We hebben één dag om wat musea te bezoeken, en dat is eigenlijk te weinig. Omdat we in dit hotel goede wifi hebben, regelen we hier alvast de vlucht van Sri Lanka (Colombo) naar Peking. En een hotel voor de eerste twee dagen in Colombo. Daardoor is het al wat later voor we onze rugzakken hebben gestald en onderweg zijn. Het personeel van het Victory hotel is echt super aardig. Eerst gaan we op zoek naar een plek waar je hoestsiroop en zalfjes om een koortslip te bestrijden kunt kopen. Dat is niet al te moeilijk, we slagen al rap, misschien komen we zo van die hardnekkige hoest af. Ik ben nu al bijna zes weken bezig, wordt er een beetje moe van. Theo heeft al ruim twee weken last van vastzittend slijm in zijn longen. Omdat we geen koorts hebben, en ons verder goed voelen, gaan we er van uit dat deze ongemakken vallen onder de noemer 'verkoudheid'.
We zijn al aardig bedreven in het door het drukke verkeer te laveren. En met behulp van het kaartje wat we van Ons hotel hebben gekregen, bereiken we het Temple of Literature. Het is een tempel ter ere van de literatuur, met name van Confucius. Hier kregen jongens onderricht en konden ze examens doen. Die waren nogal moeilijk, er slaagden er niet veel. Diegene wie het wel lukte werd hier geëerd met een vermelding op een natuurstenen 'stele', geplaatst op een schildpad. De schildpad is hier in Vietnam nogal belangrijk, je ziet hem vaak op belangrijke plekken. Toeristen zie je ook op de belangrijke plekken. Veel Duitsers en Fransen zie je hier, en heel, heel af en toe een Nederlander.
Hanoi ziet er uit of het in kerststemming is, maar het is het Tet feest. Met lichtjes versierd en steeds meer takken met, wat ik heb ontdekt, perzik bloesem. Het is een mal gezicht soms, reusachtige takken die langs zoeven op een scooter. In de kraampjes worden ook een soort "kerst pakket" verkocht. Al is de strekking iets anders begreep ik van Chuck, onze gids naar Halong Bay. Het is bedoeld voor het huisaltaar, voor de voorouders. Al mag je het eventueel wel zelf eten of drinken, na verloop van tijd.
Het tweede museum ligt op onze route, Hanoi Hilton. Het is een gevangenis wat ooit door Fransen is gebruikt om opstandige Vietnamezen in op te sluiten. Zelfs als je door de propaganda tekst heen kijkt, was het niet zo fraai wat ze daar deden. Er is ook een deel over de Amerikaanse oorlog, de gevangen piloten en hoe in het buitenland werd gedemonstreerd tegen de oorlog. Het mausoleum van Ho Chi Minh is gesloten op maandag en vrijdag, dat was jammer. En ik had graag naar het vrouwenmuseum of de botanische tuin gewild, maar daar was geen tijd meer voor. De volgende keer zeggen we dan altijd. Vandaag moeten we een trein halen, de trein naar Lao Cai. Maar eerst moeten we onze bagage nog ophalen. Dus op naar het hotel. Daar aangekomen vragen we hoe duur een taxi mag kosten, altijd handig om te weten en of ze er een voor ons kunnen bestellen. Het personeel is echt aardig, geeft op waar we heen moeten en controleert de prijs. Deze is nog iets minder dan ze had gezegd.
Op het station is het druk, waarschijnlijk gaan er veel mensen naar huis voor Tet, het nieuwjaar.
De wachtruimte doet me denken aan de wachtruimte bij de gate op een vliegveld. Theo gaat eens informeren wanneer en waar we moeten zijn. Ik zie mensen met kleine bloeiende struikjes, met zakken mandarijnen en kartonnen dozen. Allemaal cadeautjes denk ik. Wanneer het tijd is om in te stappen, moeten we over het perron, een trap op en een brug over. Daar staat de trein te wachten, we zoeken onze coupé en installeren ons.
Hetty