We rijden met een tuktuk richting de Mekong. Vandaag zijn we van plan om een boottocht te gaan maken en deze beginnen vroeg. De ticket office is nog gesloten, daarom gaan we eerst ontbijten. De mevrouw van ons favoriete restaurant kijkt nog even stug als de eerste keer. Maar bij het weggaan kan er zelfs een groet af, wauw. Nu staan er al wel zestig mensen bij de ticket office en algauw zitten we in een zo typische lange boot. D.w.z. na eerst via een steile trap afgedaald te zijn naar de veel lager liggende rivier en via een wiebelig platform en een drietal andere boten. De boot is lang en smal, de bestuurder zit voorin achter een autostuur. Links en rechts zijn houten stoeltjes vastgetimmerd en er zit een zinken dak over dit alles. Waarschijnlijk zit achter ons de motor in een soort kajuit, terwijl achter de kajuit nog een open ruimte is. Het ziet er een beetje maf uit, zo'n lange smalle boot met alleen voorin mensen.
Wanneer we gaan vertrekken geeft de stuurman, als je hem zo mag noemen, aan dat iemand aan de andere kant moet gaan zitten. Er zijn zeven passagiers in de boot en de boot helt naar rechts. Dus nu zitten er vijf links met de stuurman en drie rechts, waardoor de boot wat stabieler ligt. Er is een flinke stroming, ondanks de droge periode. Je kan zien aan de begroeiing en de afkalving dat het water we zo'n tien meter hoger kan staan. Maar nu zie je overal moestuintjes in die strook. Het is een hele brede rivier en als we de stad achter ons hebben gelaten, zie je voornamelijk bos. Visser zijn in de weer met netten in de randen. Onderweg meren we nog even aan om te tanken, waarbij de kajuit achter ons open gaat. Maar helaas kan ik niets zien.
En verder gaan we weer, de verschillende boten schijnen een wedstrijdje te doen. Een maf gezicht met die lange boten en zo'n fanatieke bootsman voorin. We zigzaggen door de stroming van de ene oever naar de andere. Het water kolkt en door de stroming kun je zien dat er flinke blokken steen liggen.
De volgende halte is een whiskeydorp, volgens de beschrijving wordt hier rijstwijn gemaakt. En ik moet zeggen die van de zwarte rijst smaakt niet verkeerd, erg lekker zelfs. In de stalletjes is van alles te zien. Slangen en andere beesten op alcohol, stenen bijlen, keramiek en allerlei geweven stoffen. Maar we hadden maar een kwartier, dus we snellen weer naar de boot. Weer eindeloze vergezichten en spannende stromingen. Het kan hier nogal te keer gaan, boven op een aantal blokken steen ligt een eenzame gestrande boot. En weer in kalmer water en dus meer oog voor het landschap zien we waterbuffels bij het water staan. We zien een stoet olifanten in de verte met toeristen de helling op lopen. En dan zijn we er en we meren aan bij een bamboe drijvende steiger.
Via een witte trap gaan we steil omhoog naar de eerste grot. Het is er druk en in file lopen we steile trappen op. Strepen op de wand geven aan hoe hoog het water in 2000 heeft gestaan. Natte voeten in de grot. Er staan ontelbare Boeddha beeldje, van heel klein tot groot. Veel goudkleurig, maar ook glas, hout, steen en ander materiaal. Ze staan tot hoog in de grot, sommigen zijn al oud en hebben delen van hoofd of handen verloren. Dik onder het zand en stof. Er is een plek waar je kan bidden en bloemen, kaarsen en wierook kan plaatsen. Een bak met vakjes met nummers bevatten zeer intrigerende briefjes in Laotiaanse tekst. Die heb ik bij verschillende tempels gezien. Vaak hebben de beelden dan ook nog allerlei briefjes in handen of waar dan ook gepropt. Het doet Theo denken aan Lourdes en maakt me verschrikkelijk nieuwsgierig. De tweede grot ligt hoger, onderweg krijgen we zakjes met zelfgemaakte rijstwafels en bananen aangeboden door smekend kijkende kinderen. De tweede grot is groter en een stuk rustiger. Het is er pikdonker en een zaklantaarn is nodig om de weg te vinden en de beelden te zien. Om de hoek in een nis staan Boeddha's verlicht door een kaars te glinsteren in het donker. Ook hier Boeddha's in allerlei maten, vormen en houdingen. De trap af gaat heel wat sneller en voor we het weten zijn we weer op de terugweg.
