Als we de gordijnen opendoen, zien we voor het eerst deze vakantie grijze wolken. Nederlands weer. Het staartje van Typhoon Noul komt over, waardoor het vandaag ononderbroken zal blijven regenen. We gaan dus niet naar het eiland Miyajima, maar blijven in de stad.

Op straat zien we weer de witte mondkapjes die in Japan zo populair zijn. Mensen dragen ze overal, op straat, in winkels, in de auto en op kantoor. Het schijnt dat de markt van de maskers is verdubbeld de afgelopen tien jaar, tot een waarde van ongeveer tweehonderd miljoen op jaarbasis. De groei komt mogelijk door een griepepidemie in 2009 en door de angst voor radioactieve deeltjes na de ramp in Fukushima. Volgens een artikel van Japan Today dragen met name jongeren de maskers óók om zich af te schermen van sociale interactie. Met een masker worden ze minder snel aangesproken en hoeven ze niet te bedenken wat ze met hun mond moeten doen, zoals bijvoorbeeld glimlachen. Curieus.

Een groot winkelgebied is te vinden rondom de Hondori straat, die voor een groot deel is overdekt. In vrijwel elke winkel horen we een vriendelijk "irasshaimase" (welkom) en "arigatou gozaimasu" (dankuwel). Winkelpersoneel heeft een eigen taal ontwikkeld, omdat formeel Japans wordt verwacht maar te veel tekst is. We dwalen uren door de grote warenhuizen Mitsokoshi, Sun Mall en Parco, maar onze favoriet is Tokyu Hands, dat is volgepakt met artikelen als koelkastmagneetjes met het achterwerk van diverse zoogdieren, sokken met het motief van zalmfilet en golfballen met voedselopdruk. Hoe hebben we ooit kunnen functioneren zonder deze artikelen?

Over nutteloze voorwerpen gesproken: We sluiten de dag af bij het Hiroshima MOCA (Museum of Contemporary Art). Twee van de ongeveer veertig werken vinden we echt de moeite van de busrit waard. "I got up" is een verzameling van ansichtkaarten die in 1971 door de kunstenaar On Kawara zijn verstuurd van Tokyo naar New York. Op de kaarten staat alleen het tijdstip afgedrukt waarop Kawara de betreffende dag is opgestaan. Het andere kunstwerk is een project over 'onbekenden'. Shizuka Yokomizo heeft een briefje bij mensen in de bus gedaan met het verzoek om op een bepaald tijdstip in de huiskamer te gaan staan met alle lichten aan en de gordijnen open. De kunstenaar zou dan van buiten een foto maken. Wie niet wilde meedoen, kon de gordijnen gesloten houden.

We vragen aan een medewerkster of het museum ook werken van Nara toont. Dat blijkt niet het geval, want de kunstwerken liggen in het depot. Zonde! We verwerken onze teleurstelling tijdens een etentje bij Roopali, een Indiaas restaurant dat heerlijke curries en enorme naan-broden serveert. In de bar van het hotel luisteren we nog even hoe een groepje mannen steeds meer met dubbele tong begint te praten, zelfs in het Japans is dat goed te horen. Wij worden er ook heel vrolijk van.