Geen haast dachten we, we hebben geen haast. Lekker rustig aan, uitslapen tot zeven uur.
Volgens de gids, Lonely Planet, waar iedereen hier mee loopt, gaat er elk uur een bus van Luang Prabang naar de hoofdstad Vientiane. Dus waarom zou je je haasten. Nou, omdat de gids niet altijd gelijk heeft dus. Er zou om 9.00 een VIP bus gaan, maar toen we een kwartier daarvoor aankwamen, bleek deze vandaag niet te rijden. Als we dat hadden geweten, dan waren we toch wat eerder opgestaan, en hadden we met de bus van 8.00 mee gekund. De volgende bus gaat pas om 14.00. Ze gaan vandaag toch niet ieder uur zoals gedacht, misschien omdat het zaterdag is. Net te kort om weer terug naar de stad te gaan, bovendien zitten we met onze grote rugzakken, en moeten we nog ontbijten. Dus installeren we ons bij één van de restaurantjes bij het busstation. Het zijn lokale restaurantjes, open, geen Wifi, geen toilet en alleen lokaal eten. Maar, even afkloppen, mijn darmstelsel heeft zich geloof ik aardig aangepast. Dus we wagen het erop, tenslotte ging het de afgelopen keren ook goed. In Azië is het heel gewoon om 's-morgens soep te eten. Een hele goede afwisseling voor de gebakken, gekookte of wat dan ook eieren. En inderdaad, het is lekker. Zo brengen we een paar uur door met vervolgens koffieshake en lunch. Er komt een klein vrachtwagentje aan met achterin een gouden Boeddha beeld. Erachter zit een mevrouw die af en toe op een trom slaat. Van alle kanten komen mensen die geld geven. Zat ik in de Filippijnen voortdurend, tjonge en onvoorstelbaar te zeggen omdat ik me niet kon voorstellen dat mensen zo riskant leven en rijden. Hier heb ik voortdurend een groot vraagteken boven mijn hoofd. Wat doet dat vrachtwagentje hier en waarom zijn al die briefjes bij de tempels. En waarom zoveel beelden en waarom zoveel verschillende beelden. Het maakt me erg nieuwsgierig.
Zo tegen 13.00 uur, je moet er hier in Laos vroeg bij zijn, anders is de bus weg, zo hebben we vanmorgen gemerkt, gaan we eens kijken. Er staat een bus, maar een Italiaanse mevrouw zegt dat het haar bus van 17.00 uur is. Ze baalt, want ze heeft de super de luxe bus van 8.00 uur gemist omdat ze geen tuk-tuk kon krijgen. En nu moet ze genoegen nemen met deze express bus, zonder toilet en lunch. En inderdaad, er is nog helemaal geen activiteit bij de bus. Bij het loket krijgt Theo te horen dat de bus van twee uur pech heeft en uitvalt. De eerstvolgende bus is de bus van 17.00 uur die al klaarstaat. Er zit dus niets anders op dan nog een paar uur op het busstation rond te hangen. Het is een open gebouw, eigenlijk alleen een overkapping. En ik vermaak me met het kijken naar de altijd aanwezige mussen. Ze nestelen in het dak en het is een gekwetter van jewelste. Tot nu toe hebben overal, tot zelfs Darwin in Australië aan toe, mussen gezien. Er lopen wat honden rond en katten. In Azië lopen heel veel katten zonder of met een klein staartje rond. Vraag me af hoe dat komt. En zo brengen we onze tijd door, af en toe het helaas niet zo hygiënische toilet bezoekend. De vaste prijs is hiervoor tweeduizend kip. Waarvoor je eigenlijk alleen een afgeschermd gat in de grond krijgt. Oké, er zal wel een riolering achter zitten, maar water komt uit een ton. Ben bovendien nog niet zo bedreven in het goed mikken. En zo zonder papier, die je trouwens in heel Azië nergens door mag spoelen, lastig.
Een uur voor vertrek, begint men met plekjes veilig stellen en bagage inladen. Waar wij bij aansluiten. Helaas is het een bus met smalle stoelen en berekend op korte benen. Het is een lange tocht van veertien uur, die we zoveel mogelijk slapend doorbrengen. Theo kan overal slapen, die is al gauw vertrokken. Hij wordt wel bij elke stop wakker, maar is ook zo weer in slaap. Slapen op vreemde plekken is niet mijn sterkste punt. De bus rijdt heel langzaam, berg op, berg af, meestal op een hoogte tussen 1000 en 1300 meter. Onderweg stoppen we regelmatig, om te lossen of te laden, of voor een plaspauze. Of we moeten langzaam om een ongeluk heen rijden. Een scooter en boomstam die naast elkaar op de weg liggen, met mensen er omheen. Of een scheef staande vrachtwagen naast een duistere diepte. Zo rijden we door de duisternis.
Hetty