Voor vandaag hebben we weer een bustour geboekt, maar nu via het hotel. De tour van Vega Tours was goed bevallen, dus we zijn benieuwd. Tijdens de busrit leert onze gids, die echt moeilijk te verstaan is, ons Vietnamees. Waarschijnlijk is onze uitspraak van het vietnamees net zo belabberd als zijn engels.
Ik kan eindelijk zien wat er onder de plastic koepels groeit. Eigenlijk wel heel voorspelbaar: rijst. Door het voor te trekken kunnen ze hier in het noorden net twee oogsten halen, terwijl ze in Zuid Vietnam jaarlijks drie oogsten hebben. We maken een tussenstop bij de gebruikelijke souvenirshop. Net als bij de eerdere snelwegshops die we hebben bezocht, gaat het ook hier deels om de verkoop van producten die ter plaatse door gehandicapten worden geproduceerd. Theo maakt langs de snelweg een foto van een scooter met aanhanger waar twee varkens inzitten. Het kan altijd nog dwazer met die scooters, je blijft je verbazen.
De reis wordt vervolgd en we komen aan in Hoa Lu, bij de tempel ter ere van de eerste koning van Vietnam. Hij heeft eind tiende eeuw de Chinezen het land uit gegooid en hier de hoofdstad van Vietnam gesticht. Niet dat hij er lang van heeft kunnen genieten, hij en z'n zoon zijn aan voedselvergiftiging gestorven. Waarop de koningin om het koninkrijk te redden moest trouwen met een mandarijn. En dan bedoel ik natuurlijk niet zo'n vrucht, maar een hoge ambtenaar.
Van de gebouwen uit de tiende eeuw is helaas niets meer over. Wel zijn er op deze plaats in de zeventiende eeuw enkele tempels gebouwd. De tempel ziet er inderdaad heel oud uit en een deel wordt gerenoveerd, daar kunnen we nu niet bij. Onze gids is verschrikkelijk slecht te verstaan, dus pikken we een deel van de uitleg van een andere gids mee. De tempel van de tweede koning, is een eind verderop gebouwd. Daar kunnen we wel naar binnen. Er liggen gele vruchten bij het altaar, ik heb ergens gelezen dat het een soort citrus is. De Phat Thu, "buddha hand citron", heeft uitsteeksels die met wat fantasie, er als een paar biddende handen uitzien. Vandaar natuurlijk, dat ik ze al vaak op altaren heb zien liggen. Naast deze vruchten staat een grote lotusbloem die, als je goed kijkt helemaal uit snoepjes is opgebouwd. Maar verder moeten we, de gids heeft de vaart er in. We rijden met de bus naar Tam Coc en komen in een landschap dat weg heeft van de boottocht door Halong Bay, maar dan zonder zee natuurlijk. Ook hier rijzen de kalksteenheuvels loodrecht op uit het vlakke landschap. Dan is er ineens een stadje, met brede straten en nieuwe smalle lange huizen. Tussen die huizen is nog grond onberoerd; een wildenis en moestuinen. Nergens heb ik zoveel moestuinen gezien als hier in Vietnam. We rijden deze rare stad uit. De volgende stop is bij een restaurant waar we eten. Er tegenover is een grote vijver, met trappen naar het water toe. Twee aan twee mogen we in een plat bootje gaan zitten. Achterin is een zitje met rugleuning. Daar zit een mevrouw die vriendelijk goede dag zegt, denk ik. Wat ze kan niet zo heel goed Engels. We kunnen het zelf niet zien, want we zitten met onze rug naar toe, maar ze roeit met haar voeten. Net als de tig andere roeiers, jong, oud, vrouwen en mannen, ieder pikt een graantje mee. Het is file varen, maar daardoor kunnen we goed zien hoe ze het doen, het ziet er erg relaxed uit. We varen door rijstvelden met pas geplante rijst. Uit de rijstvelden rijzen de kalksteenheuvels op. We varen door een grot van 140 meter lengte, waardoor we in een vallei komen die per weg niet te bereiken is. Een boer spuit gif op het land, terwijl hij met blote voeten door de modder loopt. Een ijsvogel schiet voorbij. De tweede grot zijn we gepasseerd en we zien een tempeltje met katten naast het riviertje.
Na de derde, en kortste grot, bereiken we een meertje waar we worden aangevallen door een horde verkoopsters in bootjes, die hun waar aan de toeristen proberen te verkopen. Het is lastig om ze kwijt te raken als je in een bootje zit waarvan de roeister geen moeite doet om van ze weg te varen.
We varen dezelfde weg terug en zien onderweg regelmatig roze schuimachtige voorwerpen op stengels en stenen, op enkele decimeters boven het water. Het lukt me in de bewegende roeiboot helaas niet om er een foto van te maken.
Als we na het roeien een fietstochtje langs de rijstvelden gaan maken, kom ik dezelfde schuimpjes tegen, en kan ik ze wel goed bekijken. Het zijn waarschijnlijk hompjes slakkeneitjes.
De fietstocht gaat grotendeels over kleidijkjes, met een zeer bobbelig oppervlak en voert langs de steile kalksteenheuvels.
Na het fietsen is het tijd om in de bus te stappen voor de terugreis naar Hanoi.
Hetty en Theo