Met de taxi rijden we naar de luchthaven Foz do Iguaçu aan de Braziliaanse kant van de watervallen. Na vijftien minuten rijden passeren we de grens, die bestaat uit de brug over de Rio Iguazu met aan beide zijden een controlepost. De chauffeur legt trots uit dat hij hier nooit lang hoeft te wachten, omdat de douane hem inmiddels kent. Inderdaad hebben we in vijf minuten de benodigde stempels, we hoeven niet eens de auto uit.

Rond drie uur lokale tijd vertrekt de binnenlandse vlucht naar São Sebastião do Rio de Janeiro, kortweg Rio voor intimi. Om een uur of vijf plukken we aldaar onze spullen van de bagageband, waarna we in de aankomsthal onze Argentijnse Peso's wisselen. Pas later realiseer ik me dat we slechts 314 BRL krijgen voor 2.330 ARS, ongeveer de helft van wat redelijk is. Ik krijg dus 110 EUR in plaats van 220 EUR aan Real. We zijn deze vakantie overal netjes behandeld, behalve door financiële instellingen. Ik werk in een industrie van criminelen!

Mooie rit met de taxi naar het centrum van Rio. Al snel passeren we de favelas, de grote sloppenwijken. In de verte het beeld van Christus de Verlosser, bijna even hoog als de masten voor het mobiele dataverkeer. Een verkeersbord waarschuwt dat een voetballer plotseling de straat op kan rennen. In het straatbeeld zie je overigens meer diversiteit dan in Montevideo of Buenos Aires - dat komt vast doordat Brazilië drie eeuwen het centrum is geweest van de wereldwijde slavernij; van alle Afrikaanse slaven is één op de drie naar hier gebracht, vooral door Nederlanders en Portugezen. Maar ook na de onafhankelijkheid van Brazilië in 1822 ging de slavernij nog zestig jaar door.

Ons hotel ligt vlak achter het strand van Copacabana, om de hoek van Ipanema. We zijn weer bij de Atlantische Oceaan, die hebben we sinds Buenos Aires niet meer gezien. Het is zaterdag en veertig graden Celsius, dus het strand is lekker druk. Zwemmen is helaas een slecht idee, aangezien er recentelijk een super-bacterie is ontdekt die resistent is tegen alle antibiotica. Niet zo vreemd als je bedenkt dat de riolering van zeven van de tien miljoen 'cariocas', zoals de inwoners van Rio heten, hier in zee uitkomt. De surfers die willen deelnemen aan de Olympische Spelen van 2016 beginnen zich zorgen te maken.

Op aanraden van de receptioniste bemachtigen we de laatste tafel bij bar-restaurant Joaquina, een kilometer lopen langs de boulevard. We bestellen een caipiriña, de typisch Braziliaanse cocktail die vrijwel alleen door toeristen wordt gedronken. Oef, die is behoorlijk sterk... "Welcome to Rio de Janeiro!" roept de jongen die ons bedient. Hij lijkt sprekend op Eddie Murphy en leert ons wat Portañol, zoals 'comida muito boa', wat 'erg lekker eten' betekent. Hij zegt dat we vanavond naar het centrum van de stad moeten gaan om te feesten. "I'm too old for that! Did you see the color of my hair?" protesteert Richard, maar Eddie wuift dat breed grijnzend weg. "Age is not important. You have to dance. No excuses!" Hij heeft gelijk, maar we gaan toch maar niet te laat terug naar het Windsor Copa Hotel.