23 november - Labuan Bajo - Flores

Wanneer we om 03:45 in de tuin van het resort wachten op de boot, lopen - of beter gezegd, strompelen - late feestgangers over het zanderige straatje voor ons resort naar hun hotelkamer. Twee 'tortelduifjes' zie ik vanaf het strand richting de weg klauteren. Hij knoopt nog even zijn broek dicht. Het is een vreemd tijdstip zo op de grens van de feestnacht en de nieuwe dag.
Om 04:00 staan we op het strand met onze tassen klaar. Maar geen boot.
Waar we in het brabantse ons 'kwartiertje' hebben gaan de Indonesiërs prat op hun 'oh it's only 10 minutes'. Of je nu onderweg bent naar iets of zit te wachten op iemand, het duurt altijd nog 10 minuten.
Om 04:10 tillen we onze tassen de speedboot in en zetten we koers naar het vasteland van het eiland Lombok. Twee uur later rijden we het terrein van het vliegveld op waar de dauw nog boven de grond hangt. "Look, snow" zegt de chauffeur heel serieus en wijst naar de wit uitgeslagen dauwdruppels op de struiken.

Na een tussenstop op Bali landen we op het kleine vliegveld in Labuan Bajo op Flores. Een bagageband kennen ze hier niet. Hier geven ze je de tassen aan door twee openslaande tuindeuren. Alleen wanneer de laatste tassen vergeven zijn onder de passagiers staan wij nog met lege handen.
"We lopen met onze tickets en bagagelabels door de tuindeuren naar een mannetje van de 'bagageband'. Hij kijkt niet eens naar de labels maar vraagt meteen: "Two big bags?" "eh yes" 'follow me, they are over here". We lopen een kantoortje in en aan de andere kant weer uit, gangetje door tot we uitkomen in de vertrekhal. Hier weer een hok in en ja hoor daar staan ze. Waren op een eerdere vlucht al vanuit Bali doorgestuurd.

"Wat zegt ie?" schreeuwt Anne. "Hè" roep ik terug. "Wat wilt hij?" knalt An nu iets harder mijn linker oor in. "Hij moet de naam van het hotel weten, lijkt me handig als taxichauffeur"
Toegegeven, de muziek staat aan de harde kant maar we zijn allebei nog steeds aan de dove kant. Ons duikavontuur heeft onze oren verstopt en het lijkt of we de hele Indische oceaan meezeulen in ons hoofd.
Vanaf het terras van ons nieuwe hotel is het uitzicht adembenemend. We kijken uit over de oceaan. Langs de kustlijn zien we tientallen kleine eilandjes dobberen in zee. Het grootste eiland steekt als een haaienvin het water uit.
Tijdens het avondeten kijken de andere gasten ons vaak verbaasd of een tikkie bozig aan. "Volgens mij praten we iets te hard" schreeuwt Anne in mijn inmiddels goede rechteroor. "Noem het schreeuwen schat" mompel ik terug. "Wat??"

24 november - Labuan Bajo - Flores

Aan de Nederlandse eigenaar van het hotel - gaan we weer, we zoeken het echt niet zo uit - vragen we deze ochtend toch maar of ze een betrouwbare dokter kent in de stad. De verstopping gaat niet weg en bij Anne gaat het ook wat pijn doen. Plus de smurrie die eruit komt doet vermoeden dat er een ontsteking zit.

"Docter Monica, I presume"
Een dame op leeftijd wijst ons twee stoelen aan en we vertellen ons verhaal. We zijn gaan duike… "Ah ear infection, let's have a look"
Inderdaad ziet het er wat onstoken uit. Ze grabbelt wat pillen bij elkaar en wilt Anne die er wat slechter aan toe is dan ik ook nog een injectie geven. Daar moest An even over nadenken en de dokter moest eerst maar eens even laten zien wat er allemaal in de rechterbil gespoten ging worden.
Antihistaminica en pijnstiller. Met, ja beide moeders, een schone, nee nieuwe naald.
Anne gaat liggen op een bedje met aan het hoofd aan de muur een oude vergeelde foto van Dr. Monica uit vervlogen tijden. De spuit gaat erin en iedereen in de wachtzaal naast ons kijkt geamusseerd mee. Weinig privacy hier op het eiland. Maar we zijn al een tijdje in Azië en dus wel wat gewend inmiddels.

Hopelijk gaat de druk er snel vanaf en kunnen we elkaar weer gewoon verstaan. Deze periode van tijdelijke doofheid doet trouwens wonderen voor je handsignalen die je met duiken nodig hebt.