Dag iedereen

Ik heb een tijdje niets kunnen posten doordat we deze week stage hadden in Gahini. In Gahini hebben we enkel mobiel internet dat niet zo sterk is. De volgende 3 weken zal ik dus enkel in het weekend iets kunnen schrijven. Deze blogpost wordt dan ookwat langer dan normaal doordat ik alles van een hele week in 1 keer schrijf.

Zaterdagochtend reden we met een taxi van Kigali naar Gahini. De rit duurde ongeveer 1u30. We zaten in een busje met vanachter zijdelingse banken, zonder gordel. In het begin voelde ik me niet zo veilig doordat de banen niet zo goed waren. Onderweg stopten we bij een lokale markt. De chauffeur gaf ons, als cadeau, een mooie hoeveelheid lekker fruit. We kregen +- 15 middelgrote bananen, 1kg passievruchten en 2 mango's. Hij betaalde 2400RwF. Dit komt overeen met €2,50. We zijn blij dat we de prijs nu wat kennen zodat we er toch niet altijd opgelegd worden. Voor ons lijkt dit een klein bedrag maar vele Rwandezen zijn arm. Om een voorbeeld te geven, Mabel, onze 'meid' in Gahini krijgt een dagloon van 3000RwF.
Toen we toekwamen in Gahini leerden we Catriona kennen. Met Catriona hadden we al verschillende keren gemaild. We hadden eerst niet door dat zij Catriona was, aangezien we een Rwandese vrouw verwacht hadden en zij Brits was. Na het middageten gaf Catriona ons een rondleiding in Gahini. We zagen de lokale verkopers met hun zelfgekweekte of gekochte ingrediënten, de kerk en het ziekenhuis. Het revalidatiecentrum van het ziekenhuis is de plaats waar we de eerste 4 weken stage zullen doen, wanneer jullie dit lezen, zal de eerste week reeds voorbij zijn. Het ziekenhuis is het eerste ziekenhuis van Rwanda. Het opende in 1828 of 1928. Onze stage-uren zijn van 7.00u-17.00u. Enfin, dat dachten we toch. Catriona vertelde ons over Jambo beach, een bar/restaurant. Na de rondleiding gingen we er iets gaan drinken. Ik trakteerde mezelf op een cocktail van verschillende fruitsappen om mijn goed resultaat te vieren. Heel lekker! Het was er supermooi en gezellig. We zaten aan het meer in een soort hutje met ronde tafel. We zagen de zonsondergang ook gedeeltelijk. Prachtig!
Daarna mochten we onze voeten onder tafel schuiven bij Catriona en haar man Steve. We aten spaghetti. Catriona en Steve zijn 2 Britten die eerst 10 jaar in Oeganda gewerkt hebben en nu 5 jaar in Rwanda zullen werken. Zij zijn tevens de verhuurders van ons gasthuis waar we verblijven met 2 Britse studenten.
We wisten eerst niet goed wat we van Gahini moesten verwachten. Na onze eerste dag kunnen we besluiten dat we ons hier meer op ons gemak voelen dan in Kigali. Het is hier rustiger en de natuur is prachtig. Hier hoor je hele tijd vogels fluiten en er is zoveel groen. Het is echt het typische van Afrika waar ik op hoopte. In Kigali is het ook leuk. We zijn heel dankbaar dat we bij Esperance en Ismael mogen logeren (tegen betaling natuurlijk), maar we voelen ons soms een beetje de indringer. De kinderen, Nelly en Noella zijn heel vriendelijk en willen altijd met ons spelen. Dit zorgt er wel voor dat het altijd druk is. Ze kennen de zin "stil zijn wanneer er anderen slapen om 6u 's morgens ook niet". We zijn heel blij dat we hier de rust kunnen terugvinden.

Zondag was het rustdag. We werkten 's morgens wat aan onze bachelorproef en gingen daarna naar de markt in Kayonza. Het dichtste stadje (of dorpje) bij Gahini. We kochten er water, melk, pasta en toiletpapier. Daarna gingen we naar het 'marktje' in Gahini waar we bij de lokale bevolking ajuinen, avocado's, tomaten,bonen, tomatenconcentraat en eieren kochten. In Rwanda is het zo dat eieren ook al gekookt kunnen zijn. Je moet dus steeds vermelden om je ze nog wilt koken of niet. Toen we terug in het gasthuis waren, was het al half 3 en moesten we nog beginnen koken. Gelukkig maakten we gewoon eieren met ajuin, tomaat en toast. Het smaakte.

