Dat was me wat gisteren, het zorgde er voor dat we heel wat later vertrokken dan gepland. Hier in Amerika heb je vaak langs de snelweg grote winkels. Bij één zo'n grote winkel willen we wat boodschappen inslaan. Wat blikjes met spaghetti, bonen, brood en drinken. Mijn elektrische tandenborstel heeft het tot nu toe prima gedaan, maar hij is nu echt leeg en opladen is nu lastig. Daarom heb ik maar een gewone borstel gekocht, die bijna net zo duur was als één met batterijen. Naast de tandenborstels stond een display met apparaten waarmee je je suiker kan meten in je bloed. Daar hebben we gelijk maar even een foto van gemaakt, voor een vriend van ons, die zich professioneel met dergelijke apparaten bezig houdt. Als ze ook in Nederland in alle soorten en maten in de supermarkt verkocht gaan worden, dan zal zijn werk er waarschijnlijk heel anders uit gaan zien.
Bij het opbergen van de boodschappen merken we dat deze auto toch iets kleiner is, minder hoekjes en gaatjes heeft om dingen op te slaan. Al kwam ik er achter dat onder het kussen van de voorstoel een "geheime" bergplek zat.
Als het tijd wordt om een plekje te zoeken om te gaan slapen, nemen we een afslag het bos in. Via een onverhard pad rijden we langzaam een berg op. Bij een open plek waar een rechte weg ons pad kruist zetten we onze wagen neer. Het slaapt lekker in deze auto, hij is platter van achter. We slapen nu met ons hoofd bij de voorstoelen, met de raampjes een beetje open en de achterklep op een kiertje. Het blijkt dat het pad waar onze auto staat een oude spoorlijn is. Daar, zien we op de iPad, ligt een tientallen kilometers lange trail overheen met iets verderop een kampeerplek met een wc. Er ligt er een drie kilometer verderop waar we naar toe wandelen. Ondertussen komen we wel een paar keer iemand op een fiets tegen, het is hier drukker dan we dachten. Langs de weg staan nog oude telegraafpalen, draad en isolatoren zijn al verdwenen. Op de grond roetsjt iets weg, het lijkt op een eekhoorn zonder staart. Het duurt langer dan we gedacht, maar daar is dan onze wc. Die verrassend schoon en kompleet blijkt te zijn.
We kronkelen dezelfde weg weer terug om de snelweg weer op te pikken. Eerst is de omgeving nog groen en bergachtig, maar dat verandert in droog, warm en heuvelachtig. Hier wordt graan geteeld en gras. Ik zie grote witte tenten vol met hooi en stro staan.
Waar niets wordt geteeld en besproeid, is het een stenige droge omgeving met grijze plantjes. We rijden langs een enorm groot windmolenpark tot we in de buurt van een rivier naar het Ginkgo museum gaan van het Ginkgo Petrified Forest State Park in Vantage. Het is een museum waar de geologie van dit gebied wordt uitgelegd. Bovendien staat deze plek bekent om zijn vondsten van versteend hout waaronder, en dat is heel bijzonder, Ginkgo biloba.
We bekijken twee films, de eerste over het ontstaan van dit gebied door vulkaanuitbarstingen, ijstijden en grote en dan bedoel ik ook gigantische overstromingen doordat een gigantisch meer door een uitloper van een gletsjer breekt.
De tweede film gaat over de de ontdekkingen van het versteende hout en de ideeën over hoe de boomstammen zijn versteend, welke soorten zijn gevonden en hoe ze denken dat ze hier terecht zijn gekomen. Aan de overkant is een klif waar je de basalt mooi kan zien. Bij het museum staan oeroude gravures die van een andere locatie komen.
Een eind verderop lopen we op en neer tussen de grijsgroen bossige struikjes, langs een route die is uitgezet in het veld. Langs de paadjes zie ik achter tralies, het bovenste deel van versteende stammen. Ze zitten niet zo heel diep onder de oppervlakte. Ik vind het wel knap dat ze precies weten welke boomsoort er versteend is. Voorzichtig lopen we rond, want overal zien we bordjes met: pas op voor de ratelslangen. Van een afstand zou het wel leuk zijn zo'n slang, maar we zien er geen één.
Met de airco aan rijden we naar de overkant van de rivier. Hier blijkt er een gebied vol appels en druiven te zijn. Wonderlijk dat er in zo'n gebied dat er zo droog en kaal uitziet zoveel fruit wordt geteeld. Dan duiken we weer het dal onder de kliffen in, waar je soms de basalt kolommen prachtig ziet. Op een gegeven moment komen we langs de Dry Falls, in de buurt van waar het water door de ijsdam is gekomen en waarbij er een meer zo groot als de staat Idaho in een paar uur leeg liep. Daarbij zijn hier, waar een honderden meters hoge muur van water een klif afstortte, immens diepe geulen gemaakt. Die waterval schoof kilometers terug het meer in omdat het water met gigantische krachten de wand steeds verder weg sloeg. Wat een lawaai zal dat veroorzaakt hebben!
Onder de indruk rijden we verder. We duiken weer de laagte in, onderlangs prachtige kliffen. En waar we menig mooi plaatje van klif met meer kunnen schieten. Hier tussen klif en rivier kan het soms best nat zijn, een ideaal gebied voor muggen, blijkt. Wanneer Theo een foto wil nemen wordt hij binnen de kortste keren lek geprikt door de muggen. Wel jammer dat de raampjes net open staan en hij de sleutel van de auto mee heeft. We zijn nog een tijd bezig met het doodslaan van de naar binnen gevlogen muggen.
Het vinden van een goed plek om te slapen blijkt moeilijk te zijn. Op een plek die er veelbelovend uitziet rijden we een grazige vlakte op. Ik zie een hert met grote oren, een mule deer, die niet onder de indruk van ons is. Hij blijkt niet alleen te zijn, er zijn er nog twee en ze willen graag op de foto. Jammer dat het hier geen goed slaapplek is, want de muggen zien ons met z'n ontelbaren als een gastvrij gratis restaurant.
Het is al donker als we eindelijk op het plateau kunnen komen en we uit pure wanhoop de auto open en bloot een eindje vanaf een stil weggetje zetten. Mugvrij, dat wel.
Hetty