Indonesië

15 november - Bangkok

Bangkok? Ja de lange reis naar Indonesie begint met een vlucht van Kathmandu naar Bangkok.
Een enerverend vluchtje van 3,5 uur.
Op de luchthaven zien we heel wat mensen die rechtstreeks van een trekking uit de bergen lijken te komen. Ongewassen, baarden, vette haren. Maar vooral moe. Naast ons op de bank zit een exemplaar die de weg redelijk kwijt lijkt te zijn. Een vrouw van rond te 50 schat ik. Bergkleding nog aan. Ze kijkt niet al te fris uit haar ogen en is erg onrustig. Staat op, gaat weer zitten en kijkt steeds wazig om haar heen.
We boarden als een van de eerste en we zitten nog maar net of we zien haar al binnen strompelen. Een steward vraagt nog hoe het met haar gaat want het is duidelijk dat niet alle systemen meer werken zoals het moet. Ze waggelt langs ons, stoot haar hoofd tegen een omlaaghangende bagagebak en gaat een paar rijen achter ons zitten.
We besteden er verder geen aandacht meer aan en zitten lekker te lezen. De vertrektijd nadert en opeens komt de captain over de speakers. "There is a slight delay, we are waiting for the docter to come aboard because one of our passengers is ill". Drie keer raden wie…
Lijkbleek en nog onvaster op haar benen dan een half uur geleden wordt madam uit het vliegtuig gehaald door de hulpdiensten van Kathmandu Airport. Een paar minuten later worden we losgelaten en dendert de 777 over de startbaan.
We klimmen snel en draaien met een scherp bocht richting het oosten. We zitten in het midden maar als we door de raampjes links kijken zien we al snel de witte toppen van de himalaya. Ergens daartussen steekt hij boven alles en iedereen uit. Mount Everest. We'll be back!
Na een paar minuten klimmen klinkt er een 'pling' en mogen de riemen los. Velen zoeken de wc op. Eén van de passagiers wat sneller dan de andere. Ergens bij de wc valt ze neer. "Teveel Rijstwijn" zegt Anne. "Any doctors on board" klinkt het vrijwel direct door de intercom. Twee artsen snellen snel naar de galley. Het valt gelukkig allemaal wel mee maar mevrouw mag vanavond niet doorvliegen.

16 november - Gili Trawangan

Trrrringgg, Trrrringggg. Grommend pak ik de telefoon op om een vrolijke thaise te horen zeggen dat het 03:15 is en het de hoogste tijd om op te staan.
We hebben de eerste vlucht van de dag vanaf het oude vliegveld van Bangkok. Vanuit het hotel hoeven we gelukkig alleen maar een loopbrug over de snelweg te nemen om in de vertrekhal te belanden. We draaien ons nog heeel even om.

Precies om 06:05 wordt het kleine vliegtuig achteruit geduwt. Naast ons staat een grote Boeing, Airforce one. Obama is in de buurt want hij zal maandag een bezoek aan Birma brengen.
Deze vlucht zal ons over de evenaar brengen. We vliegen naar Bali waar we een tussenstop hebben van een paar uur.

Omdat we zo vroeg vertrokken zijn hebben we nog geen goede koffie gehad en oh wat een geluk. Wanneer we de airco van het vliegveld verruilen voor de hitte buiten zien we als een oase in de woestijn het groene Starbucks logo. We kijken elkaar aan, likken aan onze lippen en lopen, nee rennen, naar de koffie.
We komen de uurtjes wachten gemakkelijk door. Heerlijke koffie en broodjes. Goede airco en wifi. Alleen na een paar uur Feliz Navidad en über vrolijke serveersters met knipperende hertengeweien op hun hoofd, waren we de kerst al een beetje zat.

