Yogya. Het is hier fantastisch. De sfeer hier is zo goed, heel gemoedelijk, gezellig, veel te doen, maar chillen gaat hier ook prima. Ik was van plan twee dagen te blijven maar ik ben er ondertussen al een week, geloof ik. De trein vanaf Bandung was heel relaxt. Ik had een klasse lager geboekt dan ik had gedaan van Jakarta naar Bandung. Er zat niemand naast me dus ik kon de hele weg languit liggen. Het uitzicht vanuit de trein was echt heel gaaf. Rijstvelden, dorpjes, jungle.. Heel mooi om te zien allemaal. Om de zoveel tijd stopte de trein en dan kwamen er allerlei mensen binnen om eten en drinken te verkopen. Je kon echt van alles krijgen. Ik besloot me weer te laten verrassen en kocht een klein pakketje van een van de verkopers. Er bleek nasi goreng ayam in te zitten. Was lekker :) Het hostel waar ik aankwam bleek echt super gezellig te zijn. Er was een Nederlands meisje, Didi, waar ik het erg leuk mee heb gehad. Diezelfde avond kwam er een Nederlands stel inchecken, Thijs en Kim. Ook superleuke mensen. Ik boekte een tour naar de Borobudur en Prambanan. Omdat ik alleen was, was het eigenlijk niet mogelijk om deze trip te boeken (minimum 2 person..). Gelukkig kon James (de broer van de eigenaresse) me rondrijden op de motorbike. Dat was awesome! De hele dag rondrijden en wat tempels bekijken. Wederom werd ik overal weer gevraagd om op de foto te gaan. Waarom niet? Mijn hele telefoon staat nu vol foto's van mij met vreemde mensen. Onderweg kwamen we ineens bij een weg die was afgesloten. Ze waren een nieuwe brug aan het bouwen ofzo. We moesten toen een omweg nemen door de rijstvelden wat echt heel gaaf was. Ook zijn we bij een kleine tempel gestopt waar een onwijze boom stond. Aan die boom hingen allemaal lianen en James zei dat we daaraan konden slingeren. Dat heb ik ook gedaan en voor eventjes waande ik me als Jane in de jungle. Eenmaal terug in het hostel bleken de brabo's Didi, Kim en Thijs op me te hebben gewacht. Ze wilden namelijk een tocht boeken maar ik moest mee. Een of andere vulkaan beklimmen. 'Wordt gaaf', zeiden ze. 'Gaan we dansen op de vulkaan!' (Dat schijnt een of ander lied te zijn). Ja joh, ik ga wel mee zei ik. Maar alleen als we 'Gangnam style doen'. Na ze nog even door de passen te hebben heen gelopen, waren we klaar om te gaan. Vol goede moed hebben we in de minimarket nog allemaal een kinder surprise gekocht om op te eten op de top. We reden om 10 uur savonds richting de vulkaan waar we om 12 uur aankwamen. Daar stond Tjappie, onze guide te wachten. Hij heette niet echt Tjappie, maar Sha Pi ofzo. Wat een aardige vent was dat. Toen begon het avontuur. Tijdens deze tocht heb ik zo vaak gedacht ' WHY?!'. Omg wat een hel. 3 uur omhoog. En dan niet een beetje omhoog, nee, heul stijl omhoog! Na drie uur afzien kwamen we op een plateau, ongeveer 2200 meter hoog. Hier zei Tjappie 'ok, nu gaat t zwaar worden.' 'Zwaar?! zwaar?! wat de hel heb ik de afgelopen drie uur dan gedaan?' dacht ik. Ik zei t niet maar aan mijn gezicht kon die Tjappie heel goed zien dat ik dat dacht. Hij zei dat ik ook op het plateau kon blijven, want de zonsopgang zouden we missen als we de top zouden beklimmen. Vanaf het plateau zou je nog op tijd zijn. Ik was zo klaar met die achterlijke kloteberg, dat ik t wel een goed idee vond om op t plateau te blijven. Kim, Thijs en Didi wilden nog verder. Ik bleef dus moederziel alleen op een of andere vulkaan, die twee jaar geleden nog is uitgebarsten, naast een monument voor de doden die gevallen waren, met een