Uitgerust staan we de volgende ochtend te wachten op de gids. Samen met drie meisjes, twee uit Japan en één uit Sydney ofwel Australië. We zijn al heel wat Australiërs tegengekomen en de meeste kwamen uit Sydney. Als je vraagt waar kom je vandaan, één van de meest gestelde vragen onderweg, dan zeggen ze Sydney. Maar daar schijnt dan ook 20% van alle Australiërs te wonen, dus dan is de kans ook het grootst, natuurlijk. We gaan een tracking doen met gids, gewoon wandelen dus, door relatief plat gebied, eitje. Voor we het stadje uitlopen, bekijken we een rijstnoedel fabriek. Buiten, langs de kant van een zeer stoffige weg, staan rekken met lange witte slierten te drogen. Een vrouw is op een grote bamboe schotel rijst aan het ontdoen van steentjes en ander onregelmatigheden. Terwijl ernaast mensen plakken rijstedeeg door een machine heen voeren. In rappe vaart worden met twee bamboe stokken de sliertjes op een bamboe stok gelegd. De volgende partij die de hele dag buiten te drogen wordt gehangen. Ernaast worden de dubbelgevouwen slierten in folie en kartonnen dozen gestopt. Het is niet voor de export, alleen voor Myanmar. Vraag me af waar de mihoen die wij thuis eten vandaan komt. Zou die ook ergens langs de kant van de weg te drogen gezet worden? We wandelen verder, langs verschillende gewassen. Bekend en onbekend, kijk dat vind ik nu leuk. Soja, en een groente waar ik nog nooit van gehoord heb, komkommers, knoflook. Overal in Azië zie je, net als de paardenbloem bij ons, een paars bloemetje bloeien. Hij lijkt op een éénjarig sierplantje die we vroeger toen ik klein was in de tuin hadden, maar dan ieler en hoger. We rusten even bij een plek waar monniken wonen. Aan de wand van het gebouw hangt de bovenkant van een bom, hij doet nu dienst als etensklok. Een 'kadootje' uit Japan. Gelukkig komen er geen monniken aanhollen, wanneer één van de meisjes de klok uitprobeert. We lopen de heuvel op, waar één van de vroegere koningen uit dit gebied ligt begraven. De laatste koning is samen met zijn vrouw, een Oostenrijkse, spoorloos verdwenen toen het militaire regiem aan de macht kwam. We wandelen langs een Shan dorpje. Kinderen zwaaien naar ons. De huisjes, de meeste nog van hout en bamboematten, staan hier op palen. Volgens de gids kostte een stuk bouwgrond tot voor kort zo'n honderd dollar. Waarna de meeste mensen, met behulp van vrienden en familie, zelf er iets op bouwen. Water wordt uit een put gehaald en wassen doet iedereen hier langs de beek of rivier. Naast het pad staat een boom waar vruchtjes aan zitten. Het zou een moerbei moeten zijn, maar het is een andere dan ik ken. De vruchtjes zijn ook lang zo sappig niet en het blad en takken zien er anders uit.
Langs verlaten rijstterrassen lopen we richting de rivier. Langs een veld staat een hut met drie mannen, vrouw en kind. Er wordt druk gehamerd, er is iemand iets aan het bouwen. Of we water willen en thee, vraagt hij, of we zijn huis willen zien. Op het dak van golfplaten ligt een zonnepaneel, terwijl de vloer van aarde is, wat een contrast. Verder is er onder een muskietennet een houten platform, hun bed neem ik aan. En op de grond een houtvuurtje met ketel. Behalve in Thailand heb ik dit soort hutjes overal in Azië gezien. Vaak op heel wat beroerdere plekken dan hier langs de kant van een akker. Ze wonen gratis hier, het zijn landarbeiders. Op een plank liggen bolletjes klei te drogen. Het lijken knikkers van klei, maar ze blijken voor een katapult te zijn. Er wordt even een demonstratie gegeven.
Het is bijna lunchtijd, dus we lopen verder. Langs een boomgaard met ontelbaar veel kleine mangobomen. Een soort die al jong vruchten draagt. We zien een grote tafel onder een tamarindeboom staan, hier gaan we lunchen. De groene thee met piepkleine kopjes staat klaar. We krijgen Shan noodlesoep, langs de weg gedroogd misschien? Proeven van rijstcrackers en gedroogde stukjes spek. En een heerlijke rijpe papaya. Er komen wat waterbuffels langs die op weg zijn naar hun dagelijkse bad en moddersessie bij de rivier. Na een bezoek aan het toilet, een hutje met hurktoilet iets van de grond af, gaan we verder.
We lopen over een zoveelste zandpad door naar het volgende dorpje. Vrouwen zijn onder hun huis, in de schaduw, waaiers aan het maken van bamboe. Het pad buigt af en loopt dood op de rivier. Hier ligt een lange smalle houten boot voor ons klaar. Elke boottocht is net weer even anders, het is hier niet zo heel erg breed en diep. De rivier is niet geschikt voor grote boten. Het water is helder, je kan de bodem zien, al drijft er ook hier van alles in. De oevers liggen hoog, een paar meter boven het water. We zien mensen stenen verzamelen met een boot. Op een andere plek wordt er zand en stenen uit de rivier op een rooster gespoten. Stenen rollen op een hoop. We varen een uur en bereiken een water splitsing. Mensen baden en wassen. Waterbuffels liggen met nog net hun neusgaten net boven het water te genieten. Een klein buffeltje loopt langs de kant. Er zijn huizen met stenen trappen naar beneden. Anderen gebruiken het als vuilstortplaats. Een cascade van tufsteen geeft de keerpunt van onze tocht aan.
We varen iets terug en bezoeken een dorp die een andere bouwstijl heeft. Donker houten huizen op palen met mooie trapjes omhoog naar de eerste verdieping. Dwalend door het dorpje zien we allerlei planten, zoals de cactus waar de dragonvrucht aan groeit. En een boom met bittere vruchtjes die als een soort "pickel" wordt gegeten. Er zitten plastic zakjes met grond erin om de takken gebonden. De boom maakt wortels en je hebt een nieuwe struik. De trein rijdt ook door dit dorpje, het stopt zelfs vijf minuten. Er staat al wat klaar om meegenomen te worden. Ik kijk langs de rails en snap volkomen waarom de trein zo aan het schudden was. Wat is die rails bobbelig, geen recht stuk te bekennen. Mensen lopen over de rails en kippen zijn aan het scharrelen tussen de rails. We varen terug, meren af en besluiten als groep ergens wat te gaan drinken en eten op een terras hoog aan de rivier. Beneden ons wordt er gewassen en gebaadt. Het is al ruim een tijd donker wanneer we teruglopen naar het hotel.
Hetty