Voor vanmiddag hebben we de bus naar Pyin Oo Lwin geboekt, dus hebben we in de ochtend de tijd om in Hsipaw wat rond te kijken. Volgens onze gids moet er een oud koloniaal huis te bezoeken zijn, waar de Shan koning heeft gewoond. Eigenlijk een paleis dus, alleen verwacht je dan iets met veel pracht en praal. Wanneer we bij het hek aankomen zien we een bordje "closed" hangen. Het paleis is niet te zien vanachter het hek. De neef van de voormalige koning zou hier nu wonen en rondleidingen geven. Het ziet er in de verste verte niet uit als een paleis. Er komt een wat vreemde mevrouw aanlopen die ook op het hek afloopt en het bordje leest. Ze is nogal nieuwsgierig naar onze reisgids en probeert mee te kijken op onze iPad. En wanneer we even niet kijken maakt ze een foto van ons. Ik hoop niet dat de bewoner van dit pand in de problemen is, want volgens mij nemen ze het hier niet zo nauw met de mensenrechten.
We lopen door de buitenwijk en zien vervallen stupa's, overgroeid met struiken en bomen. Het is het oude gedeelte van de stad, met kloosters van teakhout. Op een poort staat Bamboe Boeddha met een pijl. Bij een vierkante vijver met een boeddhabeeld in het midden staan monniken hun was te doen. Ze wijzen naar het gebouw, wanneer we om de Bamboe Boeddha vragen. Dus schoenen uit en de trap op het gebouw in. En daar, midden in de zaal op de houten plankenvloer met kieren, staat een groot goudkleurig beeld. Het is niet te zien dat het van bamboe is. Hele jonge monniken zitten in een zaaltje. Wanneer ik met de rug naar de klok sta, slaat één van de jongens erop. Ik schrik me wezenloos, wat ze volgens mij wel leuk vinden.
We rusten wat uit in de schaduw en besluiten bij Mr Shake wat uit te proberen. Dat is vlakbij de bushalte, dus nemen we onze spullen alvast mee. De keus is moeilijk, maar alles is lekker. Heel de wand hangt vol met foto's van mensen die hier wat hebben gedronken. Het blijkt dat elke buitenlander op Facebook gezet wordt en eindigt op de wand. Zo te zien zijn dat er al aardig wat geweest.
Om kwart over twee staan we bij het kantoortje van de busmaatschappij. Het wordt steeds drukker en bij elke bus die passeert veren we op. De bus die stopt ziet er luxe uit en we zijn plezierig verrast wanneer we plaats nemen. Vrolijke muziek op het beeldscherm voor in de bus, moet deze vier uur durende reis veraangenamen. Brede stoelen, water bij de hand en airco, zo komen we de tijd wel door. Maar helaas, na een uurtje maakt de bus rare geluiden en stranden we. Iedereen wordt verzocht uit te stappen. We zoeken een plekje in de schaduw. De komende drie uur, niet wetend waar we aan toe zijn, bekijken we de omgeving.
Aan de overkant zijn boeren de begroeiing aan het afbranden. Ze doen het heel gecontroleerd, gooien zand over het vuur om het te doven en zorgen ervoor dat het een smalle strook blijft. Ik zie dat de traditionele rok die de mannen en vrouwen dragen erg handig is wanneer je moet plassen. Eigenlijk is de rok een zeer ruime koker, die door de mannen aan de voorkant door er een knoop in te draaien vast wordt gezet. De vrouwen hebben een vaak iets soepelere stof, ze vouwen het terug en stoppen de bovenkant vast in de taille. Je hebt dus eigenlijk je eigen wc-hokje bij je met zo'n rok. Na bijna drie uur, komt er hulp in de vorm van een busje die ons meeneemt. Het begint al te schemeren en onderweg het landschap bekijken lukt niet meer. Wel zien we in de bergen vuren razen, het is een fascinerend gezicht. En bij het passeren van een kloof zien we het verkeer in een lange wit en rode lint heen en weer zigzaggen op de tegenoverliggende bergwand. Het is al laat wanneer we uitstappen bij een busstation. Er is een restaurant met bakken vol met eten, waar je wat uit kunt kiezen. Het eten is er lekker, we hebben dan ook reuze honger. Als je wat bestelt krijgt je er een dienblad rauwe groente bij en wat ingelegd groen wat bitter smaakt. We laten het ons smaken voor we door een tuktuk naar ons hotel worden gebracht. Over een hobbelige weg, door iemand die zo snel mogelijk zijn geld wil verdienen. Kun je je voorstellen dat we blij zijn, wanneer we eindelijk onze benen kunnen strekken op een kingsize bed.
Hetty