25 november - Labuan Bajo - Flores

Precies om zes uur gooit onze 17-jarige kapitein de trossen los. Zijn twee 13-jarige hulpjes duwen de boot af en loodsen ons door het laagstaande water over een mooi rif - vervuild door veel plastic, slippers en andere rotzooi - de haven uit.
Vandaag een dagje boot. Samen met Derk uit Malta, onze buurman uit het hotel. Derk heeft gehoorproblemen. Leuk drie doven op een boot met een iets te harde motor.
We hebben een bootje gehuurd en het is er eentje, ondanks de forse prijs, uit de categorie 'erg traag'.
De verwachting is dat we rond half negen bij Manta point aankomen. We maken het ons gemakkelijk met wat broodjes koffie en bananen. "Coffee Derk"? "What" "COFFEE!!"
Na een uurtje dobberen krijgt het monotone motorgeluid vat op ons en, nou ja we hebben de hele dag nog, vallen de oogjes dicht. Anne op een bankje Derk op een bankje en ik lig prinsheerliijk op de boeg in het ochtendzonnetje.

"Manta, Manta !!" moet even nadenken waar we ook alweer zijn. Maar dan schieten we overeind en zien aan bakboord wat zwarts boven water. Dan is het weer weg. "Daar, achter de boot". Weer gunt de manta een vlugge blik op zijn vleugel. We springen het warme water in en krijjgen snorkelspullen toegeworpen. We kijken onderwater maar zien geen manta.
Dan horen we een frans stel 50 meter verderop "C'est super, incroyable" roepen. We hoeven niet ver hun kant op te zwemmen want ineens zien we vanuit het diepe duister een zwarte schim verschijnen. Heel rustig fladdert hij zijn vleugels. Grazieus beweegt hij/zij zich onder ons door. "Daar nog meer" toetert An door haar snorkel.
Een groepje van drie kleinere exemplaren vliegen in formatie langs ons. Één voor één raken ze met een velugel de rand tussen water en zuurstof. Dan duiken ze weer onder de diepte in. Ze zijn aan het spelen of zich gewoon aan het uitsloven voor die spartelende snorkelaars. De voorste geeft gas en draait zich naar boven, draait dan helemaal door tot hij onderste boven en hangt en ons een blik op zijn witgekkleurde onderkant toont. Of is meneer aan het moonen. Hij draait verder door tot de looping compleet is.

Captain Stuwing roept ons na een halfuur genieten tussen die giganten weer aan boord. We zetten koers naar Rinca island. Thuis van de komodo dragon. Op het eiland melden we ons bij de parkranger. Aan bureau 1 betalen we onze toegangstickets bij bureau 2 zit een meneer in indrukwekkend uniform waar we de governmenttax betalen. Aan het derde bureau in de kamer betalen we nog wat roepies voor de camera. Uiteraard moeten we onze complete doopceel bij alledrie de heren in een dik boek schrijven. Knap staaltje werkverschaffing. Zit zuurpruim Ad Melkert tegenwoordig in de indonesische politiek? Op de vraag waar we dan het vierde bureau konden vinden werd niet glimlachend gereageerd.

"You are sooo lucky, already three dragons!" Het klinkt ons een beetje te geoefend meneer de parkranger. We lopen met de ranger over het eiland en hebben inderdaad al een paar van die lelijke prehistorische beesten gespot. Maar iets zegt ons dat dat niet zo spontaan is als hij beweert. Toegegeven het is wel mooi om die beesten te zien. Ze kruipen in en uit zelf gegraven gaten in de grond. Hierin leggen ze hun eieren en die worden vrij streng bewaakt door de damesdragons. Ze zien er impressive uit.

