianos (1 euro), 10 lekkere sandwichen konden kopen.

Ondanks dit alles, voelen we ons welkom in het centrum. Onze drie Spaanse medevrijwilligers waren niet aanwezig, ze zijn gaan feesten in La Paz. Echter waren ze al heel gastvrij: hun ondergoed mochten we al van dichtbij bekijken. En de ijskast lag er uitnodigend bij: bruine bananen, beschimmeld eten en na drie dagen kwam er een fantastische geur uit hun gesloten kast. Nadat Agnetha alle sleutels probeerde, braken we in in 'hun' kast en vonden hun voedselvoorraad.

Gisteren gingen we Sucre verkennen, waarbij we aan de lijve ondervonden dat we hier over bergen mogen spreken ipv over de Belgische heuvels. We wandelden naar een van de hoogste punten van Sucre, waar we uitzicht kregen op de stad en omgeving. PRACHTIG!!! We werden er zelfs stil van... (of het was de vermoeiheid die ons stil maakte). Gisteren leek het ons niet zo warm, tot we 's avonds in de Spiegel keken en een rode kleur bespeurden. Het is duidelijk dat we 2700 meter boven de zee zitten en dus dichter bij de zon. De factor 50 van Febe voldoet duidelijk niet aan dit zonlicht.

Al bij al wordt dit beetje bij beetje onze eigen thuis in onze oude ziekenhuiskamer. De mensen van de keuken weten al wat we moeten hebben, en de receptie weet dat ons spaans niet al te best is. Ook de honden van centrum beginnen Agnetha te kennen en Kevin vergezelt ons tijdens het eten (en stiekem heeft hij een oogje op Agnetha ;) ) Verstaan doen ze elkaar niet, maar toch lachen ze tijdens het eten een goed stukje af.

Morgen (maandag) hebben we een gesprek met Martha en de manager over wat we hier gaan doen. Ook starten maandagavond onze spaanse lessen, we zullen zien wat dat geeft!

Volgende week zijn we er weer met meer weer! (Oeps, verkeerd, we bedoelen natuurlijk nieuws. We mogen Frank natuurlijk niet vergeten.)

Heel veel groetjes,
Febe en Agnetha