Profile
Blog
Photos
Videos
2 december - Bajawa - Flores
Nooit geweten dat een stel nonnen zo uit hun plaat konden gaan. Maar ze deden het. Een gejoel en een geschreeuw naar het kleine tv-tje aan de muur in de hal. We kwamen net terug van het restaurant toen Maleisië Indonesië op achterstand zette. Alsof we met de harde kern van NAC's B-side te maken hadden. Zelfs de foto van Paus Ratzinger hing al scheef tegen de muur.
We zijn vandaag weer de Rollercoaster 2.0 in geweest, de snelweg hier over het eiland. Vier uurtjes rijden was het van Ruteng naar Bajawa maar geen meter was recht of vlak.
"Kopi?" Ja lekker, koffie, daar zijn we wel aan toe. Ergens halverwege de achtbaan stoppen we in een bocht midden in de jungle. Aan de rand van de weg is een klein houten hutje. De koffie staat al klaar. De grote glimlach van de dochter van de uitbaatster doet iedere chagerijn smelten. Wanneer we wat zinnetjes in het Bahasa kunnen staat er al snel een tweede kopje voor onze neus.
We zitten op blauwe plastic stoeltjes rond een houten haspel die op zijn kant staat. Waarschijnlijk achter gelaten door de heren van de plaatselijke rijkswaterstaat.
Het is gezellig. We kletsen wat met Hakim over muziek. Hij is naast een goede chauffeur ook een goede dj in de auto. Hij draait voornamelijk reggae, van ome Bob tot lokale bandjes. Er is een heerlijk nummertje wat steeds voorbij komt, Flores Island van de plaatselijke band Matahari (staat op Youtube) Waarschijnlijk past het niet helemaal in jullie weerbeeld maar hier past het als een paar mooie italiaanse schoenen. Hakim of eigenlijk Robbie speelt dit nummer ook veel met zijn eigen band. In het weekend drumt hij in de plaatselijke Paradise Bar in Labuan Bajo.
We rekenen af en rijden met Matahari heel hard uit de boxen verder de achtbaan op. "My lovely Island, Flores Ishlaahahand…"
We blijven twee dagen hier in Bajawa. En we slapen na de vrome nacht bij de nonnen nu in het Happy Happy hotel, het kan verkeren.
3 december - Bajawa - Flores
Vanochtend heel hard moeten lachen om jullie weerbericht. Vanaf ons ontbijtafeltje in de vroege zon maar wat mensen via de WhatsApp gewaarschuwt voor de gladde wegen.
Verder in een scheur gelegen om al het verkeer wat hier langs komt. Bemo's (taxi busjes) propvol geladen met nog een zes-tal scholieren hangend aan de zijkant. Een pick-up met zijn bakkie helemaal vol met eiken houten stoelen, zo hoog opgestapeld dat hij de Coentunnel niet in had kunnen rijden; en dan zaten er ook nog een paar idioten op de hoogste stoeltjes in de zon en heel enthousiast te zwaaien. Brommers met een hele familie en die zijn groot hier.
"Voel mijn kuiten nu al", puft Anne. Ja het is zwaar de eerste meters klimmen nadat we zo lang niets gedaan hebben. Maar het is het wel waard. We zijn een vulkaan aan het beklimmen. Om ons heen zien we nog een paar andere hogen vulkaan reuzen in de wolken staan. Het eerste stuk gaat langs koffiestruiken. Eucalyptusbomen sieren de bovenste flanken van de vulkaan.
Deze is voor het laatst in 2000 uitgebarsten en sindsdien hebben zich meertjes gevormd in de krater. Door de mineralen kleuren deze in de meest fantastische keuren. Maar ze veranderen ook steeds van vorm, benieuwd wat we boven vanaf de rand zullen zien.
Okergeel is het dit keer. We zitten boven op 1400 meter uit te hijgen van onze klim. Een lekker koel briesje droogt het zweet op onze rug.
Op weg terug van de voet van de vulkaan naar het hotel maken we nog een korte stop in een oud dorp. Dat trekt ons niet echt maar de gids Alfonso komt hier vandaan en we Moesten even een kijkje nemen.
Oude bamboe hutjes met grasdaken. De meeste mannen zijn op het land aan het werk. De vrouwen kauwen op beetlenut hun tanden rood. We kopen een grote zak macadamia nootjes en werken ons in de auto op de terugweg vrij snel een weg naar de bodem van het zakje.
Dat was wellicht niet zo handig want de hele middag zijn we misselijk geweest. We moesten binnen een acceptabele afstand van het hotel blijven zodat we veilig en droog de terugtocht naar onze kamer konden overbruggen.
Vanavond een keer niet uit eten. We hebben geen trek en zijn nog niet helemaal ok. We hebben maar wat broodjes en jam gevraagd in het hotel. Wel fijn dat ze eigen gebakken brood hebben ipv dat zoete witte brood zoals in de rest van Azië.
Vanavond sluiten we af met een ouderwetse feel-good movie.
- comments