Op de boot terug naar Flores val ik in een diepe slaap op een matrasje in de schaduw. Een uur later word ik gewekt door koude druppels op mijn lijf. Wanneer ik mijn ogen open is het donker buiten. Dikke zwarte wolkken pakken zich samen en noodweer is op komst.
Dan een lichtflits, vlak voor ons. Een donderklap, zo hard ik ze nog nooit gehoord heb, volgt. Ik zien Anne een halve meter van het bankje loskomen, uit stilstand Storm. Land is niet meer te zien. Om ons heen een grijze massa. Een wolkbreuk volgt en binnen een paar seconden zitten we nat en bibberend op het open dek. De blik van de kapitein, nog net te zien door de dikke druppels, staat op standje 'geconcentreerd zoekende'. De golven nemen toe en het kleine bootje wordt zwaar heen en weer gesmeten. BAM dat was vlak naast ons. Bliksemschichten zetten de lucht even in een fel licht waarna harde knallen volgen. We zitten inmiddels niet heel ontspannen meer. De twee jonge hulpjes zijn druk bezig om het water uit de boot weg te pompen. Een druppel op een gloeiende…. BAM, die was heel dichtbij. Het bootje schommelt maar de motor blijft ronken en duwt ons hopelijk richting de haven.
Na een lange 20 minuten noodweer zien we een eilandje. De regen wordt iets minder en het onweer hebben we achter ons gelaten. Het eiland geeft de kapitein weer een idee van de richting. Het stuur wordt omgegooid en na flink bijdraaien koersen we weer richting Flores. Rond vier uur springen we allemaal opgelucht aan de wal.

26 november - Labuan Bajo - Flores

Op onze reis over de wereld zijn er maar weinig ochtenden waarop we uitslapen. ZZodra de hemel ook maar een beetje licht wordt zijn we wakker. Dit vroege opstaan verschilt voor mij trouwens niet zoveel met mijn ritme thuis. Alleen mis ik, maar vooral Anne, het zondagochtendritueel. Nog voor de hanen kraaien opstaan. Op blote voeten zachtjes de trap af het koffiezetapparaat aan zetten en tijdens het smeren van wat boterhammetjes alvast van een eerste espresso genieten. Hierna met een vol dienblad in mijn handen en een dikke weekendkrant onder de linkerarm geklemd weer zachtjes naar boven. Ontbijt op het nachtkastje en dan heel lief Anne wakker maken. Die is dan al 9 van de 10 keer wakker omdat ik 's morgens niet zo goed ben in zachtjes de trap af gaan. Maar ze speelt het keer op keer leuk mee.
Hier in den vreemde schuiven we iedere ochtend aan in de vele hotelrestaurants die we al gezien hebben. Hoewel we tegen de legbatterijkip zijn denk ik dat we wel een paar van die fabrieken overuren hebben laten draaien. Vandaag maar even geen fried egg sunny side up. We kijken stiekem een beetje uit naar onse camper in Nieuw Zeeland.

Hoewel bij mij de medicijnen lijken aan te slaan en één oor alweer helemaal open is gaat het bij Anne steeds slechter, ze heeft veel pijn. Straks maar even naar de dokter om 16:00 is er spreekuur in het ziekenhuis. Trakteren we ons daarna op een lekkere italiiaanse pizza bij de enige echte mario hier in het dorp.

Eind van de middag lopen we vanuit ons hotel een stuk de heuvel af naar de T-splitsing boven het dorp. Hier stoppen we een taxibusje. Het busje heeft, ondanks dat ze hier niet harder rijden dan een stevige hardloopsnelheid, toch een hele vette dikke spoiler op het dak. Binnen in het busje zit een halve schoolklas ons aan te gapen. Onder de bankjes heeft de eigenaar van deze taxi een paar boxen gestald waar men in menig disco op Ibiza jaloers op kan zijn. Wanneer we wegrijden gaat de muziek weer aan. We zijn al dovig door het duiken, maar na deze rit hebben we zeker een gehoorbeschadiging. Snap nu ook waarom ik zo hard moest schreeuwen tegen de chauffeur dat we naar het ziekenhuis wilden gaan. Gek genoeg slaapt zijn bijrijder vredig door alle herrie heen.

