Ik ben in Bandung! T ritje met de trein was echt heel chill. Ik kon gewoon soto bestellen! Nouja, theoretisch gezien dan, want toen ik wilde bestellen was de soto op. Maar m'n nasi was ook heel chill. Eenmaal in Bandung heb ik me door Jaja (zo heette de taxichauffeur) af laten zetten bij t hostel dat ik eerder op internet had opgezocht. De rest van de dag heb ik niet bijster veel gedaan. Ik ben even wat gaan eten bij de food market hier verderop. Allemaal kleine stalletjes waar je van alles kunt eten. Ik bestelde babi kecap met rijst en wat groenten. Op een gegeven moment zat ik chill te eten toen ik rechts van me keek en zag dat vier Indische gasten die daar werkten me onwijs zaten aan te gapen. Ik schijn nogal een attractie te zijn hier. Maar ach, de mensen zijn gezellig en vriendelijk dus t boeit me niet zo veel. Nadat ik had gegeten ben ik weer terug naar t hostel gegaan. Ff uitrusten. Dit bleek ook t plan van een Engels meisje, Tanya, dat op mijn kamer sliep (we waren trouwens de enigen op de slaapzaal). Samen hebben we Transformers 3 gekeken en besloten we de dag erna naar de Tangkuban Perahu te gaan (de vulkaan hier een eindje vandaan). Toen we sochtends wakker werden besloten we eerst naar het station te gaan om vast een treinkaartje voor de volgende dag te kopen. Morgen ga ik namelijk verder naar Yogyakarta. Tanya gaat terug naar Jakarta. Na een kaartje te hebben gekocht, zijn we de minibus naar Lembang op gaan zoeken. Vanuit Lembang moesten we weer een ander busje naar de Tangkuban Perahu pakken. Het eerste busje zat al aardig vol dus ik vond t laatste plekje aan de (open) deur. Naast mij zat een man met twee onwijze stapels met dozen eieren. Gelukkig hoefden we nergens naar rechts anders had ik zo t busje uit gepleurd met een stuk of honderd eieren over me heen. De chauffeur van t tweede busje vonden we nogal irritant want die reed steeds een meter en dan stopte hij weer. Hij wilde z'n busje namelijk vol hebben voordat we vertrokken, maar er kwam niemand.. Maar we zijn uiteindelijk op de plaats van bestemming aangekomen. Met de stank van die vulkaan viel het eigenlijk wel mee, maar het was zeker wel een stuk frisser daarboven. Wat erg cool was, was dat er vrijwel geen toeristen waren. We hadden dus bijna het rijk alleen. Op een gegeven moment stonden we ergens en toen wilden er weer wat mensen met ons op de foto. Die gasten zagen er best hilarisch uit met hun bontmutsen dus ik kreeg de slappe lach. Ik heb de vrouw die de foto maakte gevraagd of ze met mijn camera ook een foto wilde maken zodat ik ze nooit meer vergeet :p Ik denk dat ik ondertussen op een stuk of 20 camera's (waarvan ik weet) ben vastgelegd de afgelopen dagen. We liepen verder want we wilden het gebeuren ook van de andere kant zien. We kwamen bij een pad met en hek. Er stond een bord naast dat dit de weg was naar een andere krater. Alleen was t hek dicht. Aangezien ie nogal provisorisch was afgesloten dacht ik 'ik probeer m gewoon even open te maken'. Toen kwam er een bewaker die zei dat we er niet in mochten. Ik vroeg waarom niet. 'Toxic gas' zei ie. Nou, maar goed dat ik niet heb ingebroken daar.. We liepen door naar een ander pad. Echt midden door de jungle omhoog. Uiteindelijk kwamen we bij een ander pad wat wederom was gesloten. Wel vond ik ineens een tunnel. Die zag er echt onwijs mysterieus uit. We waren allebei heel erg nieuwsgierig maar toch ook een beetje bang. Je weet maar nooit wat je er kunt aantreffen. Onze nieuwsgierigheid won het uiteindelijk van onze angst en we gingen naar binnen. Ik voorop met het licht van mijn telefoon om ons bij te schijnen. Op een gegeven moment maakte de tunnel een bocht naar rechts en was het echt pikdonker. T licht van m'n telefoon haalde niet zoveel meer uit (natuurlijk had ik ook net twee weken geleden de zaklamp-app van m'n telefoon gehaald). We besloten toen maar om rechtsomkeert te maken. T was echt een onwijs cool uitstapje en vooral gezellig dat ik met Tanya was. Eenmaal terug besloot ik dat t tijd was om 'the hood' van opa eens te checken. Ik had van hem een adres gekregen. Malabarlaan 36 had ie gewoond. Dus ik stapte een taxi in en vroeg naar jalan malabar in de hoop dat t hem bekend voor zou komen. Dat was zo en we reden zo'n kwartiertje tot hij wijzend naar een straatnaambord zei 'Jalan malabar'. En verrek het was nog zo ook. Ik stapte uit en liep de straat in, op zoek naar nummer 36. Die bleek er niet meer te zijn. Een grote muur stond om de plek waar het moest zijn. Waarschijnlijk waren ze daar iets nieuws aan t bouwen. Ik heb nog t een en ander aan foto's en filmpjes voor opa vastgelegd en ben toen op zoek gegaan naar een taxi. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik stond ongeveer 10 minuten langs de weg te wachten toen het langzaamaan begon te regenen. Er kwam een Indische man aan die vroeg of ie me kon helpen. Ik zei dat ik n taxi nodig had, maar dat er nog niks was langs gekomen. Hij vroeg waar ik heen moest en zei dat ie daar toevallig ook in de buurt moest zijn. Ik mocht meerijden. Hij heette Bobby en liet me meteen wat bezienswaardigheden uit de buurt zien. De oudste kerk van Bandung, en allemaal Nederlandse gebouwen. Op een van de gebouwen stonden dingen als 'warenhuis de vries' en 'landbouwbenodigdheden', grappig om te zien. Dit gebouw werd tegenwoordig gebruikt door de bank. Bobby bleek Spaans te hebben geleerd en we hebben de rest van de rit met elkaar in het Spaans gesproken. Best lachen. Achteraf was ik blij dat ik met hem kon meerijden want ondertussen kwam t echt met bakken uit de hemel vallen. Terug in t hostel bleek dat er nog een Nederlands meisje was aangekomen dat hier ook op zoek was gegaan naar t huis van haar opa en oma. Heel toevallig. Hun huis bleek nog wel helemaal intact te zijn en ze mocht er zelfs naar binnen en ze kreeg een rondleiding. Het was tegenwoordig een fietsenwinkel. 'S avonds ben ik weer naar de food market gegaan. Dit keer heb ik saté kambing gegeten wat ook weer onwijs lekker was. Vanavond ga ik vroeg naar bed want morgenochtend vertrekt mijn trein naar yogyakarta om 8 uur. Bandung was cool, maar het volgende avontuur wacht..