Maandag was het mijn verjaardag en tevens de eerste stagedag. Onze stage begon om 7u 's morgens. Toen we nog even tijd hadden voor we moesten vertrekken, las ik vlug het kaartje van mama en papa. Ik was er heel blij mee want zo voelde het toch alsof ik een beetje thuis was. Ik had thuis ook al een mooie computerhoes gekregen van mama en papa met een foto van kapoen op. Daarna vertrokken we naar onze stageplaats. Het was allemaal nogal verwarrend. We denken dat dit komt door het cultuurverschil. Annette begeleidt ons tijdens het uitvoeren van de therapieën. Zij is assistent-kiné en dus geen ergo. Wanneer we iets vragen antwoordt ze heel kort. Het leek alsof ze ergotherapie moest geven omdat wij er waren en niet omdat ze het leuk vindt. Het enthousiasme is ver te zoeken. Zoals ik al eerder zei moesten we er om 7u zijn, de eerste cliënt kwam pas om half 9. Dit was blijkbaar normaal. We zaten dus 1,5u gewoon op een stoel aan een tafel.
Toen de eerste cliënt kwam konden we beginnen met de therapie. Zowel Bieke als ik hebben totaal geen ervaring met kinderen met een fysieke beperking zoals cerebrale parese, een hersenbeschadiging die kinderen opgelopen hebben voor hun 2e levensjaar. Annette toonde iets voor en vervolgens deden wij het ook. Onze middagpauze duurt 2u. Dit is lang, maar het is ook gemakkelijk dat je niet al het werk 's avonds moet doen. Van 14 - 17u begonnen de therapieën opnieuw. Elke ochtend en middag komen dezelfde kinderen, elke dag opnieuw. In België werk je vaak alleen met een kind terwijl er hier in een ruimte van ongeveer 4m-8m soms 4 kinderen zitten op een mat van 1m-3m. Ik had het gevoel dat wij op onze eerste stagedag meer gewerkt hebben dan haar… Bieke en ik zijn beide blij dat we hier maar 4 weken staan en geen 12.
Tijdens mijn middagpauze deed ik het cadeautje open van mama, papa en Jeffrey. Het was heel leuk om hier ook cadeautjes te kunnen opendoen. Ik was wat ontroerd door het cadeautje van mama en papa. Ik kreeg een doosje met daarin magneetjes in een hartjesvorm, 2 zakjes met haar (1 van Kapoen en 1 van Midas) en een briefje van Kapoen en Midas. Daarna deed ik het cadeau van Jeffrey open. Ik was er ook heel blij mee. Ik kreeg een tas en een knuffelbeertje. 's Avonds zijn we gaan eten in Jambo Beach met een prachtig uitzicht op het meer. We aten er een typische Afrikaanse schotel om te delen met 4. We aten een mengeling van kip met saus, gebakken banaan, aardappelen en spaghetti. We konden op voorhand kiezen welke opties we er allemaal in wouden. We waren nieuwsgierig naar de combinatie en zeiden dus maar op alles ja. Het was een lekkere schotel die we nadien meenamen naar huis. We vroegen om een box om het mee te nemen en kregen aluminiumfolie om het in te doen. Gelukkig is het heelhuids bij het huis geraakt.

Dinsdag gingen we om 7u terug naar onze stage. Annette zei dat we vroeg waren want dat onze stage maar om 8u begon. Blijkbaar moesten wij op een mirakuleuze manier weten dat we vanaf die dag pas om 8u begonnen. We gingen dus nog voor een half uurtje terug naar ons gasthuis, gelukkig is het maar 100m van het ziekenhuis.
De therapieën liepen al vlotter. We krijgen de kans om veel zelf te proberen doordat Annette eigenlijk niet zo veel doet. Vaak werkt zij enkel met kinderen wanneer de ouders of voogd het kind letterlijk aan Annette geeft, terwijl Bieke en ik, wanneer we klaar zijn met een kindje, direct naar het volgende gaan. De eerste dag kwamen steeds dezelfde kinderen, vanaf dag 2 kwamen er veel verschillende. We kennen nu al ongeveer zo'n 15-20 kindjes, allemaal met cerebrale parese. Doordat dit meer een verzamelterm is, zijn de aandoeningen heel verschillend en vaak tegenovergesteld van elkaar. De éne heeft bijvoorbeeld te weinig spierspanning, de andere veel te veel. Het gaat er vooral om dat we hen leren positioneren en leren zitten of oefenen op romp- en hoofdcontrole. Veel kindjes hebben ook nog geen hoofdontrole dus je moet goed opletten wat je doet. De leeftijd van de kinderen varieert tussen 8 maand en 4 jaar, het merendeel is 1 jaar. De andere stagedagen waren gelijkaardig als deze. Bieke en ik deden elk tussen de 5 en de 8 kindjes per dag, Annette deed er 1 of maximum 2. Ze vraagt ons ook vaak hoe ze een kindje kan behandelen wat voor ons ook niet altijd even gemakkelijk is doordat we zelf nog geen ervaring hebben. Het is wel positief dat ik op 1 week al veel geleerd heb door zoveel uit te proberen.

Daarnaast hebben we een meid in het gasthuis, Mabel. Mabel is geweldig! Ze is heel enthousiast en doet alles met plezier. Ze kookt 's middags voor ons en we mogen zelf kiezen wat we willen. We moeten gewoon wat geld geven zodat ze om de ingrediënten kan gaan. Daarnaast doet ze onze was, kuist ze het huis en gaat ze om boodschappen. Erika en James, de Britten die bij ons verblijven vroegen eens om avocado's mee te brengen. Bieke en ik hadden er net 2 gekocht. De avocado die Mabel had meegebracht was 3-4 keer zo groot. Elke keer zij iets meebrengt is het een geweldig stuk fruit. We weten niet meer wat we zouden doen zonder Mabel. We moeten haar natuurlijk ook betalen maar haar dagloon is maar €3. Dit moet je delen door het aantal personen in het huis wat neerkomt op nog geen euro per persoon.

Katrijn vroeg me een paar dagen terug, terecht, wat we aten als ontbijt. Ik had daar inderdaad nog niets over geschreven. Als ontbijt wordt er hier steeds boterhammen met confituur of choco gegeten van het huismerk Everyday. Vaak eten ze ook cornflakes. Ze drinken water, thee of een soort warme melk. We zijn niet helemaal zeker wat dat is. Het smaakt naar warme, ongesuikerde, drinkbare yoghurt.

Zo, vandaag en morgen nog leuke dagen voor de boeg maar dat vertel ik in een volgende blogpost!

ps: foto's probeer ik morgen nog eens want ze willen niet uploaden...

Vele zonnige groetjes

Annelies