Het ziekenhuis, tja, laat ik het zo zeggen daar wil je niet komen te liggen. In de ruimte die we na binnenkomst betreden zitten mensen te wachten en in een hoek ligt een patiënt aan een infuus. Ziet er niet best uit. Zijn oude vader zit triest naast hem op een platic krukje. Kan er niet droog naar kijken. Wat een vreselijke plek. De dokter wordt gebeld om even in het oor van Anne te komen koekeloeren. Wij mogen wel in een kamer apart. Waarschijnlijk is herr dokter op weg naar het ziekenhuis even langs de makrt geweest want hij heeft een gloednieuwe zaklamp bij zich. Hiermee schijnt belangstellend in Anne haar oren. Vier assistenten kijken geïnterresseerd over zijn schouder mee. "Diving?"
HIj loopt de kamer uit en komt even later terug met een berg medicatie. Antibiotica, antihistamine, corticosteroïden, pijnstillers en een recept voor oordruppels.
"Where are you from?" vraagt zijn assistant die de rekening opmaakt. "Holland Belanda".
"Ah, which city?" "Breda"
"Aaaahhh, NAC Breda" "He wat?"
"Yes NAC Breda very good"
Yeah sure really good, maar even niet verteld dat we ergens onderaan bungelen in onze mickey mouse competitie.
We worden uitgelaten een haag van wit vormt zich bij de deur. Alsof we Lex en Max zelf zijn die met een nieuwe spruit het Bronovo verlaten.

In de apotheek geven we het recept af en wachten we op de druppels. We zien een man zijn medicijnen afrekenen. Er is niet genoeg wisselgeld maar daar hebben ze hier weer wat op gevonden. Er wordt wat gegraaid in een paar snoeppotten en keurig worden de snoepjes uitgeteld, genoeg om het missende wisselgeld te compenseren. Heerlijk toch.
We krijgen even later ons doosje met de oordruppels "How much?" vraag ik. Een voor het moment logische vraag lijkt me. De verkoopster kijkt me aan alsof ze even niet meer weet waar ze is. Zoekt hulp bij een collega. Slaat danb helemaal dicht en begint met haar hand voor haar mond te grinniken. Ik kijk achterom naar Anne die afwezig alleen maar "Hè?" roept. Ik draai me weer om en de ruimte achter de toonbank is verlaten. Toch hoor ik een soort zenuwachtig gegiebel. Ik sta op mijn tenen en buig over de toonbank. En daar op de grond zit de verkoopster gehurkt hand voor de mond heel hard te gieren van het lachen. Het is die avond denk ik niet meer goed gekomen met haar. Een collega die haar angsten beter onder controle heeft drukt op een enorme rekenmachine een paar getallen in laat dit zien en ik reken af. Goedemiddag.

27 november - Labuan Bajo - Flores

Wanneer ik me vanochtend omdraai kijk in het grijnsende gezicht van mijn lief. "Ik begrijp dat het beter met je gaat?" "Ja die oordruppels zijn fantastisch".
Mooi de medicatie lijkt aan te slaan. Hopelijk kunnen we binnen een paar dagen weer op een normaal geluidsniveau met elkaar praten.
Na het ontbijt plonzen we het zwembad in, oortjes boven water. Aan de rand van het zwembad lees ik alvast in de Lonely Planet van Nieuw Zeeland. Nog anderhalve week te gaan dus alvast een beetje vooronderzoek doen. Maar één ding is duidelijk, we hebben er heel veel zin in. Voor de rest hebben we niet heel veel gedaan. We hadden ons voorgenomen vandaag wat regeldingetjes te doen, ticket boeken hotel boeken. Maar uitgerekend gisteravond is de bliksem ingeslagen. Helaas geen Wifi!
Terug naar het zwembad.