We weten dat de rest van de groep om 8.30 uur in Peking aankomt. Vóór 10.30 of 11.00 zullen ze dan wel niet in het hotel zijn. We kunnen dus uitslapen vandaag, en rustig ontbijten. Het hotel heeft een prima uitgebreid ontbijtbuffet, met zowel Chinese als westerse gerechten. We zitten ruim op tijd in de lobby, de enige plaats in het hotel waar we Wifi hebben. Als er een groep naar binnen komt twijfelen we geen moment of dat onze landgenoten zijn.

We worden begroet door Jeroen, de reisleider van Djoser en maken kennis met onze groepsgenoten. De groep bestaat naast Jeroen uit zestien personen, voor het grootste deel dertigers en veertigers. Wij zijn gelukkig niet de oudsten, want er is nog een echtpaar van in de zeventig, en een man van 65. Naast hem is er nog een alleenreizende man en twee alleenreizende jonge dames. Er zijn dus zes echtparen, waarvan één uit België.

Er is voor vandaag nog geen programma, en Jeroen wil na het inrichten van de kamers om één uur gaan lunchen en daarna in de omgeving van het hotel wat wandelen. Wij hebben echter informatie over een 'Agricultural museum' dat we vandaag willen bezoeken. De Chinese gids die bij de groep is aangesloten, kent het museum niet, maar kan ons wel vertellen hoe we er kunnen komen. Op tien minuten lopen vanaf het hotel is er een metrostation, aan een gloednieuwe metrolijn, en het museum ligt naast een metrostation. En we hoeven maar één keer over te stappen.

Op weg naar het metrostation komen we langs een aantal banken, waar ik opnieuw probeer om mijn overgebleven geld uit Sri Lanka en Myanmar om te wisselen. Bij de derde bank krijg ik te horen dat China maar negentien verschillende valuta wisselt, en dat het dus geen zin heeft om met mijn geld nog bij andere banken langs te gaan. Ik berg mijn geld op. Misschien lukt het volgende maand in Hong Kong of op Schiphol wel.

Peking ziet er uit als een moderne stad, in ieder geval voor wat betreft de wijk waar wij doorheen lopen. Onderweg komen we een rijtje goed uitziende huurfietsen tegen, die je met een pasje los kunt maken.

Bij de ingang van de metro worden onze rugzakken gescand en worden we gefouilleerd, net als op een vliegveld. Op het station wijs ik bij de kassa op de kaart aan waar we naar toe willen, waarna ik voor anderhalve euro een kaartje kan kopen. Op het station staat alle informatie zowel in het Chinees als in het Engels aangegeven, wat het gemakkelijk maakt om op het juiste perron te komen. Tussen het perron en de rails staat een hoog glazen scherm, met om de paar meter glazen schuifdeuren. Pijlen op de grond geven aan dat je je naast de deuren moet opstellen, zodat mensen die de trein uitwillen, niet gehinderd worden. De trein stopt precies op de juiste plaats ten opzichte van de deuren. Ook in de trein worden de namen van de stations en van de transfers naar andere lijnen op een routekaartje zowel in het Chinees als in het Engels aangegeven. Lampjes geven aan waar de trein zich bevindt, en wat het volgende station is. Dat wordt overigens ook omgeroepen. Reizen met de metro is hier daarom niet ingewikkelder dan in Londen of Parijs.

Als we het station naderen waar we moeten overstappen op een andere lijn staan we klaar om uit te stappen. Het station wordt echter niet omgeroepen, en de trein stopt hier ook niet. Op het routekaartje in de trein is onder ons overstapstation een sticker geplakt, met een tekst helaas alleen maar in het Chinees. Bij het volgende station stappen we uit en vragen iemand wat de tekst op de sticker betekent. Dit levert geen duidelijk antwoord op en daarom nemen we maar een trein terug, in de hoop dat die wel stopt op ons station.

Uiteraard is dat ijdele hoop. Later horen we dat het station op deze nieuwe lijn nog niet klaar is. Dat staat dus op de sticker.

Met behulp van de kaart van het metronet bedenk ik een alternatieve route naar het museum. Met driemaal extra overstappen komen we ook op het juiste station uit. Onderweg proberen we op een station de toiletten uit. In tegenstelling tot het vliegveld zijn het hier vervuilde squatter toiletten.

We hebben inmiddels honger gekregen, en belanden in een restaurantje bij het station. Zodra we binnenstappen komt er een klant naar ons toe die in het Engels vraagt of hij ons kan helpen met het kiezen van gerechten. De menukaart geeft ook uitleg in het Engels, zodat we vriendelijk bedanken voor de hulp.

Bij de dranken blijken echter alleen Chinese teksten te staan, waardoor het enige moeite kost om thee te bestellen. Als we bijna klaar zijn met bestellen komt een andere klant zijn hulp aanbieden. Dan blijkt toch dat we een verkeerd gerecht hebben besteld, en ook iets teveel gerechten, want de porties schijnen nogal groot te zijn. Uiteindelijk krijgen we toch niet de gedachte zwarte thee, maar chrysantenthee. De soep is erg lekker, zeker nadat we deze op smaak hebben gebracht met de bakjes met kruiden en specerijen die op tafel staan.

Na de lunch lopen we het grote terrein op van het Agricultural Exhibition Center. Hier moet ergens het museum zijn, maar waar? Op grote kaarten staan alle gebouwen duidelijk aangegeven, maar de teksten zijn alleen in het Chinees. We vragen het aan een groepje jongelui die in een een gebouwtje achter een soort loket zit. Met een mobiele telefoon scannen ze het Chinese adres dat ik op mijn iPad laat zien, waarna ze op een kaartje zien waar we moeten zijn.

Ook bij de ingang van het museum moeten we onze rugzakken laten scannen. Een bewaker moet de namen uit onze paspoorten in een boek schrijven, maar ons schrift kan hij blijkbaar niet lezen, want na overleg met een collega mogen we zo doorlopen.

Het museum gaat over de geschiedenis van voorwerpen die in de landbouw worden gebruikt. Bijlen, hakken, ploegen, maar ook water- en graanmolens en weeftoestellen. De teksten zijn ook in het Engels, maar helaas ontbreken de tijdaanduidingen, of staan alleen in het Chinees vermeld.

Er zijn prachtige diarama's met mensen, dorpen, beesten en landschappen. Ook staan er opgezette dieren, zodat je bijvoorbeeld de ontwikkeling van het wilde Aziatische zwijn naar het gedomesticeerde varken kunt zien. En uiteraard ontbreken de landbouwwerktuigen niet. Wij vinden het museum erg leuk, maar we krijgen de indruk dat er verder nauwelijks toeristen komen. We worden de hele tijd gevolgd door twee bewakers. Waarschijnlijk vinden ze het wel bijzonder dat er nu westerlingen in het museum zijn.

Het museum is niet groot, in een uur staan we weer buiten.

Er zou op het terrein ook nog een museum over grondsoorten moeten zijn, maar ook deze kunnen we moeilijk vinden. Omdat de musea al snel gaan sluiten, besluiten we niet verder te gaan zoeken. We belanden in een winkel waar verse en verpakte producten uit een bepaalde streek worden verkocht. Nadat we nog even over het terrein hebben gewandeld, gaan we met de metro terug naar het hotel.

Om half zeven hebben we in de bar een welkomstpraatje van Jeroen, en stellen alle deelnemers zich even voor. We gaan eten in het grillrestaurant waar we gisteren ook hebben gegeten, en worden verwelkomd als vaste klanten.

Theo