Midden in het centrum van Luang Prabang tegenover de trap die we gisteren afdaalden vanaf de stupa, ligt het koninklijk paleis. De stupa bevat resten van een heilige of van Boeddha, dat is ons nog niet helemaal duidelijk. Na de entree te hebben betaald, al die tickets tikken aardig aan, lopen we naar binnen. Rechts, in een prachtige versierde tempel, met bladgoud en groene glasmozaïek zou het bijna 1900 jaar oude gouden Pha Bang beeldje moeten staan. Er staat inderdaad een beeldje, op zo te zien aan alle versieringen de belangrijkste plek. Dat zal hem waarschijnlijk wel zijn, niet dat er ook maar iets van een uitleg staat. Het andere gebouw is het museum-paleis waar de koning en koningin hebben gewoond, tot ze in 1975 door de communisten werden verdreven. Het moet de nieuwe machthebbers worden nagegeven, dat ze het paleis en alle spullen erin goed hebben bewaard, en er al snel een museum van hebben gemaakt. Op blote voeten lopen we het museum door. Een en al goud en pracht en praal. Met giften van verschillende landen en in de bibliotheek een kast geschonken door een Nederlandse diplomaat in de zeventiende eeuw. De persoonlijke sobere kamer van de koningin met foto's. En kleding die ze droeg. De kamer van de koning met twee grote portretten van de laatste twee koningen. Een kamer met muziek instrumenten die me aan Indonesië doet denken. Zo dwalen we van ruimte naar ruimte. Wanneer we uitgekeken zijn gaat het museum al sluiten en halen we onze spullen op uit de locker. We zien in het park nog een vijver en lopen die kant op. Je kan over de vissen lopen, zoveel zijn er. De meeste hebben een grauwe kleur, een paar zijn wit of oranje met vlekken en enorm groot. We kopen wat visvoer en vermaken ons met het gekrioel van de over elkaar heen buitelende vissen.
Ik probeer voer in de wijd openstaande bekjes te laten vallen. Maar meestal wordt het door een andere vis weggekaapt. Wanneer je een hand vol in het water gooit, hoor je het geklapper van de staarten.
Het laatste museum wat we vandaag willen bezoeken is het etnologisch museum. Hier wordt uitgelegd hoeveel verschillende bevolkingsgroepen er zijn, en hun specifieke kleding, waar ze wonen en waar ze van leven. Er is ook een video met, hoera!, krukjes, wat erg motiverend is om te blijven kijken wanneer je al een dag vol slenteren achter de rug hebt. De video' s zijn gemaakt door studenten, wat op zich al vermakelijke en inzichtelijke vragen opleverde tijdens hun interviews met familieleden. Vooral het gedeelte over babyverzorging is leuk. Na een bevalling was het de gewoonte om een maand lang bij het vuur te zitten en veel te drinken en rijst te eten. Al werd er tegenwoordig ook wel vlees en vis gegeten. Maar je moest wel opletten om geen bedorven of gefermenteerde spullen te eten of heel scherp, dat was slecht voor de baby in verband met de borstvoeding. Bij een van de video's werd een mevrouw van "honderd" geïnterviewd die kruiden verkocht, voor vrouwen en mannenkwalen. En vraagt deze mevrouw aan de volgens mij nog jonge interviewer, heb jij nog wat nodig? Waarop ze zegt, tot mijn grote verbazing, wel wat kruiden voor haar schoondochter te willen om een zoon te krijgen. Leerzaam zo'n museum.
Hetty