Na een kort vluchtje van 25 minuten landen we op Lombok. In de 2 uur durende taxi rit naar de haven val ik in een diepe slaap. Niet gek na 2 dagen reizen met weinig slaap.
Het is inmiddels donker geworden maar vanuit de haven zien we de drie Gili eilanden al liggen door de vele lichtjes. We varen met een speedboot over een rustige zee naar het verst gelegen eiland, Gili Trawangan.
We springen van de boot op het strand en tillen de tassen naar de boulevard. We kijken elkaar verschrikt aan. Waar zijn we beland?! Lloret de Mar? Het is vrijdag avond en het is één groot feest. Het ene café blaast de muziek nog harder door de speakers dan zijn buurman. We hebben geluk dat ons hutje wat van de straat af ligt maar wanneer we de tassen dumpen horen we ook hier de harde bas dreunen.
Op de wc lees ik de reisgids er nog even op na en daar staat "Gili Air is the mellow island, Gili Meno the quiet island and Gili Trawangan is the party island".
"Ik heb honger, schiet je op!" schreeuwt Anne blijkbaar al een tijdje. Maar ja, we hebben een buiten badkamer dus ik zit midden in de herrie van een keiharde jamsessie uit het café van de buren.

We ploffen in een restaurant neer op een paar kussens van een bamboe ligbed en bestellen snel iets van de BBQ. Een koud Bintang biertje doet de lange reis snel vergeten. Zonder oordoppen vallen we een uurtje later in een diepe slaap in onze hut.

17 november - Gili Trawangan

We zijn hier om te leren duiken. Maar vandaag hebben we nog een vrije dag. We zoeken na het ontbijt dan ook snel het witte strand op en blijven lekker loom onder een paar palmbomen liggen. Af en toe even het heldere water in. Dan weer een koude lemon tea.
Wanneer de schaduwen van de palmbomen steeds langer worden rekken we ons gapend uit, rekenen we af en lopen terug naar ons hotel.
Het Manta Resort heeft ook een duikschool en we hebben hier om 17:00 een afspraak met onze leraar voor de komende dagen. Frederick of Freddy uit Zweden. Aardige rustige gast. We zijn tot nu toe zijn enige leerlingen dus dat is wel zo prettig.
We vullen de nodige papieren in en krijgen de lesboeken. Een uur later zitten we al aan het huiswerk en horen we de stem van Jan-Douwe Kroeske uit onze tv komen. De commentaar stem bij de instructie dvd die we aan het kijken zijn op onze kamer.
We spieken de antwoorden bij elkaar en zijn snel klaar met hoofdstuk 1 en 2. We willen vanavond een lekker vers gevangen visje eten. De rest van het huiswerk maken we morgen wel. Staan we wat eerder op. Het is weer net als vroeger op school.

18 november - Gili Trawangan

Na het ontbijt beginnen we met het kijken van 2 safety video's. Hierna nemen we de eerste hoofdstukken samen met Freddy door. Zo met zijn tweeën gaat het lekker vlot.
"I know you can swim but we have to make sure you can stay afloat for 10 minutes in the pool". Het gaat hier allemaal volgens het boekje, gelukkig maar. Of we even 10 minuten in het zwembad willen liggen. Moet wel lukken joh.

En zo vlak voor de lunch staan we dan ineens al voor onze luchtflessen. We krijgen een lesje in het in elkaar zetten van de duikuitrusting. Dit leek ons vooraf ingewikkeld maar stelt niets voor.
Goed, alles werkt. We hebben de juiste maat flippers en bril. Tijd voor de lunch. Straks het water in.

Freddy legt alles heel rustig en heel duidelijk uit. Dus wanneer we voor het eerst kopje onder gaan is er eigenlijk weinig spannends meer aan.
Die middag oefenen we wat safety procedures zoals het opzetten en schonen van je bril. Het terugplaatsen van de zuurstof regulator wanneer die uit je mond is gegaan.
We hebben het allemaal snel onder de knie. Alleen het blijven 'zweven' op 1 hoogte is nog wat lastig. Je regelt dit hoofdzakelijk met je ademhaling. Adem in en je stijgt, adem uit en je daalt. Met je vest kun je ook nog lucht toevoegen of juist weg laten lopen. Het is even pielen maar uiteindelijk lukt het om op 1 hoogte te blijven hangen.

