De Inca selecteerden hun mooiste kinderen voor een in onze ogen bizar ritueel, met de naam 'capacocha'. Eerst werden de kinderen vervoerd naar Cuzco in Peru, de hoofstad van het Inca-rijk, voor een symbolisch huwelijk op het centrale plein, waarschijnlijk met als doel om de band tussen twee families te verstevigen. Vervolgens maakten ze een lange rondreis, die eindigde op een heilige plaats. Daar werden ze levend begraven, waarschijnlijk buiten westen van coca en chicha, een sterk alcoholische drank van maïs.

In 1999 zijn op de volkaan Llullaillaco in de Atacama woestijn, op bijna zeven kilometer hoogte, de gemummificeerde lichamen gevonden van drie kinderen. Een meisje van rond de vijftien jaar, een jongetje van ongeveer zes en nog een klein meisje van dezelfde leeftijd. In het Museum van Archeologie op Grote Hoogte - dat is de échte naam - wordt afwisselend één van de drie mummies getoond. Wij zien het jongste meisje, dat 'la niña del rayo' wordt genoemd omdat ze een paar honderd jaar na de feestelijke hereniging met haar voorouders (oftewel haar dood) is getroffen door een blikseminslag. Het is indrukwekkend om te zien en ook een beetje griezelig, omdat het lijkt alsof ze net in slaap is gevallen - zo gaaf is nog altijd haar huid, na vijfhonderd jaar.

Het is vier uur 's middags, dus hoog tijd om de taxi te pakken naar de luchthaven van Salta. Vijf uur later, na een hobbelige vlucht over de jungle van Paraguay, landen we in Iguazu. Een busje rijdt ons door een maanloze, gitzwarte nacht naar Hotel Gran Crucero. Het is te laat om te dineren, dus we bestellen een (iets te) groot bord met wat kaas en vleeswaren. Dan snel slapen want we hebben net afgesproken om morgenvroeg mee te gaan op een dagtour.

Rond zes uur 's ochtends gaat de wekker. Na het ontbijt, dat licht chaotisch verloopt doordat er nog druk wordt gewerkt om alles klaar te zetten, vertrekken we naar de Iguazu watervallen. Pas om half vier zijn we terug, maar we hebben ons niet verveeld.

De kracht van de Iguazu watervallen is niet te bevatten. Elke seconde stort bijna twee miljoen liter water - iets minder dan de inhoud van een Olympisch zwembad - van een hoogte van tachtig meter naar beneden. Het is zeker niet de grootste waterval op aarde, maar misschien wel de mooiste. Over een afstand van bijna drie kilometer breed zien we tweehonderd losse watervallen, omgeven door een dichte jungle. We rijden eerst met het treintje van het park naar de Duivelskeel, dan naar de andere kant en vervolgens met trappen omlaag, om het schouwspel van onderaf te bekijken. Het water stuift alle kanten op, waardoor we helemaal kletsnat worden. Helaas valt Yvonne hard met haar knie op de ijzeren trappen.

Het laatste uur van de tour zitten we op een terrasje - Yvonne met haar been omhoog - met een leuk stel uit Duitsland en een jongen uit Zwitserland. Terug in het hotel nemen we afscheid van gids Carlito en dan een duik in het zwembad.