Otavalo ligt een paar uur rijden ten noorden van Quito. Hoewel het een middelgrote stad is, met honderdduizend inwoners, voelt het meer als een gezellig dorp. Veel Otavaleños zijn 'amerindianen', afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners. Dat is uitzonderlijk, want de bevolkingsgroepen hebben zich in Ecuador veel meer vernengd dan in Peru en Bolivia. In Ecuador is bijna driekwart 'mestizo', een mengeling van europese en lokale groepen. Een groot verschil met Bolivia, waar een ruime meerderheid amerindiaan is.

Doordeweeks is er vrijwel geen toerist te vinden in Otavalo, maar op vrijdagmiddag komt er een handvol de stad in, vanwege de grote markten op zaterdag: één met levende dieren, één met vlees en groente en één met handwerk en kleding. Tijdens de lunch in café-restaurant Bella Vista, met mooi uitzicht over de 'Plaza de Ponchos', hangt heel even een kolibri bij de bloemen op het balkon. Prachtig!

Aan het begin van de vrijdagavond is een optocht met praalwagens, omdat morgen de Miss-verkiezing is van de plaatselijke Universiteit. De kandidaten gooien vanaf de wagens rozen naar het publiek en de gekostumeerde dansers hebben veel plezier, vooral de YMCA-groep.

Na het avondeten lopen we naar de Lavanderia die voor zes uur onze was zou doen. Onze was heeft van negen uur 's ochtends tot acht uur 's avonds in een plastic tas vóór een wasmachine gestaan, maar is daar helaas niet frisser van geworden. We nemen de tas dus maar weer mee. Wel prettig dat we 's avonds ongestoord door Otavalo kunnen lopen, het is veiliger dan in Quito.

Op zaterdagochtend gaan we om een uur of zeven naar de veemarkt, die dan al twee uur in volle gang is. Op een klein stuk land staan allemaal trucks en koeien door elkaar. Mensen lopen rond met een varken aan een touw, de kleine speenvarkens stribbelen erg tegen. Anderen hebben een paar kippen onder hun arm of staan naast een bewegende rijstzak. We zien ook een incidentele cavia van eigenaar wisselen, die heten hier 'cuy', naar het geluid dat ze maken. We hebben nog geen cavia geproefd, dat schijnt een specialiteit te zijn in de Andes.

Als we terugkomen van de veemarkt is het hele centrum van de stad inmiddels omgetoverd in één grote, kleurige markt. Het is leuk om tussen de kraampjes rond te dolen. Om twaalf uur nemen we de taxi terug naar ons 'huis' in de hoofdstad, hotel Portal de Cantuña.

We eten op het Plaza San Francisco in Hotel Gangotena, het duurste hotel van de stad, ongeveer zeven keer zo duur als onze slaapplaats. Het eten is prima en achter ons zit een mevrouw in zwaar bekakt Engels op te scheppen over haar intelligentie. Op het plein staat een grote groep gelovigen in een kring met een kaars in de hand, in hun midden wordt wild gedanst door mannen in Inka-pak. Het vuurwerk dat we al een paar nachten horen - we dachten eerst aan een vuurgevecht - hoort er ook bij. Dat alles ter ere van de Heilige maagd Maria, die enkele jaren geleden is gesignaleerd in Quito.