's Avonds, weer huiswerk.

19 november - Gili Trawangan

Vanochtend krijgen we gezelschap van 2 amerikanen, Kimmi en Erin uit California.
Op het programma: dezelfde oefeningen als gisteren met masker en regulator. Maar nu ook met een oefening waarbij Anne of ik acteren dat we zonder zuurstof zitten. De ander moet dan de reserve regulator geven en samen proberen we dan weer boven te komen. Ook niet moeilijk maar je moet het wel oefenen.
Na de lunch oefenen we nog om ons vest met zuurstof cylinder in het water uit en aan te doen. We testen nog wat met het op een bepaalde hoogte blijven zweven. Ook hier Thumbs up van Freddy, of moesten we nu juist omhoog?

We zijn klaar voor het ruime sop. Morgen twee duiken in zee. We kunnen niet wachten.

20 november - Gili Trawangan

"Heb je geen honger?" vraagt An.
"Mwaa, smaakt me niet zo, doe nog maar een koffie"
Een beetje zenuwen zijn er wel. Over een half uur stappen we aan boord van de boot die ons naar onze eerste dive site, Hanns Reef, brengt.

"Ok guys, let's grab our gear and let's go!" zegt Freddy met een grote grijns.
We klimmen aan boord. Vol gas stuiteren we over de golven richting het noorden van Gili Air.
Zodra we aankomen worden de vesten met fles op de rand van de boot gezet. Zodra iedereen al zijn gear aan heeft volgt een laatste safety procedure. Bruce Willis Ruins All Films. Excuus voor de liefhebbers van Bruce maar op deze manier was het makkelijk te onthouden.

B Buoyancy (Vest checken door er lucht in te laten)
W Weights (zit je loodriem goed en vrij)
R Releases (Alle sluitingen dicht)
A Air (Lijkt me duidelijk)
F Final OK (Bril op, Flippers aan, etc)

Dan schuifel je naar achteren op de rand van de boot. Met rechts houd je je bril en masker vast, met links je loodriem. En dan gooi je je zelf naar achteren. Als je weer boven komt geef je een ok teken en blaas je je vest op. En dan dobber je rustig naar de achterkant van de boot.

Het moment van afdalen. Met links houdt je je luchtslang voor je vest hoog boven je en laat je de lucht er uit lopen. Meteen begin je aan je afdaling. Maar we zijn nog geen 2 meter onder water als de druk op mijn oren te groot wordt. Klaren helpt niet.
Ik geef Freddy het teken dat er iets niet goed is en wijs naar mijn oren.
Rustig blijven en een stukje omhoog gebaart hij.
Weer klaren, eigenlijk zoveel je maar kunt. Dus je neus dicht houden en dan zachtjes uit blazen door je neus. 3 meter, pijn. Omhoog. Klaren. Weer zakken. Opeens zit ik op 6 meter en gaat het goed. Ik verplaats me naar een horizontale positie, klaar weer. Blaas nog wat extra lucht uit mijn vest en zie op de diepte meter dat we richting 8 meter zakken. De bodem is nu niet ver meer. We beginnen onze tocht. Ik samen met mijn buddy Anne. De 2 amerikanen ook samen, Freddy voorop en Claudia, een mooie blonde duiklerares uit Spanje sluit de gelederen.

Wanneer ik na een tijdje mijn rust gevonden heb begint het genieten. Wat is dit een mooie wereld. Schitterende koralen als bossen brocolli of hertengeweien. Zoveel vissen. Maar vooral het zweven. We zakken tot 12 meter. Zien veel clownvissen, scorpion fish, roggen, sweetlips en ga zo maar door.
Langzaam stijgt de meter richting de 5 meter. Freddy geeft het gebaar voor een safety stop van 3 minuten. Dit wordt gedaan zodat extra stikstof uit je lijf kan. Tijdens de safety stop moeten we nog wat oefeningen met bril en zuurstof doen, high 5 van Freddy als we het zonder proleem voordoen.

