We laten onze reisleider Jeroen achter in Kunming om op een deel van onze bagage te letten. We hebben met elkaar een busje gehuurd om naar het stenen woud te gaan. We hebben niet heel veel tijd want om kwart voor vier gaat onze trein naar Guilin. Om zeven uur zitten we in het restaurant van het hotel. Ook hier de ronde tafels met een draaiplaat; erg handig met een grote groep. het ontbijt is weer Chinees eten, wat rijst, groente, soep en gestoomde broodjes betekent. Wil je wat drinken dan kan je warme melk of sojamelk pakken. Vandaag is er ook jam, boter en zeer zoet wit brood. O, ik verlang zo naar een volkoren boterham met zonnebloempitten en oude kaas!

Om acht uur zitten we in de bus, waar we half slaperig richting het stenen woud vertrekken. Het ligt 90 kilometer van Kunming, maar het duurt twee uur voor we er zijn. De chauffeur spreekt geen engels, maar gelukkig bestaat er zo iets als telefoon, waarmee we onze gids kunnen bellen om te vertslen. De volgende hobbel is het kopen van de tickets, die bovendien veel duurder zijn dan gedacht. Volgens een plattegrond die we kopen is het nog drie kilometer naar het begin van het park. Er rijden van die elektrische open wagentjes, helaas daar heb ook tickets voor nodig. Dus hup daar gaan we weer, tickets kopen.

Een beetje verdwaasd staan we, niet heel veel later, op een onduidelijke plek. Geen rots te bekennen, waar zijn we nu weer beland. Het blijkt nog een eind lopen te zijn. Maar dan zijn we er toch, samen met duizenden Chinezen en de onvermijdelijke standjes waar je je verkleed kan fotograferen.

We dwalen door het door corrosie gevormd "stenen woud". Dwalen, al lijkt het op verdwalen. Overal lopen paadjes, die vaak net even iets anders lopen dan gedacht. Hier zijn geen Chinezen! Het gaat omhoog en omlaag, langs watertjes en bruggetjes. Ergens boven ons is een uitkijktoren, waar we de ingang niet van kunnen vinden. In een waterpoeltje tussen de rotsen zwemt een grote goudvis, natuurlijk, ook hier.

Een vriendelijk mevrouw die rotzooi aan het rapen is loopt een eind met ons mee naar de ingang van de uitkijktoren. Het uitzicht is geweldig, stenen in het groen, zover je kijkt. De tijd vliegt. We hebben net nog even tijd om een rondritje met de elektrische wagen te maken. Onderweg komen we nog wat groepsgenoten tegen die ook op weg zijn naar de uitgang. De tijd is veel te kort, je kan hier zo een hele dag doorbrengen.

Precies op tijd is iedereen weer op de afgesproken plek. De terugweg duurt vanwege wegwerkzaamheden langer dan gepland. Maar als de buschauffeur ons af zet bij het station, zijn we nog ruim op tijd. We worden opgehaald door een Chinese contactpersoon, die ons naar de goede wachtruimte begeleid. Je mag hier pas op het perron als de trein er staat. We stellen ons strategisch op voor de poortjes. Als deze open gaan kijk ik om en zie een zwarte mensen massa.

Op het perron staan nog om de zoveel meter karretjes met drinken, snoep en eten. Wij hebben van tevoren al fruit, drinken en soep ingeslagen.

Ik zoek mijn coupe, zorg dat mijn rugzak op de stelling komt en installeer mij voor de komende zeventien uur.

Hetty