dekentje en mn kinder surprise. Maar, eerlijk is eerlijk, het uitzicht was amazing. Ik zag de zon opkomen terwijl ik in mijn eentje op twee kilometer hoogte op een actieve vulkaan zat. Na twee uur kwamen de brabo's terug. Ik had een slimme keuze gemaakt zeiden ze, want het was een hel. Didi had ook nog eens een rotsblok op haar hoofd gekregen waardoor ze een aardige wond op haar hoofd had. Door alle verschillende indrukken waren we bijna vergeten te 'dansen op de vulkaan'. We gaven Tjappie de camera van Thijs en ja hoor, daar gingen we: 'Oppan Gangnam style!!' Vanaf dit exacte moment begon ik pas lol te krijgen in de hele excursie. Ik vond het op de een of andere manier zo gaaf om naar beneden te gaan. Mijn Nikes hadden bijna geen profiel meer dus het was nogal een beproeving, maar daar had ik juist lol in. Elke keer ging ik bijna op m'n reet, maar dan maakte ik weer een onwijze save zodat ik bleef staan. Vooral Thijs vond dit steeds heel cool om te zien. 'Hoe kan jij m steeds zo saven? Alsof je aan t surfen bent!' Gek genoeg vonden de brabo's de afdaling juist veel erger dan omhoog. Ik was dus op een gegeven moment zelfs melig terwijl hun mondhoeken steeds wat meer gingen hangen. Uiteindelijk kwamen we, smerig van al het stof, totaal afgeblust, beurs en een onwijs kikke ervaring rijker beneden. The Dutch team had de Merapi vulkaan beklommen! De dagen erna heb ik eerst afscheid moeten nemen van Didi en toen van Kim en Thijs. Dat was best gek. Zij gingen door naar Bali, maar ik was nog niet klaar met Yogya. Ondertussen had Berel, een Duitse jongen, ingecheckt. Met hem heb ik de afgelopen dagen de rest van Yogya verkend. We hebben in riksja's rond gereden, een scooter gehuurd, t strand opgezocht en sushi gegeten. Op Parangtritis beach, waar je trouwens niet kunt zwemmen, waren we (zoals gewoonlijk) weer een onwijze attractie. Kinderen die je roepen en zwaaien en mensen die vriendelijk naar je lachen. T gaat allemaal heel relaxt. Er kwamen twee jongens en een meisje naar ons toe. Het was 'their lucky day' want ze hadden buitenlanders gevonden om hun Engels mee te oefenen. Leuke kids, jaar of 15, waarmee we een tijdje op t strand hebben zitten praten. Toen was het tijd voor ons om verder te gaan, want we wilden de zonsondergang zien vanaf een hotel op de klif. Supermooi uitzicht en we hebben er ook meteen lekker saté kambing gegeten. Gister zijn we ergens op straat gaan eten. Gewoon wat dingen aanwijzen en dan betaal je voor een vol bord zo'n €0,80. Dit was de eerste keer in Indonesië dat ik aardig in de fik stond, maar het was heel lekker. In de tussentijd waren er twee jongens uit Wales en een meisje uit België aangekomen in het hostel. Met hen heb ik besloten richting Bali te gaan. Die jongens uit Wales, Chris en Jon, zijn echt te grappig, je verstaat er geen reet van. Chris, probeerde daarnet iets te zeggen en hij heeft t wel 8 keer geprobeerd. We verstonden het gewoon niet! Toen heeft ie het maar opgeschreven. Ik vrees dat we dat nog vaak nodig hebben de komende dagen. We gaan nu met een busje naar Bromo (weer een vulkaan!! Je wordt er hier mee doodgegooid). Dan gaan we weer snachts omhoog hiken om de zonsopgang vanaf de top te zien. Ach, waarom niet? Deze is maar 2 uur omhoog. Daarna rijden we door naar Bali en wordt ik als alles goed gaat in Lovina afgezet. Yogya was echt heel erg leuk, het voelt een beetje raar om hier weg te gaan. Dit was een soort van thuisbasis geworden. Maar het avontuur gaat door. Let's see what more is in store for me..