Boven aan de oppervlakte gekomen zijn we uitzinnig. Maar ook ontzettend doof. Onze oren zitten dicht. Alsof je vergeten bent je oordoppen uit te doen. We dobberen in onze opgeblazen vesten en wachten op de boot.

Na de lunch varen we richting Halik, ten noorden van ons eiland.
Het afdalen gaat weer niet probleemloos. Ook Anne heeft veel last en het duurt even voordat we beneden zijn. Ook nu weer een duik tot 12 meter.
Het is een schitterende plek. Een schuin oplopend koraal aan onze rechterkant. En door de stroming worden we zonder te zwemmen langs het rif gedreven. Een hele relaxte drift dive. We zien nog meer dan vanochtend. Een grote groene zee schildpad komt in beeld. Freddy laat via gebaren zien welke vissen we zien. En dan maakt hij een gebaar van een haai. Bij ons allemaal verdwijnen even de bubbels die bij het uitademen horen. In mijn hoofd hoor ik al het bekende deuntje.
Hij wijst en daar op een paar meter van ons zien we hem. Een black tip reef shark. Hij maakt een paar rondjes vlak bij ons en verdwijnt dan weer. Anne steekt haar gebald vuist uit en na een iets te harde 'box' driften we weer verder langs het schitterende rif.

21 november - Gili Trawangan

Na een nacht slapen zitten onze oren nog steeds wat verstopt. Er gaat tijdens het ontbijt heel veel 'he' en 'wha' over tafel. Wat is er over van die goede opvoeding.

Vandaag is de laatse dag. Twee duiken staan er weer op het programma, nu tot 18 meter.
Manta point in het zuiden is het eerste doel. Een plek waar ook gesurft wordt. Dus veel golven. Dus een beetje misselijk op de boot. Maar zodra we in het water liggen gaat het weer.
Zelfs het afdalen gaat best ok bij mij. Bij Anne niet. En beetje voor beetje wordt ze naar beneden geholpen. Tijdens het afdalen komt er een schildpad op zijn dooie gemakje voorbij gezwommen. Wat is dit toch een wereld.
Waar je tijdens de eerste duik nog met alles bezig bent in je hoofd begint het nu al meer routine te worden. En daardoor ben je meer aan het genieten en rondkijken. Het is een rustgevende wereld.
Omdat Anne veel zuurstof verbruikt heeft tijdens het afdalen geeft ze iets voor het einde aan dat ze op 50 bar zit. Het teken op naar boven te gaan.

Tijdens de lunch een broodje bal. Jezus wat lekker.

Dan de laatste duik. Naar Shark point. We horen later op de boot dat er black en white tips gezien zijn. Maar niet door ons helaas. Het is een heerlijke duik. Mooi koraal, mooie vissen en een fotosessie bij een mega schildpad. Anne en ik moeten ook nog een kompas oefening doen. Met vlag en wimpel.

Al veel te snel komt het signaal 'naar boven'. De 4 duiken zitten er op.
Wat nog open staat is het theorie examen.
En wat is er lekkerder dan om lekker aan het strand met een Bintang biertje je theorie te maken.
Stelt niets voor en met in totaal maar 5 fouten samen zijn we geslaagd.

We zijn nog een tijdje onderweg. Dus wie weet er nog een duikspot op de route Indonesië - Nieuw Zeeland - Hawaii.

Na onze duikavonturen zijn we uitgeteld. We halen wat lekkers van de markt hier iets verder op. Take-away indonesian style. Op onze veranda eten we ons heerlijke bij elkaar gescharrelde maaltje op. 'huh?' 'wat?' Onze oren zitten nog potdicht.

22 november - Gili Trawangan

Het voelt als een eerste dag zomervakantie. Uitslapen tot 06:00, de imam begint vroeg vandaag!
Vandaag is het recept: hangmat, blog bijwerken, koffie, verse sapjes, plonsje in zee, plonsje in zwembad, hangmat.
Morgen ochtend om 04:00 worden we opgehaald door de boot. We hebben om 07:30 een vlucht naar Flores. Nee, vervelen doet het nog steeds niet!!