Tja, we vallen in herhaling, het is weer vroeg wanneer we worden afgezet bij het station. Al kun je om twee uur opstaan bijna laat in de avond noemen. De stad is in rust, ik zie mensen slapen langs de kant van de weg, en het is koel. We rijden upperclass, dat wil zeggen dat we niet op harde banken hoeven te zitten met manden en tassen en ik weet niet wat tussen je voeten. Nee, we hebben een luxe zachte stoel en wat ben daar blij mee. Het lijkt of we in een postkoets zitten, zo worden we heen en weer geslingerd. En dat elf uur lang, dan ben je wel blij met een beetje comfort. Niet dat het snel gaat, en ik snap helemaal waarom, want voor je het weet staat er een wagon naast de bochtige rails.
Maar, zo zie je des te meer. We rijden eerst door de stad, met hekken voor de overgangen en vlak langs huizen. Dan het platteland op. Kleine lapjes grond met kleine dijkjes eromheen, wisselen in kleur met elkaar af. Allerlei groente gewassen herken ik. Soms met een super irrigatiesysteem, dat in Nederland niet misplaatst zou zijn.
Bij kleine stationnetjes stappen mensen in of uit en worden goederen in en uit geladen. Van honger zullen we niet omkomen, niet alleen hebben we van het hotel een ruim ontbijt meegekregen, bij elk stopplaatsje is wat te koop. Aardbeien, mihoen al dan niet met vlees op stokjes. De aardbeien smaken heerlijk, al blijkt later dat we ze misschien beter even hadden kunnen wassen. Of misschien was het wel de mihoen. Het vlees kan het niet geweest zijn, ik heb gezien hoe mensen daar mee omgaan. Elke koper pakt de stukjes vlees op om het te keuren en weer neer te leggen.
In de loop van de dag wordt het warmer en worden raampjes omlaag gedaan en gaat de ventilator aan. Hij zwaait schuin boven ons hoofd in het rond. Behalve toeristen zitten in onze coupe alleen monniken en personeel van de trein. Af en toe worden mensen die in onze coupe gaan zitten verwezen naar de andere wagon. Dus we hebben alle ruimte. Het is enkel spoor wat hier ligt, en af en toe moet je uitkijken dat de takken niet naar binnen slaan. En je hoofd buitenboord steken is echt af te raden. De rotsen zou je kunnen aanraken, zo smal zijn sommige doorgangen.
Onderweg gaan we nog stapvoets een zeer hoge enge ijzeren brug over en daarna een smalle tunnel in. Toen de brug begin negentienhonderd gemaakt werd was het een hoogstandje.
Wanneer we eindelijk aankomen in Hsipaw worden we opgehaald door een tuktuk. Ons hotel was de eerste waar buitenlanders mochten logeren in dit stadje langs de rivier. Veel doen we niet meer die avond, moe van de reis. Alleen nog met een gids bespreken welke tocht we morgen gaan maken. Verheug me er nu al op.
Hetty