Het is mistig zie ik, als we met het vliegtuig Hanoi naderen. We horen weer honden blaffen in de laadruimte als we landen. Het is niet veel poespas als je Vietnam binnen komt. Alleen het visum wordt grondig gecontroleerd. Klaarblijkelijk kun je het hier ook aanvragen, er is een speciale balie voor. Mijn eerste indruk is dat Vietnamese mensen minder hartelijk naar je lachen als de mensen in de Filippijnen, ik begin het "hay maaam" nu al te missen. De mensen kijken hier een beetje nors. Het is niet warm hier, ik ben blij dat ik mijn vest in mijn handbagage had gestopt. Theo is op onderzoek gegaan en heeft geld gehaald. En hij heeft een busje gevonden die ons voor niet al te veel geld naar de stad brengt. De taxichauffeur probeert zoveel mogelijk mensen en bagage in het busje te proppen. Het resultaat is dat niemand een vin kan verroeren. Na een rit van drie kwartier ben ik blij om mijn benen te kunnen strekken. Onderweg heb ik veel rijstvelden gezien en ik benijd de mensen niet om nu in het water te staan, het is niet echt warm. Tussen de rijstvelden zie ik heel veel moestuinen. Hopelijk eten ze hier meer groenten dan in de Filipijnen. De huizen hier zijn smal en hoog, vaak is op het dak een soort terras. Langs grote gebouwen komen we en uiteindelijk stoppen we bij een groot gebouw aan een drukke weg. Ons hotel is nog een eindje lopen, langs een meertje met een eiland. In de verte zie ik mensen bezig bloemen te prikken op een groot plakkaat, 'hé bloemencorso' denk ik. Maar wanneer ik dichterbij kom zie ik dat het plastic rozen zijn. Het verkeer, wat voornamelijk uit scooters bestaat, raast langs ons heen als we oversteken. De stoep is bezet met uitgestalde koopwaar en gestalde scooters, dus iedereen loopt op straat. Gelukkig hoeven we niet ver meer, want het lopen met twee rugzakken is niet prettig. Het is even zoeken tussen al de speelgoedwinkels, elke straat heeft zijn eigen specialiteit, maar dan vinden we ons hotel.
De twee jongens die ons ontvangen zijn erg aardig, we worden ontvangen met een glas drinken. Daarna gaan we naar onze kamer die er heel leuk uit ziet. Op de site stond "city view" kamer, dus ons uitzicht op een muur anderhalf meter van ons raam is een beetje teleurstellend, maar je kunt niet alles hebben. Ik vind het alleen een beetje eng dat er tralies voor ons raam zit, bij brand kun je geen kant op. We installeren ons en gaan daarna de buurt verkennen. De straat naast ons bestaat uit winkels met knuffels. Als we de hoek omgaan komen we in de rugzak en koffer-buurt. Om vervolgens via de Nort Face jassen in de kledingbuurt te komen. Kortom elk artikel heeft zijn eigen straat. Tussen dat alles zitten dan lokale restaurantjes waar mensen op de stoep op lage krukjes noedelsoep zitten te eten. En allerlei travel agent bedrijfjes, met dag- en meerdaagse tours.
We besluiten in een cafe te gaan zitten met uitzicht op een meertje waar om de zoveel tijd een mystieke schildpad wordt gezien. Die volgens een legende het gouden zwaard waarmee de Chinezen zijn verjaagd, terug heeft gepakt van de keizer. Om hem daarna weer terug te brengen naar de goddelijke eigenaars. Heel af en toe wordt die schildpad gezien in het meer.
Maar wij zien niets tijdens onze maaltijd, alleen duizenden voorbijschietende scooters. De meeste berijders met een stoffen mondkapje voor, die je in de winkeltjes beneden in alle kleurtjes en motiefjes kunt kopen. Vind het geen gek idee, want sinds Manilla zit ik alweer te hoesten en Theo doet gezellig mee. Al is het qua luchtvervuiling hier niet zo bar als op sommige plekken op de Filipijnen.
Het eten in Vietnam bevalt me wel. Lekker vers en veel groente. De shake die ik heb is verschrikkelijk lekker, iets met avocado en appel. Theo zit zolangzamerhand te knikkebollen, dus besluiten we om naar het hotel te gaan. Waarschijnlijk is het de buurt van de gefrituurde balletjes. Ze zien er wel lekker uit en de verkoopster is zeer vasthoudend. Al zeggen we een paar keer nee, ze duwt Theo één in de handen, die eet hem op en hij is inderdaad lekker. Waarschijnlijk kun je aan ons zien dat we nog niet zo ervaren, qua verkoop technieken hier in Vietnam. Maar deze dame is wel heel erg, ze vraagt zelfs voor Nederlandse begrippen veel te veel voor de bolletjes. Dat gaan we dus niet doen. Ze is een beetje verbaasd als we gewoon weglopen. Misschien niet zo heel erg aardig van ons. We zijn blij wanneer we het hotel bereiken en het bed in kunnen duiken.
Hetty