Vanaf de berg El Panecillo kijkt het grote beeld van de Virgen de Quito uit over haar stad. Aan haar voeten hebben wij eveneens een mooi uitzicht, zelfs als de donkere onweerswolken zich samenpakken tussen de bergen; het natte seizoen, dat hier ongeveer acht maanden duurt, is weer begonnen. In de verte pronken de torens van nieuw Quito en dichtbij de even hoge kathedralen van het koloniale centrum.

Op zondag is er een grote processie, nog steeds ter ere van een wonderbaarlijke verschijning van Maria in de stad. Een zestal gelovigen tilt een gigantische gouden lijst met een schilderij van de Heilige Maagd langs de Plaza Grande naar de Compania kerk, een groot publiek maakt foto's en klapt als het schilderij voorbijkomt. Ondertussen lopen elders in de stad een paar honderd mensen de Marche de las Putas oftewel de Mars der Hoeren, uit protest tegen sexuele intimidatie en agressie. Ze dragen borden met teksten als "No es un halago silbarle como a un perro", wat zoiets betekent als "Het is geen compliment als je naar mij fluit alsof ik een hond ben."

Overdag is het Plaza Francisco, het fraaie plein om de hoek van ons hotel, een verzamelplaats voor dronkelappen en politiemannen die elkaar bezighouden. Als ik op het plein ga pinnen, word ik bij de geldautomaat belaagd door een schooier, die mijn verse dollars wil hebben. Dat lijkt mij niet! Na prima avondeten bij Café del Fraile - we lopen weg bij een ander restaurant dat op zondag geen wijn schenkt - is de stad bijna uitgestorven. Zelfs de politie is nergens meer te bekennen.

Op maandagochtend begint bij het presidentieel paleis net de wisseling van de wacht, als we de bus nemen naar het Quicentro winkelcentrum in de nieuwe stad. Het winkelcentrum is groot, schoon en vrij prijzig, met mooie winkels van Prada en Louis Vuitton. We kopen er niets, maar gaan wel naar een goede kapper. Terug in het koloniale centrum zoeken we een tijdje naar een nieuw hangslotje met nummers. We eten in het restaurant onder het hotel en praten met een gepensioneerde marinier uit Florida en zijn vrouw uit Medellin in Colombia. Ze willen na het eten nog een wandeling maken en vragen of dat veilig is. Tja, wat zullen we daar eens op zeggen? Vergeleken met Bogotá zal het wel meevallen.

Dinsdag is voorlopig onze laatste dag in Quito én in Zuid-Amerika. We lopen nog wat door het oude centrum, drinken ergens een kopje koffie en eten een typisch Ecuadoriaanse lunch tussen de buurtbewoners van café San Augustin. We bezoeken ook het Museo del Arte Colonial, dat beter het Museo del Arte Católico had kunnen heten, aangezien het vol hangt met afbeeldingen van 'Jesus y Maria'. In de winkelstraten worden veel religieuze prenten, boeken en beelden aangeboden, we zien zelfs een levensgrote replica van Christus aan het Kruis voor zo'n tweeduizend USD, een koopje! Het regent alweer úren zonder onderbreking. Op de voorkant van een krant staat dat er in het oosten van het land grote overstromingen zijn.

Als we vertrekken uit hotel Portal de Cantuña geeft Bernardo mij een hartelijke hand en Yvonne een omhelzing. Het is net alsof we bij een goede vriend hebben gelogeerd, leuk. In de auto naar de luchthaven horen we wéér een ensemble van synthesizer en panfluit het Ave Maria uitvoeren - één van de weinige dingen die we niet gaan missen!