Het hotel waar we vannacht hebben geslapen was een verassing. Gelukkig heeft bijna elk restaurant Wifi, daardoor konden we via internet zoeken. In het centrum waren er alleen nog kamers van in de duizend euro per nacht, dat lag boven ons budget. Uiteindelijk vonden we een hotel die zeven kilometer van het centrum lag. Eigenlijk waar we vandaan kwamen, dichtbij het busstation. Het kostte even moeite om vervoer te krijgen en eigenlijk wist de tuktuk chauffeur niet waar het was. Daar reden we door de nacht, naar weet niet waar, voorbij het busstation de donkere weg af. Uiteindelijk bij een verlaten gebouw streken we neer. Een beetje vreemd hotel, wel met badkamer gelukkig.
Ik sliep snel, ondanks het vliegveld tegenover ons en de weg. Theo was als eerste op, zijn tactiek om in alle rust zijn ochtend ritueel te kunnen uitvoeren. Wel lekker langer slapen, maar helaas betekent dat ook dat heel de badkamer nat is inclusief vloer en WC. Niet zo lekker om slaperig, al glibberend door het water naar de WC te moeten. Vaak zijn de badkamers niet zo logisch ingericht. Deze is daar een typisch voorbeeld van, met lekkende slang en al. Gisteren was het nog een graatje erger, in de badkamer daar, lekte ook de wasbak.
Vandaag was al dat water niet zo erg, ik wilde de was doen. Met al dat stof is alles zo vies. Meestal zet ik de was weg in een emmer, met wat waspoeder. Soms is er geen emmer, dan gebruik ik de wasbak of een vuilnisemmertje. Vandaag was dat niet mogelijk, de wasbak had geen stop en het vuilnisbakje was zo lek als een rieten mandje. Daarom had ik gisteren de was weggezet in een vuilniszak. Het werkte prima.
Maar nu gaan we op weg. Op de kaart staat een weg achter ons hotel, die langs de Mekong loopt, naar het centrum van de stad. Een van de grootste rivieren, die van uit China, door Myanmar en Laos naar Cambodja en Vietnam loopt. Via een klein paadje over een braakliggend stuk grond lopen we richting de rivier. De mevrouw die haar stoepje voor de deur aan het vegen was, kijkt een beetje verbaasd als we bijna door haar achtertuin lopen. De weg langs de rivier loopt langs een lange reeks huizen afgewisseld met een aantal tempel complexen. We zien onderweg ontelbare hennen met kuikentjes van klein tot groot. En bij elk huis loopt wel een hond. Onder een estafette blaf concert bereiken we een plek waar zijde word geweven en papier word gemaakt van "elephant dong". De honden hier zijn denk ik wat meer gewend, want we worden genegeerd.
Tussen waar we staan en de stad ligt een rivier die op de Mekong afwatert. Hij is breed en stroomt hard. Gelukkig is er tijdens het droge seizoen een bamboebrug gebouwd. Het ziet er wel fragiel uit, zo hoog op dunne palen en met bamboe reling. Voor de brug wordt tol geheven, ze zijn hier erg inventief in het verzinnen van betaalde activiteiten voor toeristen. Een beetje schoorvoetend loop ik over de brug, straks zak ik er nog doorheen. Ik zie mezelf al worstelen met één been door zo'n bamboemat. Gelukkig gaat alles goed en kan ik aan de andere kant van de oever naar boven klauteren. Daar begint de straat waar de restaurants aan liggen. Keus genoeg voor een ontbijt.
In en om Luang Prabang liggen verschrikkelijk veel tempelcomplexen, we zijn er al een aantal gepasseerd. De mooiste volgens Lonely Planet ligt hier vlakbij, we zijn net de trap met zijn katten of wat er op leek gepasseerd. En wauw, dat schittert als je boven staat. Het is goud, mozaïek van glas en gekleurd glas en het glanst in de zon. Je komt ogen te kort. Wel jammer dat we niet iemand bij ons hebben die kan uitleggen wat al die voorstellingen betekenen. In de verschillende tempels staan heel veel Boeda's en beelden en foto's van monniken. Bij de ingang waren torentjes van bananenblad en afrikaantjes met wat kleine gele kaarsjes te koop, die je bij één van de vele altaars kon neer zetten. Wat ook opvalt zijn de propjes gekookte rijst die op de tempels en altaars zijn gelegd. En dat blijft zomaar liggen, geen vogel die er mee wegvliegt.
We lopen een andere ingang/uitgang uit, er valt hier zoveel te zien. Midden in de stad ligt een heuvel. Er gaat een trap omhoog, Theo, Theo. Ofwel: follow me, follow me. Het is steil en na de eerste trap zien we een bordje met het bericht dat aan de rechterkant de voetstap van Boeddha te zien is. Volgens de aanwezige oranje geklede monniken is het inderdaad die kant op. En inderdaad in een spleet in de grond zien we een klein grotje, waar je met een beetje fantasie een voetafdruk kan zien. Tenminste als Boeddha een voet van pakweg 70 cm had, met een paar zeer scherpe nagels. We vervolgen de trap en vinden een grot vol met Boeddha's, de meeste voetjes zien er anders uit. Wanneer we de volgende trap oplopen zien we een ticket verkooppunt. Helaas, helaas, weinig uitleg en geen gids. Het ziet eruit of we een soort pelgrimstocht aan het klimmen zijn. Er staan verschillende Boeddha beelden, in verschillende houdingen en één met mensen om hem heen. Wat we uit de tekst op kunnen maken is, dat er een zaterdag Boeddha, zondag Boeddha, maandag Boeddha en dinsdag Boeddha is. We klimmen verder en verder, het uitzicht is prachtig. Bovenaan staat een stoepa, een geel hoedachtige monument. Via de andere kant kunnen we de berg weer af zien we. Daar zit een mevrouw met kleine bamboe kooitjes zo groot als een vuist. In die kooitjes fladdert wat, maar we kunnen net niet zien wat. Een meneer loopt met twee lege kooitjes in zijn handen. Iedereen kijkt in de struiken, wie o wat. En tegen de tijd dat we om de stoepa heen zijn gelopen zijn alle kooitjes weg. Zullen we ooit te weten komen wat er in zat? Vlinders misschien, of vogels? We gaan de lange trap af naar beneden. Dit is de saaie kant, geen Boeddha's meer. Onder aan de trap, zie ik een schaal met ongepelde rijst en kleine kooitjes. In deze kleine kooitjes zitten twee aan twee, piepkleine vogeltjes. Zal wel iets symbolisch achter zitten. Je klimt de berg op en laat vogeltjes vrij. Kan ik me wel iets spiritueels bij voorstellen.
We gaan op zoek naar een leuk en lekker restaurant, om half zeven willen we naar een Laotiaanse verteller. Met uitzicht op de Mekong drinken en eten we wat. Wist niet dat ik zo fotogeniek was, want er zijn ineens allerlei mensen die een foto van ons aan het nemen zijn. Een hele vreemde gewaarwording. Totdat ik omkijk en inderdaad, erg fotogeniek, die Mekong bij zonsondergang.
De verhalenverteller, in het engels gelukkig, is leuk. Hij vertelt mythen en verhalen onder begeleiding van een muziekinstrument van bamboe dat ik nog nooit had gehoord. Professioneel ook, met licht en mooie aankleding. Moe en voldaan gaan we op zoek naar vervoer, want dat hotel is wel erg onhandig ver weg.
Hetty